قطار بهداد روی ریل درست!‏

با تماشای «جلال» مغموم و خشمگین و آرام و چند لایه، حالا می‌توان با اطمینان بیشتری گفت که پس از چند‌سال تماشای ‏سقوط آزاد حامد بهداد در نقش‌آفرینی‌های ریز و درشت سینمایی‌اش، دو فیلم «سد معبر» و «قصر شیرین» او را احیا کرده‌‏اند. دو اتفاق مهم در کارنامه یکی از بهترین استعدادهای بازیگری دهه هشتاد که طی چند‌سال گذشته تبدیل به نقطه ضعف ‏آثاری شده بود که بازی می‌کرد. چه خاصیت بالا رفتن سن و‌ سال باشد، چه نعمت کار کردن با کارگردان‌های حواس جمع، ‏بهداد حالا کنترل شده‌تر، آرام‌تر و دقیق‌تر از همیشه است و در امنیت رفتاری بیشتری می‌تواند استعدادهای بالقوه ‏بازیگری‌اش را بالفعل کند. او در این دو فیلم به‌خصوص «قصر شیرین» سکوت و سکون درستی را به شخصیت تزریق ‏کرده. نه این‌که شخصیت‌های جلال (قصر شیرین) و قاسم (سد معبر) برون‌ریزی و خشم نداشته باشند، فقط از شلنگ تخته ‏انداختن‌های معمول و عموما بیهوده و اضافه بهداد خبری نیست. جلال در «قصر شیرین» مردی است که در کمتر از 12 ‏ساعت به یک تحول درونی می‌رسد. شخصیتی عبوس، خشن و کم حرف که چند سالی را با تاوان سنگین اشتباهی غیرعمد ‏گذرانده ولی هنوز نتوانسته دوباره همانی شود که پیش از تصادف مرگبارش بوده! او برای بازگشت به «جلال» قدیمی طی ‏طریقی نیاز دارد که در سفری جاده‌ای با دو فرزند خردسالش آن را به دست می‌آورد. آرام آرام و با طمأنینه! بهداد با کنترل ‏دقیق بر رفتار و اکت‌هایش و تمرکز بر جزییات نقش، با وجود لحظاتی پرتنش در فیلم مسیر تغییر «جلال» را بسیار طبیعی ‏و هموار نمایش می‌دهد. به همین دلیل در فیلم متوسط ولی قابل احترام «قصر شیرین» به کارگردانی رضا میرکریمی بازی ‏حامد بهداد یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های مثبت فیلم است. البته در این بین نباید نقش پررنگ محسن قرایی در این تغییر مسیر ‏بهداد را نادیده گرفت، کارگردان «سد معبر» و نویسنده «قصر شیرین» انگار نقاط بکر یا کمتر دست خورده بازیگری ‏بهداد را شناخته و توانسته او را قانع کند که به سراغشان برود. هر چند نمی‌توان انتظار داشت حامد بهداد کنترل شده و ‏مسلط روی فیزیک و اکت‌ها را در همه فیلم‌هایی که بازی می‌کند مشاهده کنیم اما باید امیدوار بود کارگردان‌هایی شبیه ‏قرایی و میرکریمی بیشتر در مسیر بازیگری بهداد پیدا شوند تا هم کسی ظالمانه و بدون هیچ برنامه او را جلوی دوربین ‏نگذارد و بگوید فقط «حامد بهداد»ی بازی کند و هم کارنامه‌اش دوباره مثل دهه هشتاد پربار شود تا به جایگاهی که حق ‏استعدادش در بازیگری
است، برسد.‏