آفتی به نام فراموشی

برکسی پوشیده نیست که فراموشی آفت خاطرات است. به همین دلیل ضرورت دارد پیش از آنکه دولتمردان وطنم خیلی دچار آفت فراموشی شوند با رجوع به گذشته به آنها یادآور شوم: آیا جز این بود که از بدو شکل گیری انقلاب اسلامی در ایران و حتی سال‌ها قبل از آن یعنی از سال 1342 تا به امروز که جنگی هشت ساله و چهل سال تحریم را به عنوان یک تجربه زیسته این مردم در حافظه خود دارند به دلیل حفظ این نظام بوده است؟ بله، همین مردم پابرهنه خون پاک خود و فرزندانشان را فدای این نظام مقدس کردند تا به عنوان یک نظام مردم سالار و دموکراتیک پا بگیرد؟ اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دوری نپایید که شاهد جنگی طولانی بودیم که در نوع خود یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های قرن بیستم بود و منطقه‌ای به طول 2500 کیلومتر از خاک وطن را متشنج و درگیر خود کرد. این وسعت منطقه درگیری خود خط قرمز و بحرانی عظیم را برای استقلال وطن در دامن خود داشت. اما دیدیم همین منطقه وسیع با حضور دلیرمردان این مملکت پوشش امنیتی داده شد تا گزندی از طرف دشمن به آن نرسد. همچنین با وجود سلاح‌های مدرن روز و حتی استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی(شیمیایی) توسط دشمن که موجب شهادت پاکترین فرزندان این مملکت شد، خاک میهن از لوث دشمن پاک شد و برگ زرینی بر افتخارات این مملکت افزوده شد.
اما باید یادمان نرود که چه تعداد قابل توجهی از خانواده‌های این رزمندگان دچار آسیب‌های جسمانی و روحی روانی شدند! باید بدانیم که در این خانواده‌ها جنگ به پایان نرسیده و هرگز آتش بسی اعلان نشده است! زیرا سال‌ها آثار این تخریب‌ها در این خانواده‌ها باقی مي‌ماند که به هیچ وجه قابل جبران نیست. از دیگر سو مي‌توان گفت که جنگ‌ها از حیث روابط اجتماعی عامل تخریب هویت افراد مي‌باشد.
حال به منظور نیل به اهداف این نوشتار به جمله اولم بر مي‌گردم تا تلنگری باشد به خاطرات دولتمردان وطنم، که از همان روزهای اول انقلاب و پس از آن که جنگی ویرانگر آغاز شد: تعدادی از همین افراد از همان دوران جوانی تا به امروز از مسئولین کشور بوده‌اند و گل‌هایی را که بر سر این مردم زده‌اند حاصل تفکر و عملکرد همین افراد است. بهتر بگویم، بسیاری از افرادی که نه تنها پاسخگو نیستند، بلکه طلبکار هم شده‌اند، مسئول تمام رنج‌ها و مصائب این مردم مي‌باشند، که خیلی‌هاشان چه بسیار متنعم گشته و بهره‌ها برده‌اند.
باید از مسئولان مختلف، آنهایی که بعضی از آقازاده‌هایشان از بهترین رفاه برخوردارند یا در کشورهای غربی زندگی مي‌کنند پرسید: به راستی که چگونه توانستید رنج و مصیبت‌های بی‌شمار مردمی را نادیده بگیرند که سال‌ها سنگینی جنگ، آوارگی، فقر و تحریم‌های کمرشکن را تحمل کرده‌اند؟ مردمی که جان خود و فرزندانشان را فدای این نظام کردند.این پیمان شکنی‌ها با مردمی که دارند مرگ را زندگی مي‌کنند کدام افتخار و برگ زرینی برای شما مسئولین به ارمغان آورد که اینچنین تحقیر و نابسامانشان کردید؟ این مردم چه جایگاهی در جغرافیای سیاسی، رفاهی و اجتماعی این مملکت دارند؟ جز این است که از نجابت این مردم سوء استفاده کردید؟ دیگر باورمان شده که بعضی از شما مسئولان سابق و فعلی دچار زوال حافظه تاریخی شده‌اید و به قول خودتان ولی نعمتان خود را که همیشه لق لقه دهانتان بود به باد فراموشی سپردید! آری، فراموش کرده‌اید! خیلی سال است که این مردم را فراموش کرده‌اید. مردم درست فهمیدند که بعضی‌ها از استخوان‌های رزمندگان این ملت شریف نردبانی برای ترقی خود و فرزندانتان ساخته اند.


 بله، اگر وطن از چنگ دشمن قهار آزاد شد با جانفشانی‌ها و ریختن قطره قطره خون بهترین فرزندان این مملکت بوده است اما بعضی‌ها پس از آزادی وطن داس‌ها را از پستوها بیرون کشیدید و حاصل خون‌های عزیز را درو کردید، در حالی که عامه مردم فقط تماشاچی بودند! آری، دیدیم که چگونه آرزو و امیال این مردم با داس‌های شما درو شد و آه و حسرتی عمیق نصیب این مردم گردید.
 سخن آخر اینکه گمان نکنید که این مردم مثل شماها دچار فراموشی شده‌اند! چنین نیست و برای شما بهتر است تا زمان بیش از این از دست نرفته یکبار دیگر به عزت و کرامت این ملت بزرگ و شریف ایران بیندیشید. بله، بهتر است یکبار دیگر به پستوی ذهنتان رجوع کنید و به بزنگاه‌هایی بیندیشید که این پابرهنه‌ها به دادتان رسیدند.
*جانباز قطع نخاع