به لاشه هواپیما رسیدیم خستگی بر تنمان ماند

آفتاب یزد- مریم مرادی: از همان روز اول که خبر ناگوار برخورد هواپیمای ATR72 آسمان با کوه دنا مخابره شد، گذشته از غم و اندوهی که سراسر ایران را فرا گرفت، تقریبا همه مسئولان را بر آن داشت که به سرعت برای پیدا کردن لاشه هواپیما و دستیابی به اجساد 66 مسافری که جان خود را از دست داده بودند همه امکانات کشوری را به کار ببندند تا هرچه زودتر به موقعیت این هواپیما که گفته می‌شد در ارتفاع حدود چهار هزار متری از زمین قرار دارد برسند. در این میان از تکاوران ارتش گرفته تا نیروهای هلال احمر به این منطقه اعزام شدند اما یکی از اولین نیروهایی که به صورت گروهی خود را داوطلبانه به این منطقه رساند، هیمالیانوردان شهرهای مختلف بودند. هیمالیانوردان کسانی هستند که دارای توانایی بالای بدنی بوده و با امکانات کافی به ارتفاع بالای 6000 متر
صعود می‌کنند.

اولین تیم اعزامی به کوه دنا


کاوه کاشفی، سرپرست اولین تیم هیمالیانوردی است که از استان تهران برای دستیابی به هواپیمای حادثه‌دیده تهران-یاسوج اعزام شد. وی در گفتگو با خبرنگار آفتاب یزد از پنج روز حضور مداوم این تیم در محل حادثه می‌گوید: «در واقع همان روز یکشنبه که حادثه سقوط هواپیمای آسمان اتفاق افتاد به صورت داوطلبانه تیمی در تهران به سرپرستی من تشکیل شد. این تیم 10 نفره کاملا به صورت داوطلبانه و با هماهنگی فدراسیون کوهنوردی که تعداد قابل توجهی از اعضای آن از طرف باشگاه دماوند بودند؛ تهران را به مقصد اصفهان با هواپیما ترک کردند. سپس از اصفهان به صورت زمینی خود را به منطقه رسانده و پس از ورود به روستای بیده از صبح دوشنبه کارمان را آغاز کردیم.»

شب‌مانی در ارتفاع 3800 متری
وی افزود: «ما خط‌الراس کوه دنا و بخش جنوبی گردنه بیژن را برای جست‌و‌جو انتخاب کردیم و در نهایت روز دوشنبه وارد ارتفاع شده و همان شب در ارتفاع 3800 متری با برقراری کمپ(قرارگاهی)، شب‌مانی کردیم. صبح سه شنبه هم مسیر خط الراس را در پیش گرفته و با طی یک مسیر بسیار طولانی، غروب سه شنبه تعدادی از اعضای تیم به موقعیت سقوط هواپیما رسیدند.»

پیاده‌روی تا ارتفاع 4000 متری
کاشفی با بیان اینکه تا زمان رسیدن ما به ارتفاع، موقعیت سقوط هواپیما مشخص شده بود و تعدای از تکاوران ارتش و کوهنوردان استان فارس هم در قالب جمعیت هلال‌احمر با بالگرد فرود آمده و در آنجا مستقر شده بودند تاکید کرد: «اما تیم ما همه خط‌الراس را پیمایش کرده تا به محل حادثه برسد و پس از گذراندن یک شب در مجاورت محل سقوط هواپیما، فردای آن روز قطعاتی از پیکر جانباختگان را که قابل حمل با کوله‌پشتی بود و تعدادی از قطعات هواپیما به پایین حمل شد.»

خوشحال نبودیم
وی با ابزار ناراحتی از مواجهه آنها با جنازه‌ها در ارتفاع بالا و دمای پایین هوا اظهار کرد: «پس از آن همه پیاده‌روی امیدمان ناامید شده بود. تا قبل از رسیدن به آنجا امیدوار بودیم که شاید از مسافران کسی زنده باشد، اما وقتی‌که موقعیت هواپیما پیدا شده و به آنجا رسیدیم همه امیدها هیچ شد... خستگی بر تن ما ماند.. ما همه تلاشمان را کرده بودیم که به آنجا برسیم اما حالا که موفق شده بودیم، خوشحال نبودیم. فقط احساس خستگی بود و ناامیدی.. شب با فاصله از لاشه هواپیما چادرها برپا شد، زیرا هواپیما در یک شیب سقوط کرده بود. آن شب در چادرها فقط سکوت بود و بهت..»
به هیچ نهادی وابسته نیستیم
وی با کافی دانستن امکانات این تیم هیمالیانورد در منطقه گفت: «ما همه تجهیزات و امکانات مورد نیاز را از تهران برای خود برده بودیم. می‌توان گفت که اولین تیم حاضر در منطقه که تجهیزات کامل و کافی از جمله چادر مخصوص ارتفاع، دستگاه جی‌پی‌اس، بی‌سیم، تجهیزات ارتباطی به همراه داشت، تیم ما بود؛ تقریبا ما وابستگی‌ای به تجهیزات ارگان‌ یا مجموعه‌های دیگر نداشتیم.»

رد پای ناهماهنگی...
کاشفی در ادامه یادآور شد: «فقط در یک قسمت کمی ناهماهنگی بین دستگاه‌ها اتفاق افتاد. آن هم زمانی اعلام مختصات محل سقوط به ما بود که خیلی با تاخیر انجام شد و ما نهایتا از تهران و از طریق رئیس فدراسیون کوهنوردی این مختصات را تهیه کردیم. به هر حال در روزهای اول شرایط مقداری پیچیده‌تر و موقعیت هواپیما هم پیدا نشده بود، دستگاه‌ها هنوز کاملا با هم هماهنگ نبودند و خیلی هم نمی‌شود توقعی نداشت.» سرپرست این تیم هیمالیانورد با بیان اینکه به تیم ده نفره ما یک نفر هم در منطقه اضافه شد، افزود: «تا چهارشنبه در منطقه بودیم اما زمانی‌که اعلام کردند وضعیت هوا تا یک هفته خراب است، ما نهایتا همان شب منطقه را ترک کردیم و فعالیت این تیم تمام شد.» او با اشاره به دیگر تیم‌هایی که به منطقه اعزام شدند گفت: «در اعزام‌های بعدی تیم‌های مختلفی به منطقه رفتند. از همدان و البرز گرفته تا اصفهان، فارس(که روز اول با بالگرد به ارتفاع آمدند و کنار لاشه هواپیما بوند)، چهارمحال‌و بختیاری و تیم کهگیلویه و بویراحمد که خودشان درگیر حادثه بودند در آنجا حضور داشتند. در حال حاضر نیز تیم البرز در منطقه حضور دارد.»

از جان‌گذشتگان
بی‌شک کار سخت و طاقت فرسای هیمالیانوردان بر کسی پوشیده نیست، به ویژه در چنین ارتفاع و دمای منفی 40 درجه و دیدن اجساد عزیزان از دست رفته و حمل آنان به دامنه کوه. از همین روی جا دارد که چنین گروه‌هایی که به صورت داوطلبانه جان خود را به خطر می‌اندازند تا خدمتی به مردم خود کنند از سوی مسئولان مورد تقدیر و تشکر قرار بگیرند.