روزنامه ابتکار

جنگ برای نجنگیدن

علی آهنگر*- شارل دوگل اوضاع پیش از جنگ دوم در کشورش و اروپا را تلاش برای نجنگیدن توصیف کرده بود. او می‏گفت هیتلر در حال قدرت گرفتن بود و جنگ پیشین به تمامی پایان نیافته بود. اوضاع به نحوی بود که افکار عمومی می‏پنداشت اگر با جنگ، جنگ کند از حمله جنگ‏طلبان احتراز خواهد شد.
شرایط امروز خاورمیانه بسیار شبیه همان چیزی است که شارل دوگل تصویر می‏کرد. جنگی برای نجنگیدن برپاست. شخصیت‏ها، مقامات و تاثیرگذاران منطقه و جهان در تلاشند تا جنگی در نگیرد. اما آیا سرانجام جنگی در نخواهد گرفت؟
این چیزی است که تاریخ زود‏گذر و آینده پیش‏رو نشان خواهد داد. اما گویی جنگ‏های دیگری هم برای نجنگیدن در شرف انجام است.
تجمع بی‏سابقه و البته بدون طرح و برنامه جنگِ ناوهای آمریکایی در آب‏های جنوب ایران بیشتر گویا برای پیشگیری و نجنگیدن باشد تا برای جنگیدن. نشان‏دادن قدرت و سلاح تا به‏خودی‏خود بتواند بازدارنده و پیش‏گیرنده باشد.


تحرکات دیگر سوی نیز چنان است که گویی با جنگ از جنگ می‏گریزند. مقتدا صدر از رهبران تاثیر‏گذار عراقی وقوع هرگونه جنگ در منطقه را به معنای نابودی عراق دانسته بود، رئیس‏جمهور این کشور نیز از اینکه عراق به میدان جنگ دیگری بدل شود سخت واهمه داشت.
انگلستان خود را در صورت وقوع هر‏گونه جنگ احتمالی در کنار آمریکا معرفی کرد و موگرینی هم گفته بود که اگر جنگی واقع شود اروپا به تعهدات ناتویی‏اش عمل خواهد کرد و در کنار آمریکا خواهد ماند.
اینها همه به‏عنوان جنگی تلقی می‏شود تا از وقوع جنگ جلوگیری کند، یعنی همان تعبیری که شارل دوگل بیان کرده بود. اما چرا تا این حد تلاش و تکاپو و جنگ برای پیشگیری از جنگی دیگر جریان دارد؟!
پاسخ این است که انگار همه می‏دانند که ایران،‏ عراق یا افغانستان نیست. جنگ احتمالی آینده وسعتی در فراسوی مرزهای ایران خواهد داشت. این را همه می‏دانند و دریافته‏اند. حتی پترائوس نیز همین نکته را اعلام نمود. پس جنگی برای پیشگیری از چنین جنگ گسترده و ناپیدا‏کرانی به جنبش درآمده است.
تنها گزینه‏ای که می‏تواند از جنگ جلوگیری کند مذاکره است. اما کدام مذاکره و با چه کسی؟! شرایطی که آمریکا مطرح ساخته است مشخصاً به معنای مذاکره‏نکردن است. به نظر نمی‏آید دولتمردان آمریکا به‏رغم تکرار بی‏پایان علاقه‏مندی‏شان به مذاکره، در عمل کمترین علاقه‏ای به میز مذاکره داشته باشند.
از دیگر سو، خط قرمز امنیت ملی ایران، فروش نفت است. این پذیرفتنی است که ایران اگر نتواند نفت بفروشد نمی‏تواند نفس بکشد، پس راهی برای تنفس باز خواهد کرد. باز کردن راه‏های تنفسی، آمریکا را به این باور می‏رساند که حالا زمان فرق کرده است و ناو ابراهام لینکلن دیگر به تمامی تعیین‏کننده نخواهد بود.
در این میان عراق اگر بخواهد نفتش را از طریق اقلیم کردستان و ترکیه صادر کند، تغییرات اساسی دیگری در ژئوپلتیک منطقه رخ خواهد داد، کاری که البته هرگز آسان نخواهد بود.
آنچه در حال حاضر خلیج‏فارس و خاورمیانه را در‏بر‏گرفته است ابرهای تیره و البته باروری است که هر‏از‏گاه رعد‏و‏برق خوفناکی هم از خود بروز می‏دهد. خدا کند صاعقه‏ها به جای حساسی برنخورد.
*روزنامه‌نگار
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
مناظره‌اي در مورد حجاب (اعتماد) ماجرای سرقت مرگبار با نوشیدنی سمی! (خراسان) اخبار ویژه (کيهان) استاندارد دوگانه «نستله» برای فقرا و ثروتمندان (جوان)
سایر اخبار این روزنامه
درپی بالا گرفتن حواشی حادثه ابیانه ورود گردشگر بدون راهنما به این روستا ممنوع شد محمدرضا ستاری ترامپ در این ژست هم قابل اعتماد نیست «ابتکار» از اگر و اماهای انتخابات سال چهارم هیئت‏رئیسه مجلس گزارش می‏دهد تنو ر گرم انتخابات وزیر آموزش و پرورش مطرح کرد هشدار نسبت به ارائه کارنامه در قبال «پول» نگاهی گذرا به برخی از نمایشگا‌ه‌های هنری تهران روزهای گرم هنر در پایان بهار واکنش‌ها به احتمال کنار گذاشته شدن پالرمو از دستور کار مجمع ادامه دارد اصرار موافقان، انکار مخالفان نمایندگان کنگره درخصوص اطلاعات ارائه شده توسط مقامات ارشد کاخ سفید ابراز تردید کردند دیدار جمعی از دانشجویان با رهبر انقلاب رئیس دفتر رئیس‌جمهوری: مذاکره با آمریکا معنا ندارد معاون اول قوه قضائیه: چرا فیلم قانون‌گریزی و بی‌عفتی‌ها را برای مقامات قضائی نمی‌فرستید؟ جنگ برای نجنگیدن