کیکاوس‌ پور ایوبی چین و اقتصاد ایران

با گره خوردن مسائل سیاسی، امنیتی، فرهنگی و حقوق بشر از طرف غرب به بهانه عدم حضور در بازسازی و توسعه کشورهای جهان سوم و در حال توسعه، چین عملا در صحنه بین الملل، فعالیت‌های عمرانی، بازرگانی، اقتصادی و... خود را گسترش داده است.
به اعتقاد کارشناسان، چینی‌ها می‌توانند یکایک تراکنش‌های کشورها را پیگیری کنند و بدانند که در چه جایگاهی قرار دارند، آنان ابزارهای فناوری قوی برای تنبیه کشورها که کجروی کرده‌اند حتی در سطح بسیار کوچک در اختیار دارند. چینی‌ها در حال بنای زیرساخت خود هستند، مانند ابتکار یک کمربند و یک جاده؛ آنان منابع طبیعی ارزشمند موجود را در بسیاری از کشورها خریداری می‌کنند بدون آنکه نگران وضعیت حقوق بشر در آن کشورها باشند یا خود، مورد بازخواست قرار گیرند.
اکنون شاهد هستیم حتی اتحادیه اروپا از گفتن چیزی منفی درباره چین به طور کلی خودداری می‌کند چون نمی‌خواهد چین را آزرده کند زیرا برنامه زیرساخت‌های آن کشورها بر پایه پشتیبانی‌های چین بنا شده است و همین امر کافی است تا اروپا اعتراض نکند و کوتاه بیاید.
اتاق بازرگانی ایران و چین اوج روابط تجاری دو کشور را نزدیک به ۶۰ میلیارد دلار در سال می‌دانند که ۲۳ میلیارد دلار به صورت مستقیم واردات داریم و ۳۱ درصد کالاهای وارداتی از مبدا امارات نیز در واقع محصولات چینی هستند که بصورت صادرات مجدد به ایران ارسال می‌شوند.


مقامات ارشد چینی بارها اعلام کرده‌اند که تحریم‌های بین المللی آمریکا را به رسمیت نمی‌شناسند اما شرکت‌های چینی حاضر نیستند به خاطر تجارت با ایران منافع خود را در همکاری با دیگر کشورهای جهان به خطر بیندازند.
در سال ۱۳۹۴ که رئیس جمهور چین به ایران سفر کرده بود هدف‌گذاری روابط تجاری دو کشور برای یک دهه آینده ۶۰۰ میلیارد دلار تعیین شده بود که به معنی افزایش ۶۰ میلیارد دلاری در سال است در حالیکه بخش کوچکی از این هدف تحقق یافته است.
امضای قرارداد ۲۵ ساله‌ همکاری استراتژیک که چین را متعهد می‌کند در طی بازه زمانی مذکور ۴۰۰ میلیارد دلار در ایران سرمایه‌گذاری کند البته مفاد این پیمان و چگونگی اجرای آن هنوز به صورت رسمی اعلام نشده است.
چین بزرگترین تامین کننده تجهیزات الکتریکی، صوتی، تصویری، شیمیایی و صنعتی ایران است و ایران هفتمین صادر کننده نفت به آن کشور است. علیرغم همکاری‌ها و مبادلات تجاری و بازرگانی بین دو کشور، مشکل اساسی تصاحب بازار ایران از اجناس فوق‌العاده بی‌کیفیت، کم دوام و بی‌ارزش چینی است که هر روزه بر تعداد آنان افزوده می‌شود، بازار ما پر است از اجناس درجه دوم، سوم و یا بنجل چینی که به صورت انبوه یا به اصطلاح عوامانه با گونی‌های بزرگ با کشتی وارد بنادر ما می‌شوند، این اجناس بی‌کیفیت در این وانفسای اقتصادی سخت مردم را رنجانده، چیزی که در این میان بیش از اندازه آزار دهنده است کد و برچسب‌های کالاهایی است که بنام کشورهای صنعتی در بازار موجود است لیکن هیچ مرغوبیتی ندارد. بحث فقط بر روی کالاهای مصرفی و روزانه نیست حتی کالاهای با دوام را نیز نشان گرفته است، در نظر داشته باشیم اگر فقط لنت ترمز ماشین‌مان که بنام برندهای ایتالیایی، آلمانی و... در کشور به وفور موجود است و در اصل همان کالاهای درجه دو چین هستند به درستی در حین رانندگی عمل نکند چه بلای انسانی رخ خواهد داد؟!
بازار سنتی کشور تبدیل شده به اجناس فانتزی که اصل و نسبش متعلق به چین است، ضربه به صنایع دستی، بافندگی، نساجی، پوشاک و غیره، از دیگر آسیب های واردات بی‌رویه اجناس خارجی به خصوص چینی در بازار است.
متاسفانه ظلمی که از جانب تحریم‌ها نصیب کشور شده باعث شده مردم در آرزوی پیدا کردن کالای خوب باشند، اگر در یک زمانی گفته می‌شد برای داشتن کالای بهتر باید پولی بیشتری پرداخت شود اما امروز دیگر بحث خوب و بد نیست، اگر پول زیادی هم پرداخت کنید معلوم نیست کالای خوب را به دست بیاید یا خیر؟