شیده لالمی و جای خالی او

شیده لالمی و جای خالی او بعضی خبرها می‌تواند زیر پای آدم را خالی كند و بر زمین بزند. می‌تواند دلواپسی‌ها و نگرانی‌های دیگر را بی‌ارزش كند. بعضی خبرها توانایی دارد كه ابهت مرگ را كه به نظر می‌آمد این روزها كم‌رنگ شده، دوباره به رخ بكشاند. مثل خبر درگذشت «شیده لالمی» یكی از روزنامه‌نگاران ایران. خبر درگذشت او كه ظهر دیروز منتشر شد، بسیاری از دوستان و همكاران باور نكردند. چند‌ساعتی طول كشید تا صحت و سقمش آشكار شد، اما آن‌‌قدر دردناك بود كه در باور كسی نمی‌گنجید. «شیده لالمی»، دبیر اجتماعی روزنامه همشهری بود. او ظهر دیروز در بهشت‌زهرا به خاك سپرده شد.
افشین امیرشاهی یكی دیگر از روزنامه‌نگاران شناخته‌شده كه به‌سختی می‌توانست تمركز كند و سخن بگوید و تلفنش مدام زنگ می‌خورد و بسیاری از همكاران برای اطلاع به او زنگ می‌زدند، گفت: «شاید بتوان وجه ممیزه خانم شیده لالمی را در این دانست كه در چند بعد مختلف روزنامه‌نگاری فعالیت می‌كرد. شیده لالمی یكی از گزارش‌نویسان برتر حوزه اجتماعی بود. او باتجربه بود و با قلم شیوا و خوب می‌نوشت. تحصیلات عالیه داشت و به‌تازگی دكترای روزنامه‌نگاری‌اش را دریافت كرده بود. او علاوه بر آن در عرصه تجربی هم توانایی بسیاری داشت و درعین‌حال توانسته بود در حوزه و ویدئو تخصص پیدا کند. فعالیت او در عرصه حرفه‌ای تلفیقی بود از روزنامه‌نگاری علمی و تجربی. او جزء دو، سه نفر معدود روزنامه‌نگارانی بود كه در حوزه تحلیل محتوا خیلی حرفه‌ای عمل می‌كرد. نمونه فعالیتش همان تحلیلی بود كه سال پیش درباره نحوه انعكاس اعتراضات به بنزین در روزنامه‌های ایران تهیه كرده بود. در این گزارش او بازتاب انتظارات و خواسته‌های مردم را در چند روزنامه مهم كشور ارزیابی كرده و از چند منظر مورد بررسی کرده بود و با سردبیران آنها گفت‌وگو كرده بود و آن را در انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران ارائه داد. او همچنین سردبیر مجله زنان زندگی بود كه در اولین شماره انتشارش توانسته بود مورد استقبال قرار گیرد و گزارش‌های مهمی از جایگاه زنان در آن منتشر شده بود. او این نشریه را در بخش خصوصی منتشر كرده بود».
شیده لالمی را بی‌تردید می‌توان از جمله زنان روزنامه‌نگار خوش‌قلم و علمی ایران دانست كه هم مراحل علمی را طی كرده بود و هم تجربه روزنامه‌نگاری میدانی را داشت.
او متولد سال 1360 بود و سابقه همكاری با روزنامه‌های مطرح نظیر شهروند، بهار و همشهری را داشت و همچنین جزء گروه سردبیری ایرنا24 بود. او همكاری‌های گسترده‌ای نیز در عرصه تهیه تحلیل محتوا با انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران داشت. قطعا جای خالی او در عرصه روزنامه‌نگاری تحلیلی و اجتماعی مشهود خواهد بود.


هم‌زمان با خبر درگذشت شیده لالمی، روزنامه‌نگار، یادبودی برای او در دفتر انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران برگزار شد. در این یادبود دوستان و همكاران او با رعایت پروتکل‌های ‌بهداشتی كنار هم جمع شدند.
بسیاری در شبكه‌های اجتماعی درباره این فقدان نوشته‌اند و البته بسیاری كلمه كم آورده‌اند و فقط به نوشتن «ای وای»، «دریغ» و «افسوس» اكتفا كرده‌اند.
زینب حیدری: ‌من شوک‌م شیده! خودت زنگ بزن و مثل همیشه تندتند حرف بزن و لیست کارهای امروز رو بگو که بذارم تو لیست انتشار...
بعد بیا دوباره قدم‌قدم و زیرپوستی دیوار بین بچه‌های بالا و پایین رو برداریم. نفرین به اون آدمی که نذاشت روز آخر با هم خداحافظی کنیم شیده... سفرت بخیر.
حسن ظهوری: ‌خبر بسیار ناگواری شنیدم. شیده، قلمی توانا و نگاهی دقیق به موضوعات اجتماعی داشت. با او سال‌‌ها در خبرگزاری میراث فرهنگی همکار بودم. یادش گرامی.
علی شاکر: ای وای/ شیده لالمی دوست، هم‌کلاس و همکارم، فوت شد. تا همین یکی، دو ‌روز پیش سر یه کتاب با هم مشغول کار بودیم.
مصطفی شوقی: همیشه عجله داشت و باسرعت می‌رفت... حتی جواب سلام رو هم تند می‌داد... کاش.
شهریار مستوفی: روزهای تلخ. تلخ‌تر از زهر. شیده لالمی از پیش ما رفت.
این مصیبت را به تمام دوستان، همکاران و خانواده مطبوعات ایران تسلیت می‌گوییم.