یکی از مواردی که در زندگی انسان تاثیرات بسزایی بر جای گذاشته، فضای مجازی است. با وجود شکلگیری فضای مجازی، انسان دیگر نمیتواند درها را به روی خود ببندند، زیرا در شرایطی که اصرار داریم همهچیز را محدود کنیم، در عمل مشاهده می کنیم که همه آنها قابل دسترسی برای تمام کسانی است که برای شان محدودیت ایجاد کردهایم. وقتی به سمت ایجاد محدودیت با فیلترینگ می رویم، نتیجه آن خلق فیلترشکن و پول های کلانی است که بابت استفاده از فیلترشکن ها می پردازیم. در مباحث اقتصادی نیز فضای مجازی حرف اول را میزند. در حالی که تا چند سال قبل ناچار بودیم دسته های اسکناس را با وجود تمامی خطراتش از این بانک به آن بانک منتقل کنیم و در بهترین شرایط از چک رمزدار استفاده کنیم، امروزه با داشتن یک عابر بانک می توانیم به تمامی نقدینگی خود دسترسی داشته باشیم و هر جور که دلمان می خواهد، در هر نقطهای هزینه کنیم. اما یکی از مواردی که فضای مجازی ایجاد کرده، رمز ارزهاست. در حالی که رمزارز مدت هاست در بازار جهان به یک ظرفیت مناسب برای خلق نقدینگی تبدیل شده، همچنان از نزدیک شدن به آن وحشت داریم. در حالیکه دلارهای مان را بابت خرید رمزارزها می پردازیم، اما هنوز قانونی برای استفاده از آنها نداریم. در حالی که تمام دنیا با نصب ماینرها، رمزارز استخراج میکنند و برای بیکاران شغل ایجاد می کنند و درآمدهای کلانی به دست میآورند، همچنان در کارخانه ها، انبارها، پارکینگ خانه ها و... دنبال ماینرهایی میگردیم که بدون مجوز! رمزارز استخراج میکنند. در حالیکه بسیاری از کشورها رمزارز خلق کرده و کشورهای دیگری به دنبال دستیابی و خلق رمز ارز مخصوص کشور خود هستند، همچنان به دنبال نوشتن آیین نامه برای کشورمان هستیم. با نگاهی به تحریم ها و تهدیدهایی که دایم کشورمان را مورد آزار قرار می دهد، رمز ارز می تواند ابزار مناسبی برای مبادلات باشد، تا نیازمند پرداخت هزینههای سنگین به صرافی ها برای جابجایی دلارهایمان که در گوشه و کنار جهان بلوکه شده، نباشیم. نباید این واقعیت تلخ را نادیده بگیریم که امروزه حداقل ۳۰ تا ۴۰ درصد از ارزی که می خواهیم در کشور دیگری جابجا کنیم یا مواد اولیه و ماشین آلات بخریم، به عنوان حق العمل به صرافی ها و دلال ها می پردازیم! به راستی تا چه زمان باید نسبت به واقعیتهای علم و فناوری بی توجه باشیم و نسبت به آنها موضع خصمانه بگیریم؟