همه در قبال کودک کار مسئولیم

در مورد کودکان ذکر چند نکته ضروری است؛ نکته اول اینکه ما کودکان را باید حداقل به دو گروه تقسیم کنیم. نخست کودکان کار که اگر بخواهیم بحث کودکان کار را داشته باشیم، قانون کار مبنای بررسی ماست. کودکان کار خود به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ یک دسته کودکان کاری که زیر 15سال هستند و طبق قانون کار، کار بچه‌های زیر 15سال براساس ماده79 ممنوع است. باز طبق همین قانون کار در ماده80، 15 تا 18ساله‌ها کارگر نوجوان نامیده می‌شوند و درواقع ما کار کودکان 15 تا 18سال را به‌صورت رسمی پذیرفته‌ایم. ماده75 قانون کار هم مشخص کرده بچه‌هایی که مشمول ماده80 می‌شوند، یعنی بچه‌هایی که 15 تا 18‌ساله هستند، باید ساعت کار کمتری داشته باشند و کار به جسم و روحشان آسیب نزند. براساس مقابله‌نامه182 سازمان بین‌المللی کار که به امضای ایران هم رسید، کشورها متعهد شدند که منع مشاغل کودکان را تصویب کنند، یعنی مشاغلی که کودکان نباید اشتغال داشته باشند. این را هم دولت مصوب و ابلاغ کرد که کودکان چه کارهایی را نباید انجام دهند. پس ما گروهی از کودکان را داریم که کارگر نوجوانند و رسما می‌توانند کار کنند، اما از انجام برخی کارها منع شده‌اند. گروه دیگر کودکان خیابانی هستند. کودکانی که خانه‌شان در خیابان است. طبیعتا عوارض و پیامدهای کار برای این کودکان الزاما شبیه همدیگر نیست. نکته‌ای که در گزارش آقای قدیمی مبنی بر آزار 90‌درصد کودکان کار است، الزاما آزار جنسی نیست. این نکته که کارکردن در خیابان خود‌به‌خود عوارض دارد را منکر نیستیم. از تحقیر کردن گرفته تا کار زیادی کشیدن از آنها، آزار محسوب می‌شود. لذا اگر از این زاویه نگاه کنیم، 90‌درصد آزارها، جنسی نخواهد بود و به‌عنوان کسی که سال‌هاست در این حوزه کار کرده‌ام، این آمار را مورد تایید نمی‌دانم و به ‌نظرم باید کمی با دیده تردید به ‌این عدد نگاه کرد.
ادامه صفحه 16