« ابتکار» از پدیده نمایش مسئولیت‌پذیری گزارش می‌دهد سلفی با گِل

گروه سیاسی - آقای شهردار تا زانو در گِل است و نمایندگان مجلس سوار بر باب کت صحنه بدیعی را خلق می‌کنند. دلیلش هم این است که به مناطق سیل‌زده رفته تا نشان دهند مانند همیشه در کنار مردم و با مردم هستند!
نکته جالب هم اینجاست که وقتی این رفتار و اعمال مورد انتقاد جامعه قرار می‌گیرد، یا آن را به سیاه‌نمایی بسته و یا اینکه با حالتی حق‌به‌جانب می‌گویند که بدسلیقگی شده و رسانه‌ها به مسائل جزئی و حاشیه‌ای پرداخته‌اند!
به عنوان نمونه مجتبی رضاخواه، نماینده مجلس که عکس زل زدنش به دوربین در امامزاده داوود با حواشی و انتقاداتی همراه بوده، اخیراً با خبر آنلاین مصاحبه و اعلام کرده است: رفته بودیم از مسئولان منطقه بازخواست کنیم … حضور نمایندگان در منطقه می‌تواند به کاهش این قبیل حوادث کمک کند! او البته نمی‌گوید که چگونه قرار است حضور نمایندگان به کاهش حوادث کمک کند، اما تاکید می‌کند: من فکر نمی‌کنم نگاه عامه مردم باشد، اتفاقا من فکر می‌کنم نگاه برخی افراد در رسانه است که می‌خواهند این را القا کنند. این یکی دو روز دیدید که مردم اصل حضور را تایید می‌کنند. ممکن است در انتشار چند عکس بی‌سلیقگی اتفاق افتاده باشد!
از نمایندگان مجلس که یا در دوربین زل زده و عکس می‌گیرند و یا اینکه سوار بر باب کت از محل حادثه بازدید می‌کنند که بگذریم، شهردار تهران را درنظر بگیرید که به محل سیل در امامزاده داوود مراجعه کرده و تا زانو در گل است تا نشان دهد در صحنه حضور دارد و به مدیریت بحران می‌پردازد. بعد هم با همان لباس‌های گِلی و بعد از عکس و فیلم به جلسه می‌رود.


البته این قبیل موارد و نمایش‌ها در کشور ما بی‌سابقه نیست؛ نمونه‌های دور و نزدیک آن آنقدر زیاد است که پرداختن به آنها در این مطلب کوتاه نمی‌گنجد. از حضور در صحنه برای نمایش مدیریت بحران تا رقم زدن فضاهایی برای نشان دادن همدردی و هم‌بستگی تماماً از جمله مواردی است که نه تنها مورد پسند و قبول مردم واقع نمی‌شود، بلکه به دوری بیشتر آنها از مسئولان نیز دامن می‌زند.
درواقع امر مهم در بروز حوادث و مشکلات ملی در ابتدای امر تمهیدات پیشگیرانه بوده و پس از آن نیز لزوم مدیریت صحیح بحران به منظور کاسته شدن از خسارت‌های جانی و مالی و مهم‌تر از آن بحث بازسازی و کاستن از آلام و درد مردم مصیبت‌زده پس از فاجعه است؛ امری که گویا ابتدا و انتهای آن از سوی برخی از مسئولان به بوته فراموشی سپرده شده و تنها بخش میانی و اتفاقاً سطح پایین آن یعنی صرف حضور در منطقه آن هم با اعمال و اقدامات عجیب و غریب در دستور کار قرار گرفته است. به همین دلیل هم هست که این موارد بیشتر به خشم مردم حادثه دیده و نیز ناامیدی سایر جامعه منجر می‌شود؛ چرا که اکنون شاهد پدیده‌ای هستیم که پا را از گفتار درمانی و شعار فراتر نهاده و به نمایش‌های سطحی برای نشان دادن میزان همبستگی با مردم رسیده است.
البته در این رابطه منظور نفی سرکشی و بازدید از مناطق حادثه دیده نیست؛ اتفاقا در شرایط و مواردی این اقدام می‌تواند امیدبخش و تسکین دهنده باشد؛ اما آنچه این روزها شاهد آن هستیم نه تسکین بلکه نمک پاشیدن به زخم مردم است. لزومی ندارد که یک مسئول یا نماینده مجلس به هر قیمت و شکلی به محل حادثه برود. اتفاقا در این میان رفتار معاون اول رئیس جمهوری در بازدید هوایی از مناطق سیل‌زده و برآورد خسارت‌های ناشی از آن یک اقدام حرفه‌ای بود. او با این اقدام هم در جریان شدت خسارت‌ها قرار می‌گیرد و هم بدون آنکه در گل و لای ناشی از سیل محل توجه دوربین‌ها باشد، به واسطه گزارش‌های کارشناسی به وظیفه اصلی خود یعنی مدیریت شرایط و جبران خسارت‌ها در آینده می‌پردازد.
اما اینکه شاهد باشیم به خصوص طی سال‌های اخیر به محض بروز حادثه‌ای برخی مسئولان به محل رفته و بعد از آن کاملاً مسئله به فراموشی سپرده شود نه تنها مورد قبول و پسند جامعه نیست، بلکه به شکاف عمیق و اعتمادزدایی میان مردم و مسئولان نیز دامن می‌زند؛ به همین دلیل بهتر است متولیان امر ابتدا قبل از هرگونه همدردی اولاً مسئولیت وضعیت را بر عهده بگیرند و در ثانی با اقدامات و سیاستگذاری صحیح بر کاسته شدن از خسارت‌ها و بازسازی مناطق تخریب شده همت بگمارند؛ در غیر این صورت فرو رفتن در گل و لای چه تا زانو باشد و چه تا کمر، دردی را از مردم حادثه‌دیده و افکار عمومی جریحه‌دار شده درمان نمی‌کند.