[شهروند]  ششم اکتبر ١٩٧٣ میلادی، وقتی ارتش سوریه از شمال یا به عبارتی بلندی‌های جولان و ارتش مصر از سمت صحرای سینا در جنوب، راه سرزمین‌های اشغالی فلسطین را در پیش گرفتند، چهارمین جنگ بزرگ اعراب و اسرائیل که در تاریخ از آن با دو عنوان معروف «یوم کیپور» و «جنگ رمضان» یاد می‌شود، کلید خورد. جنگ رمضان به نوعی انتقام «جنگ ٦ روزه» در تابستان ١٩٦٧ میلادی بود و با این که ارتش‌های سوریه و مصر برخلاف همه نبردهای پیشین این بار حساب شده و با قدرت آغاز کردند، اما در نهایت نتیجه آنگونه نشد که مورد انتظار جهان اسلام بود.

نتیجه جنگ 6 روزه به دلیل خیانت برخی سران عرب، همچنین حمایت‌های اطلاعاتی و نظامی ایالات متحده از رژیم اشغالگر اسرائیل، خیلی زود به نفع صهیونیست‌ها رقم خورد. شروع این جنگ با حمله پیشدستانه و غافلگیرانه اشغالگران و نابودی ده‌ها جنگنده مصری روی زمین همراه بود و در پایان به اشغال صحرای سینا، بلندی‌های جولان، کرانه غربی رود اردن و نوار غزه انجامید.

جنگ رمضان در پاسخ به جنگ 6 روزه
اشغال وسعت قابل توجهی از سرزمین‌ها اعراب در این واقعه موید این بود که قرار نیست جنگ 6 روزه، آخرین زورآزمایی با اشغالگران باشد. وقتی در اکتبر سال 1973 میلادی ناقوس جنگ برای بار چهارم به صدا درآمد، فرمانده مصر در جنگ 6 روزه یعنی جمال عبدالناصر دیگر در قید حیات نبود و محمد انور سادات بر مصر حکم می‌راند. 6 اکتبر 1973 میلادی، در نهمین روز از ماه رمضان ١٣٩٣ قمری، جنگ رمضان آغاز شد و در ابتدا بر خلاف همه رویارویی‌های قبلی با پیروزی‌های قابل توجه اعراب همراه بود. ارتش‌های‌ مصر و سوریه در روزهای نخست نبرد پیشروی قابل توجهی داشتند، به این شکل که مصری‌ها وارد صحرای سینا شدند و سوری‌ها نیز در آستان تصرف ارتفاعات جولان قرار گرفتند. اما مثل همه جنگ‌های قبلی حمایت اطلاعاتی تسلیحاتی آمریکا در کنار برتری هوایی اشغالگران، جنگ رمضان را نیز به سرنوشت سه جنگ بزرگ پیشین دچار کرد. نتیجه این که وقتی ارتش سوریه در بیستمین روز نبرد خود را آماده حمله‌ای سنگین می‌کرد، خبر رسید مصر پیشنهاد آتش‌بس سازمان ملل را پذیرفته است. درست است که جنگ رمضان در نهایت با دوپینگ آمریکا پیروزی دیگری را برای رژیم صهیونیستی رقم زد، اما این طرفداری برای واشینگتن و دیگر متحدان اروپایی صهیونیست‌ها ارزان تمام نشد.

بستن شیرهای نفت به روی شرکای جرم
‏50 سال پیش، برابر ١٧ اکتبر ١٩٧٣ میلادی، جنگ رمضان به دوازدهمین روز خود رسیده بود و ‏ارتش‌های مصر و سوریه در دو جبهه مجزا مشغول نبرد با اشغالگران بودند. اما درست در همین روز نبردی دیگر آغاز شد و وزیران نفت کویت، عراق، ‏الجزایر، لیبی، نیجریه، امارات متحده، قطر و عربستان‌ طی نشستی تصمیم گرفتند فروش نفت به متحدان اسرائیل در این جنگ را متوقف کنند. هدف اصلی این تصمیم  آمریکا بود که با زدن پل هوایی، انبوهی از تسلیحات مرگبار را در اختیار اشغالگران قرار داد تا طی نبرد با مصر و سوریه، انبارهای ‏مهمات‌شان خالی نماند. همچنین کانادا، ژاپن، انگلستان و هلند دیگر کشورهایی بودند که فروش نفت به آن‌ها ‏متوقف شد. توکیو خیلی زود به این موضوع واکنش نشان داد و اعلام کرد اسراییل باید به مرزهای پیش ‏از‌ سال ١٩٦٧ میلادی برگردد. اما اروپا و آمریکا تاوان سختی بابت این حمایت دادند و اقتصادشان تا مرز فروپاشی پیش رفت. تحریم نفتی پس از خاتمه جنگ در ٢٦ اکتبر ‏‏١٩٧٣ میلادی، پنج ماه دیگر یعنی تا مارس ١٩٧٤ ادامه پیدا کرد. این تحریم قیمت نفت را تا سه برابر افزایش داد و از بشکه‌ای سه دلار به ١٢ دلار برای هر بشکه رساند که نتیجه آن جهش تورمی ‌سال ١٩٧٣ بود.