روزنامه آفتاب یزد
1400/03/12
اختلال خود زشت پنداری
لیلا حبیبی- فرد مدام خود را با دیگران مقایسه میکند و وقت زیادی را برای رسیدگی به ظاهر خود صرف میکند. این اختلال از سنین نوجوانی یا اواخر کودکی در افراد شکل میگیرد. یک الی دو درصد جامعه درگیر این اختلال هستند. بیشتر کسانی مستعد این اختلال هستند که اعتماد به نفس پایینی دارند. اعتماد به نفس باید از دوران کودکی شکل بگیرد ولی در بزرگسالی اعتماد به نفس قابل اکتساب است. افرادی که مدام خود را با دیگران مقایسه میکنند میتوانند با تکنیکهای روانشناسی اعتماد به نفسشان را افزایش بدهند. این اشخاص خود را با الگوهایغیر واقعی مقایسه میکنند. بلاگرها، هنر پیشهها و... الگوهای اینگونه
افراد هستند. اما افراد باید بدانند این گروه به خاطر درآمدزایی باید به صورت افراطی به ظاهر خود رسیدگی کنند. یک آدم عادی با زندگی روزمره نباید خود را با این الگوها مقایسه کند. این مقایسهها از نوعی سطحی نگری نشات میگیرد. این سطحی نگری
باعث میشود فرد خودش را حتی با عکسهای فیلتردار مقایسه کند. راهکارهای مختلف وجود دارد برای اینکه این آدمها کمتر دچار آسیب بشوند و این مقایسهها کمتر صورت بگیرد. مثلا جراح یا پزشکی که با فرد درگیر با این اختلال مواجه میشود نقش پررنگی در کنترل آن دارد. از نظر اخلاقی جراح باید به فرد گوشزد کند که به برخی از عملهای جراحی احتیاج ندارد. این اشخاص باید شناسایی و به روانشناسان برای درمان ارجاع داده شوند. شرکت این آدمها در گروههای مختلف باعث میشود که با افراد واقعی در ارتباط باشند و به زندگی واقعی نزدیکتر شوند. گروههای درمانی روانشناسی بسیار برای افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس آدمها مفید است. قرارگیری در گروه باعث میشود ضعفهای فرد کمرنگتر شود و اعتماد به نفس بیشتری پیدا میکند. این افراد باید توسط خانواده و آشنایان خود تحسین شوند زیرا نیاز به تعریف شدن دارند. با این کارها بسیار میتوانیم به کاهش پیامدهای این اختلال کمک کنیم.