یادگار‌های دوربرد و نقطه‌زن طهرانی‌مقدم

جوان آنلاین: حسن طهرانی مقدم از آن فرماندهانی بود که وقتی مردم او را شناختند، او دیگر نبود. در واقع بیشتر مردم او را با شهادتش شناختند. ۲۱ آبان ۹۰، صدای انفجار در پادگان الغدیر ملارد آن قدر زیاد بود که حتی در بخش‌هایی از تهران هم شنیده شد؛ اما صدای بزرگ‌تر وقتی بود که خبر آمد حسن طهرانی‌مقدم از شهدای این انفجار است؛ صدایی که در جهان شنیده شد.
شهادت حسن طهرانی مقدم از دو جنبه برای برنامه موشکی ایران قابل تأمل بود:
اول زحماتی بود که او از دهه ۶۰ تا لحظه شهادت برای بنیانگذاری و پیشرفت و توسعه سیستم دفاع موشکی ایران کشیده بود و البته موفق هم بود.
دوم آینده پیش روی این سیستم بود. آیا با شهادت او، این پیشرفت به توقف یا کندی حرکت می‌رسد؟


از هر دو منظر، شهادت حسن طهرانی مقدم چه برای ایران و چه برای دشمنان ایران مهم بود. ایران کسی را از دست داد که عمری را صرف پایه‌گذاری برنامه موشکی ایران کرده بود و در این مسیر توانسته بود آن قدر موفق باشد که سیستم موشکی ایران به عنوان عامل مهم بازدارندگی، مانع از تجاوز نظامی مجدد غربی‌ها و هم‌پیمانان منطقه‌ای‌شان به ایران شود. دشمنان ایران هم در بهت درگذشت کسی ماندند که راه تجاوز آن‌ها به ایران را سد کرده بود و دست ایران را به موشک‌هایی رسانده بود که در دهه ۶۰ و هشت سال تجاوز صدام به ایران، به یک یک آن‌ها نیاز داشتیم و در دست‌مان نبود، که اگر بود، یقیناً جنگ تحمیلی به نحوی دیگر پیش می‌رفت و سرنوشت دفاع مقدس به نحوی دیگر رقم می‌خورد. از گذشته
شهید طهرانی مقدم در دهه ۶۰ و میانه دفاع برابر تجاوز بعثی‌ها پیگیر ساخت موشک در داخل شد. او و نیروهایش توانستند در اسفندماه ۶۳ اولین موشک ایران را به کرکوک شلیک کنند. دومین موشک سپاه هم در اسفند ۶۴ به بانک ۱۸ طبقه رافدین بغداد اصابت کرد و موشک بعدی در باشگاه افسران ارتش عراق در بغداد فرود آمد و حدود ۲۰۰ نفر از فرماندهان عراقی را به هلاکت رساند. پس از صدور فرمان تاریخی امام (ره) مبنی بر تشکیل نیرو‌های سه‌گانه سپاه پاسداران، شهید مقدم در سال ۱۳۶۴ به عنوان فرمانده موشکی نیروی هوایی سپاه منصوب شد.
اما این همه فقط یک شروع بود. او بعد‌ها با کارشکنی لیبی و پیمان شکنی معمرقذافی در مسیر انجام تعهدات موشکی در قبال ایران، به همراه گروه کاری خود در کمتر از دو ماه موشک‌ها را عملیاتی و آماده شلیک به مواضع عراقی‌ها کرد.
طهرانی مقدم تصمیم گرفت موشک‌هایی کم‌هزینه‌تر از اسکاد بسازد و سرانجام وی موفق شد در سال ۱۳۶۶ راکت «نازعات» را که برد آن بین ۸۰ تا ۱۵۰ کیلومتر بود تولیدکند. ساخت نازعات آغاز فصل نوینی در پیشرفت صنعت و تکنولوژی نظامی ایران بود که پس از جنگ با ساخت و تولید انواع موشک‌های پیشرفته‌تر بومی همچون «شهاب ۳» با برد بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر شکل گرفت.
