آنطور که ما می‌خواستیم، نشد

مسابقه ایران و عراق، بازی‌ای بود که هر دو طرف بیشتر همدیگر را خنثی کردند. تماشاگر و هوادار تیم ملی کشورمان بعد از برد 5 برصفر از یمن و 2برصفر از ویتنام توقع داشتند که تیم ملی ایران با همان صلابت و بزرگی ظاهر شود. ولی ایرانی‌ها تاکتیک‌شان را روی توپ‌های حساسی گذاشته بودند که به جلو می‌زدند. مالکیت توپ ایران موجب خسته شدن عراقی‌ها و فورواردهایشان نشد. ایرانی‌ها خیلی زود توپ‌هایی که به دست آورده بودند را به طرف هدف نامعلومی شلیک کردند و دیدیم که خیلی محتاطانه به دروازه عراق نزدیک می‌شد و سعی بر این داشت که دفاع چندلایه حریف را مجبور به خطا کند. بازی در حد معرفی دو بوکسور برای جام جهانی بود. ایران چند تا مشت از این بوکسور نه چندان مقتدر خورد. دوتیم سعی و کوششی برای بردن از یکدیگر نمی‌کردند. به هر حال ایران به هدفش رسید و توانست صدر جدول دور اول را نصیب خود کند. به نظر می‌رسد این تساوی انگیزه‌ای هم به ایرانیان بدهد، چون اگر می‌خواهند قهرمان باشند نباید دچار غرور شوند. هرچند این غرور را در ایرانی‌ها ندیدم ولی به هر حال کی‌روش یک مقدار معین و مشخصی از انرژی را در اختیار آنها گذاشته بود و تیم ملی هم متواضعانه از همین مقدار انرژی که در اختیار داشت، استفاده کرد و به این ترتیب یک بازی نه‌چندان خوب رقم خورد. مطمئنا بازی بعدی اگر که رسانه‌ها از تیم ملی انتقاد کنند و تیم ملی با انتقاد سازنده مواجه شود، دچار استرس نخواهد شد. بازی بعدی که احتمالا در بارش برف خواهد بود، تمام توان خود را به کار خواهد بست.
* کارشناس فوتبال