روزنامه ایران ورزشی
1399/10/16
روز خداحافظی
گزارش محسن وظیفه از زمانی که علیرضا دبیر وارد فدراسیون کشتی شده مهم‌ترین دغدغه این ورزش را کمبود جمعیت آماری این رشته اعلام کرده و مدعی شده که کشتی ایران از دهه هفتاد تا به الان نه تنها تعداد علاقه‌مندانش با وجود رشد دو برابری جمعیت کل کشور افزایش پیدا نکرده بلکه روز به روز هم کاهش یافته است. به نحوی که از جمعیت میلیونی کشتی‌گیران در دهه هفتاد که کشور ۴۰ میلیون جمعیت داشته، به یکباره به آمار ۲۰ الی ۳۰ هزار نفر رسیده؛ آن‌هم در شرایطی که حالا جمعیت کشور به بیش از ۸۵ میلیون رسیده است. این سقوط تعداد علاقه‌مندان به کشتی دغدغه بزرگ علیرضا دبیر شده؛ به همین دلیل هر هفته به یک استان سفر می‌کند تا بتواند همه را متوجه این خطر بزرگ کند اما آیا واقعاً رئیس فدراسیون کشتی میتواند به تنهایی این مشکل را حل کند؟ روز یکشنبه اتفاقاتی افتاد که مربوط به همین ماجرا است. این روز را باید روز خداحافظی از کشتی نامگذاری کرد. روزی که مسعود اسماعیل‌پور دارنده دو مدال جهانی و پیمان یاراحمدی ملی‌پوش کشتی ایران در سال ۲۰۱۷ از کشتی خداحافظی کردند. هر دو هم با ناراحتی از کشتی رفتند؛ با دلخوری و گلایه تند که میتواند سرنخ مهمی از افت جمعیت آماری کشتی ایران باشد. مسعود اسماعیل‌پور با وجود مدال‌آوری در دو رویداد جهانی حالا باید از کشتی خداحافظی کند آن‌هم در شرایطی که نه شغل مناسبی دارد و نه بدن سالمی که بخواهد کار کند. وضعیت فعلی مسعود اسماعیل‌پور که می‌گوید مدال‌هایش را به کیسه ضایعات ریخته تا شاید کس دیگری از آن سود ببرد، حکایت بسیاری از قهرمانان کشتی است که به این رشته ورود می‌کنند و بعد با هزار و یک مشکل روبه‌رو می‌شوند. برخورد امروز با مسعود و صد البته سرنوشت او همان چیزی است که میلیون‌ها نفر قید ورود به کشتی را بزنند و آرزوهای خود را در ورزش‌هایی ببینند که هم درآمد بیشتری دارند و هم آسیب کمتری به همراه دارند. وقتی مسعود به واسطه پدرش، عمویش، برادرهایش و فک و فامیل که همه از نامداران کشتی هستند به این نتیجه می‌رسد که مدال مسابقات جهانی کشتی به هیچ دردی نمی‌خورد، وای به حال بقیه. نفر بعدی که با خداحافظی‌اش همه را به یاد طعنه رسول خادم به کشتی انداخت، پیمان یاراحمدی بود. نایستادن بهترین ایستادن است، جمله روز استعفای رسول از کشتی بود که حالا از زبان یاراحمدی خارج شد. کسی که حسن یزدانی را برد و مقابل جردن باروفس بهتر از هر ایرانی دیگری کشتی گرفت اما در نهایت یک دوره حضور در مسابقات جهانی و شنیدن این جمله که در ۲۳ سالگی دیگر به درد کشتی نمی‌خوری، همه دستاورد او بود. البته دو مصدومیت از دو زانوی پا هم حاصل این چند سال رنج کشیدن او در کشتی بود. بررسی این دو خداحافظی میتواند همه را به این نتیجه برساند که چرا کشتی به این روز افتاده. راستی یک سؤال مهم‌تر. چرا کشتی همه را از خودش پشیمان می‌کند؟
