90 دقیقه آدم باشید

یادداشت علی عالی    بازی با حاصلِ جمعِ صفر. بی‌کیفیت‌ها. زبان‌ها باز و پاها بسته. انگار بیست‌ودو اکانت هواداری وسط زمین هستند و دو کانالِ تلگرامی هدایت‌شان می‌کنند! این فوتبال است؟  سراسر اعتراض به داور، مربی، بازیکن. سراسر توهین و الفاظِ رکیک. بلدند خارج از ایران، محترم رفتار کنند، محترم بازی کنند و حتی محترم ببازند اما وقتی در ایران بازی دارند، به یک‌باره شخصیت‌شان تغییر می‌کند. مثل فرهنگِ عجیب خیلی از ما که در ایران راحت آشغال می‌ریزیم یا با همه سرِ جنگ داریم اما تا پا از مرز بیرون می‌گذاریم، شهروند نمونه  می‌شویم.  زندگی متناقض. دربی است و باید جنگید اما نمی‌توانند مثل بازی‌های آسیایی‌شان، جوانمردانه بجنگند.  مدام غرق در حاشیه هستند و از اصل فوتبال دورند؛ مثل ادمین‌های تلگرامی برای هم کُری می‌خوانند. فوتبال باشگاهی در ایران با این تفکر به جایی نمی‌رسد چون توسعه، آدم‌های ویژه می‌خواهد، ابزار ویژه می‌خواهد و البته فرهنگ ویژه. با یک‌نفر و دو نفر هم کاری از پیش نمی‌رود.  نیاز به خواست جمعی است. نیاز به شفاف‌سازی در تاریکخانه‌ باشگاه‌ها و سازمان اداره‌کننده‌ لیگ. این مدیران، باشگاه‌داری نمی‌کنند. تیم‌داری هم نمی‌کنند. انگار کنار خیابان می‌خواهند خط تولید اتومبیل راه بیندازند.   تا روزی که زندگی خیلی‌ها این باشد که استقلال ببرد یا پرسپولیس و هرچه غیر از این یعنی فحاشی، توهین و ناسزای سازمان‌یافته؛ باید به پهنای صورت خندید وقتی همه اعتراض دارند: چرا فوتبال ایران پیشرفت نمی‌کند؟ یادتان بماند، برای اینها که یقه می‌درید و به هم توهین می‌کنید، بیرون از زمین نه دشمن هم هستند و نه برایشان اهمیتی دارد چه فحش‌هایی به هم می‌دهید. می‌خندند و صفرهای حساب‌های بانکی‌شان را می‌شمارند.