کرونا وحشتناک است اما آن را وحشتناک‌تر نکنیم

مجید ابهری‪-‬ بعد از گسترش کرونا، این بیماری خانه مان سوز، رسانه‌ها به خصوص صدا و سیما سعی کردند ضمن بیان خطرات ناشی از این بیماری، ابعاد آن را از نگاهی بسته عرضه نمایند. بعد از اوج‌گیری کرونا و کشتاری که در دنیا به راه انداخت حجم خطر ناشی از آن آشکار شد. اما از نگاه رفتاری در هنگام بروز این گونه بیماری‌ها ضمن آنکه حجم گسترده خطرات و روش‌های مقابله بیان می‌گردد، باید آموزش‌های لازم نیز به مردم داده شود و چون این بیماری هنوز واکسن و درمان قطعی ندارد باید روش‌های پیشگیری از آن با زبان‌ها و شکل‌های مختلف عنوان گردد تا برای همه آحاد جامعه قابل درک باشد. اکنون بخش دوم بیماری با روندی تندتر و شتابی کشنده‌تر و فراگیرتر، جامعه را به اضطراب کشانیده است. در این میان رسانه‌ها باید ضمن بیان واقعیت‌ها از تنش‌های فکری و اضطراب روحی در جامعه جلوگیری کنند. از نگاه آسیب شناسی جمعیت جامعه در این گونه مواقع به سه قسمت تقسیم می‌شود. قسمت اول افرادی هستند که سواد رسانه‌ای و بهداشتی در حد ضعیف دارند و نگاه شان به رسانه‌ها مخصوصا صدا و سیماست. گروه دوم افراد تحصیلکرده و قشر با سواد جامعه می‌باشند که هم آموزش‌های لازم را رعایت می‌کنند و هم از میان انواع خبرها برای خود مجموعه خبری دستچین می‌کنند. گروه سوم افرادی هستند که گویی اتفاقی در این جامعه نیفتاده و متاسفانه با نظر و رای خود حرکت می‌کنند و حتی دیگران را به تمسخر می‌گیرند و گاهی نیز این بیماری کشنده را به بعضی از مسائل سیاسی ربط می‌دهند. این گروه اغلب وقتی با تذکر و امر به معروف شهروندان دیگر روبه رو می‌شوند با بی‌احترامی و گستاخی جواب آنها را می‌دهند. اما نکته مهمی که وجود دارد این است که گاهی آموزش و ترساندن در مورد این بیماری مورد افراط قرار می‌گیرد یعنی رسانه‌ای چون صدا و سیما با نمایش مکرر غسالخانه ها، جنازه ها، گورستان‌ها وحتی بیمارانی که در خیابان افتاده‌اند با نیت پیشگیری فرهنگی قصد دارد که مردم را نسبت به این بیماری هوشیار کند. این در حالی است که باید به این مهم توجه داشت که همه اقشار در سنین مختلف از تلویزیون استفاده می‌کنند. بنابراین نباید پند و آموزش تبدیل به وحشت آفرینی گردد. دیدن این تصاویر چیزی جز وحشت
و دلهره در پی نخواهد داشت.
آموزش‌های مختلف با شکل‌ها و ابزار متفاوت، گاهی
موثرتر و مفیدتر از صحنه‌های غسالخانه می‌باشد. به هر حال روانشناسان و نخبگان باید در این زمینه به کمک صدا و سیما بیایند و با تنظیم برنامه ها،هدایت بهداشت و سلامتی جامعه را به عهده بگیرند. امید آن است که با وحدت، همدلی و دلسوزی اجازه ندهیم که یک بیماری هرچند دشوار، جامعه پر از مهر ما را تهی از عاطفه و شادی کند.