وحدت ملی دغدغه ایرانیان

مسعود پزشکیان
نایب رئیس مجلس
 هر تیری که از سلاح تروریسم به سمت جامعه یا کشوری شلیک می‌شود، اول و اولی‌تر از هر چیزی، اتحاد را در آن مجموعه بشری هدف قرار می‌دهد و حادثه تروریستی اهواز هم از این قاعده مستثنی نیست. تروریسم با نگاه مطلق‌گرایانه صفر و صدی خود جامعه را یکسر به دو گروه خیر و شر تقسیم می‌‌کند و این مجوز اقدام از سمت یکی علیه دیگری است. حادثه تروریستی اهواز مثل هر اتفاقی از این دست تلخکامی‌های فراوانی به همراه داشت اما این بدان معنا نیست که چنین حوادثی نمی‌توانند سرآغاز تحولات سازنده و امیدبخش شوند. کنار گذاشتن کامل اختلاف ‌نظرها و تفاوت دیدگاه‌ها در جامعه نه اتفاقی شدنی است و نه منطقی و معقول. اختلاف نظر و دیدگاه اتفاقاً می‌تواند نقطه شروع رشد و پویایی کشور باشد، اما به این شرط که بتوانیم آن را در یک چارچوب منطقی کنترل کنیم. به این معنا که اولاً اختلاف دیدگاه‌ها و نظرها باعث از بین رفتن روحیه احترام متقابل و ایجاد رویه نفی دیگری در افراد نشود و ثانیاً به رسمیت شناختن آن، عنصر سازنده جامعه و ملت یعنی اتحاد و وحدت را خدشه‌دار نکند. از این منظر حادثه اهواز نشان داد که جامعه ما با وجود تفاوت‌های عمیقی که از نظرگاه‌های مختلف در آن وجود دارد، تا چه اندازه بر سر مسائل اساسی چون تمامیت ارضی، امنیت عمومی، مقابله با دشمن بیگانه و گروه‌های وابسته و حفظ آرامش دارای وحدت نظر است. رویه نامطلوب باب شده در ایران آن است که متأسفانه دعواهای سیاسی در مقاطع زیادی به ناحق مجوز ایراد هر نوع تهمت و انگی به طرف مقابل می‌شوند. شرایط جامعه بعد از اتفاقاتی چون حادثه تروریستی اخیر باید نمادها و تصاویری باشند که گروه‌های مختلف سیاسی همیشه پیش چشم خود نگه دارند تا در زمان رقابت، حد تاختن به طرف مقابل و نقد او را رعایت کنند و به یاد داشته باشند که باوجود تفاوت نظرها، در موقعیت‌های حساس چه وجوه مشترک عمیق، پررنگ و مهمی با طرف مقابل دارند. ایرانیان پس از این اتفاق بدون آن که بگویند چه گرایش سیاسی دارند و بی آن که از کسی بپرسند به کدام جناح علاقه‌مند هستند، یکصدا یک موضوع و یک دغدغه را بیان می‌کردند و از یک چیز که همان حفاظت از ایران و اتحاد در مقابل دشمن خارجی است سخن ‌گفتند. بر همین اساس باید خصوصاً نخبگان سیاسی جامعه مسیری را بروند که میراث حوادثی چون حادثه اهواز برای کشور ما علاوه بر چند شهید تازه، موضوعاتی چون تحکیم وحدت و اتحاد داخلی و استمرار آن در تمام برهه‌ها و رقابت‌های سیاسی باشد.