شهید طهرانی مقدم مؤسس یگان‌های موشکی حزب الله لبنان هم بود که این کار در سال‌های ۶۶ و ۶۵ محقق شد. در واقع، بهترین هدیه طهرانی مقدم به مردم و حزب الله لبنان، آموزش و انتقال تجربیات موشکی به این کشور و در نهایت به مقاومت فلسطین بود که تأثیر آن را در جنگ ۳۳ روزه و ۲۲ روزه و البته جنگ کنونی غزه مشاهده می‌کنیم. تا فردا
حسن طهرانی مقدم مسیری را روشن کرد و تا نزدیکی قله بالا آورد که ایران را از آرزوی یک موشک اسکاد‌بی برای مقابله با حملات صدام در دهه ۶۰ به جایی رساند که در دهه ۹۰ با موشک‌های بالستیک پایگاه نظامی عین‌الاسد امریکا را هدف قرار داد. اما آن شبی که بالستیک‌های ایران بر عین‌الاسد فرود آمد، بیش از هشت سال از رفتن طهرانی مقدم می‌گذشت. او رفته بود و حضور داشت.
از سویی، او نه فقط سامانه موشکی ایران را، بلکه اعتماد به نفس و خودکفایی و تکیه به درون را تا جایی توسعه داد و ریل گذاری کرد که وقتی رفت، این قطار با همان سرعت به پیش راند.
پس از حمله ایران به عین‌الاسد بود که در یکی از گزارش‌های امریکن‌اینترپرایز تحت عنوان «آینده سیاست امنیتی ایران» و به قلم «متیو مک آینیس» کارشناس ارشد سابق ایران در ستاد فرماندهی مرکزی ارتش امریکا با اشاره به تاریخچه ساخت این موشک‌ها آمده بود: «سازمان صنایع دفاع ایران که سال ۱۹۸۱ به دست مقامات ایران تأسیس شد، بدون آنکه از امریکا و اروپا تسلیحات وارد کند، تولید، تحقیق و توسعه صنایع دفاعی ایران را به عهده گرفت. وقتی مهندسان ایرانی توانستند موشک‌های اسکاد را خودشان تولید کنند، زرادخانه موشک‌های بالستیک ایران تبدیل به نگین انگشتری صنایع دفاعی این کشور شد».
در موردی دیگر، یوزی رابین، رئیس پیشین سازمان دفاع موشکی رژیم صهیونیستی که از مهم‌ترین عوامل تعبیه سیستم دفاع موشکی موسوم به «گنبد آهنین» در اسرائیل بوده، در سمینار «بازدارندگی هسته‌ای، موشکی، کنترل تسلیحات و سیاست دفاعی» با حضور اعضای کنگره امریکا در سال ۲۰۱۵ به اعتراف خودش در مقام یک «دشمن مهلک» از پیشرفت سیستم موشکی ایران تعریف کرد: «.. از نظر فنی، ایرانی‌ها برای ما دشمن مهلکی هستند، ولی من مهندس هستم و نمی‌توانم یک کار مهندسی خوب را تحسین نکنم، دوباره می‌گویم که یک مهندسی بسیار هوشمندانه‌ای است. به نظر من بهترین موشک ایرانی‌ها، یک موشک کروز زمینی (سومار) است که از ۱۰ سال پیش منتظر آن بودیم. این یک دستاورد بوده و نمی‌توان این موشک را یک کپی تلقی کرد. دوباره می‌گویم که کلاهم را به احترام آدم‌هایی که از نظر فنی این کار را انجام دادند، از سرم برمی دارم. ساخت موتور‌های جت کوچک، بسیار کار فنی سطح بالا و هوشمندانه‌ای است و ما در امریکا فقط یک شرکت داریم که می‌تواند این موتور‌ها را تولید کند...»
موشک‌های ایران گروه‌های تروریستی دموکرات مستقر در کردستان عراق را هم عقب راند و درس‌هایی عبرت‌آموز به آنان داد.
بنابراین، نبود طهرانی مقدم گرچه داغ عمیقی بر دل ایران گذاشت و گرچه فقدان او محرومیت برای ما بود، اما در وسعت سیستم دفاعی ایران او چنان کار کرده بود که همه چیز متکی به فرد نباشد و در نبود او سیستم موشکی ایران با سرعت به پیش برود. او رفت، اما یادگار‌های دوربرد و نقطه‌زن او نام او را تا همیشه بر بلندای امنیت ایران فریاد می‌زنند.