توماس فریدمن در یادداشتی، برای روزنامه نیویورک تایمز نوشت: زمانی دیدار رئیس‌جمهور ایالات متحده و نخست‌وزیر اسرائیل برای یهودیان اسرائیلی و آمریکایی مایه افتخار و شادمانی بود. آنها دو رهبر دموکراتیک را می‌دیدند که در کنار یکدیگر برای منافع مشترک همکاری می‌کنند. اما اکنون مطمئنم که تنها نیستم؛ وقتی می‌گویم در دیدن عکس صمیمانه دونالد ترامپ و بنیامین نتانیاهو در دفتر کاخ سفید، احساس غرور به سراغم نیامد. در عوض، احساس انزجار و افسردگی جایگزین آن شد.
 پسا-آمریکایی و پسا-اسرائیلی؛ پایان دو رؤیای دموکراتیک؟
هم ترامپ و هم نتانیاهو در تلاش‌اند تا خود را به‌عنوان رهبران مستبد بالقوه معرفی کنند. هر دو در حال تضعیف حاکمیت قانون و نهاد‌های به‌اصطلاح نخبه در کشور‌های خود هستند و هر دو به‌دنبال نابودی آنچه که «دولت عمیق» می‌نامند، هستند. هر دو کشورشان را از آرزوی جهانی‌شان برای «نور بر ملت‌ها» بودن، به سوی قوم‌گرایی خشن و محدود هدایت می‌کنند، نوعی قوم‌گرایی‌ که آماده است پاکسازی‌های نژادی را به بخش اصلی سیاست خود تبدیل کند. هر دوی این افراد مخالفان سیاسی خود را نه به‌عنوان رقبای قانونی، بلکه به‌عنوان دشمنان داخلی می‌بینند و کابینه‌های خود را با افرادی نالایق پر کرده‌اند که نه به قوانین کشور، بلکه به شخص خودشان وفادارند. هر دوی آنها کشورشان را از هم‌پیمانان سنتی دموکراتیک خود دور می‌کنند. هر دو گسترش سرزمینی را حق الهی خود می‌دانند؛ از «خلیج آمریکا تا گرینلند» و از «کرانه باختری تا غزه».
 آیا ترامپ قدرت نرم آمریکا را قربانی قوم‌گرایی و معامله‌گری کرده است؟