روزنامه همدلی
1398/04/11
جدایی اصلاحات از دولت اخلاقی نیست
ناصر فکوهی- اصلاحطلب و اصولگرا نامهایی بوده است که خود این جریانهای سیاسی بر خود گذاشتهاند و به هر طریق خود خواستهاند که دو جریان اصلی و تقریبا انحصاری در فضای سیاسی ایران باشند. از اینرو به نظر من ابدا نباید گله کرد که چرا انتقاد از دولت روحانی متوجه اصلاحطلبان میشود.دلیل آن، این است که در زمان انتخابات، اصلاحطلبان به طور کامل و بیقید و شرط از ایشان حمایت کردند و برنامه ایشان را در برابر برنامه رقیبشان در جناح اصولگرا گذاشتند.
حال اگر امروز خواسته باشیم یک فرد یعنی آقای «روحانی» یا یک دولت یعنی «دولت روحانی» را از مجموع جریان اصلاحطلب جدا کنیم، سوالی که مطرح میشود، این است که در چنین صورتی آقای روحانی و دولتش نماینده کدام یک از دو جناح همیشه موجود که کل فضای سیاسی را در دست دارند، هستند؟ پاسخ روشن است که این نمایندگی با توجه به کل گفتمانها و بحثهایی که در شش سال گذشته شاهدش بودهایم، نمیتواند جزیی از اصلاحطلبان باشد.
اینکه حال اصلاحطلبان بگویند که زیر فشار بودهاند و سیاستهای اجرا شده سیاستهایی نبوده که آنها میخواستهاند یا از این هم پیشتر رفته و خود را از دولت آقای روحانی جدا کنند، به نظرم چندان اخلاقی نیست و مردم نیز این امر را نمیپذیرند.
واقعیت همانگونه که بارها گفتهایم، این است که حکومتهای مختلفی که در ایران بر سر کار میآیند، باید تکلیف خود را با خواستههای اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران روشن کنند: این خواستهها معلوم هستند و بارها و بارها گفته شدهاند: اکثر مردم میخواهند کشوری باثبات، آزاد و مستقل از وابستگی به غرب و شرق، اما بدون تنش نه با غرب نه باشرق، داشته باشند؛ اکثریت میخواهند در یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان، از رفاه در مسکن و غذا و بهداشت و آموزش برخوردار باشند و روند خصوصیسازیهای فاسد و رانتی متوقف شود.
همه میدانند که اگر اختلاف میان مسئولان کمتر شود، اگر ظاهر ایدئولوژیکی که فساد و رانتخواری اغلب در پشت آن پنهان میشود، به کنار برود، اگر فضای سیاسی کشور باز شود و به سلایق و سبک زندگی و فضاهای خصوصی مردم احترام گذاشته شود، بخش بزرگی از نارضایتیها حل خواهد شد.
حال اینکه ما خود را با تغییر دائم اصلاحطلب و اصولگرا مشغول کنیم و به اهمیت داشتن تخصص و پیوستن به جریان عمومی جهان از طریق قوانین و ضوابط و عرف بینالمللی کنار بکشیم، مشکلی را حل نخواهد کرد.
متاسفانه در ایران اغلب به مدلهای غیر بومی نگاه میشود که اصولا با کشور ما خوانایی ندارند: این مدلها نه در ایران امروز، نه در ایران صد سال آینده هم قابل پیاده شدن نیستند: مدلی مثل مدل روسیه امروزی، یا چین دورترین مدلهایی هستند که میتوان برای کشوری مثل ایران در نظر گرفت.
اصولا مسئله این است که ما نباید دنبال مدل تقلیدی باشیم، اما باید این را هم در نظر بگیریم که در یک جزیره زندگی نمیکنیم و باید با جهان همزیست باشیم و قوانین و ضوابط را بپذیریم تا بتوانیم در برابر قدرتهای متخاصم که در پی تخریب ایران هستند، دوام بیاوریم و کشوری توسعه یافته و آزاد و مستقل و با رفاه برای همه بسازیم.
سایر اخبار این روزنامه