امید مردم و نشانه‌های امیدواری

شرط اساسی پایداری یک نظام حکومتی امیدوار بودن ملت است. ملت زمانی امیدوار خواهد ماند که نشانه‌های امیدواری را در برنامه‌ها و رفتارهای حاکمان ملاحظه کنند. این نشانه‌ها عبارتند از: الف- توضیحات قانع کننده توسط مسئولان. ب- نمایان بودن آثار پیشرفت در کارها نزد بنگاه‌های تخصصی، بانک جهانی و ملت. برای اقشار آسیب پذیر وضعیت معیشت و محتوای سفره برای آنان بسیار مهم است. شاخص‌های اقتصادی شامل نرخ تورم، تولید ناخالص داخلی، نرخ بیکاری، نرخ سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی، میزان نقدینگی، نرخ بهره بانکی ‌باید وضعیت نرمال را نشان دهند. ج- اعمال ضابطه به جای رابطه در سیستم اداری و بانک‌ها در رتق و فتق امور و واگذاری و احراز مسئولیت‌ها، نظام‌مند و بر اساس شایسته سالاری باشد. د- شفافیت مناسبات و اعمال نظارت کارآمد و در نتیجه برخورد با تخلفات سریع و قانونمند و سلامت کارها تضمین گردد. د- قوام در برنامه‌های فرهنگی و هنری و پاسداری از فرهنگ سرزمینی. برای پاسخگویی به نیازهای جدید فرهنگی و هنری از آزمون و خطا به شدت پرهیز کرده و هر تغییر ‌باید با شرط تبدیل به احسن شدن باشد. ه- ترویج نشاط و شادمانی از طریق توسعه تفریحات، برنامه‌های ورزشی- هنری وگردشگری. و- شادابی سیاسی و مسئولیت پذیری با توسعه دموکراسی، فعالیت احزاب و برگزاری انتخابات آزاد، سالم و رقابتی. ز- تنش‌زدایی در سیاست خارجی و داشتن رابطه با سایر کشورها با محوریت منافع و امنیت ملی و در یک کلمه حکمرانی خوب مردم را امیدوار نگه می‌دارد. شرط اصلی در حکمرانی خوب شکل‌گیری دموکراتیک هیات حاکمه با تضمین خواست و اراده عمومی است. رخدادهای مصادف با حضور آقای دکتر روحانی در دانشگاه تهران به مناسبت شروع سال تحصیلی که بسیار هدایت شده و تصنعی برگزار شد، شدیدا نگران کننده است. امسال دیگر خبری از آن مراسم طبیعی و با شور و هیجان گذشته نبود. اینگونه حضور دولتی حداقل مورد اعتراض دانشجویان اصلاح‌طلب، اصولگرا و افراطیون قرار گرفت. اگر هنوز به دانشگاه به عنوان دماسنج سیاسی و فرهنگی نگریسته می‌شود، باید نگران کشور بود.
* نایب رئیس مجمع نمایندگان ادوار مجلس