درگیري در مدیریت گذرگاه اینترنت بین‌المللی، لطف نیست

فضای مجازی می‌تواند مشکلاتی را ایجاد کند و چنین مشکلاتی درخور آن است که با نظارت و پیگیری قانونی بررسی شوند تا راه‌حل‌ رفع آن‌ها یافت شود و در این گزاره تردیدی نیست؛ از این‌رو دلمشغولی قوای سه‌گانه در این خصوص کاملا قابل درک است و مثبت ارزیابی می‌شود اما اگر صورت مساله و خبر در خصوص طرحی که به این منظور به مجلس شورای اسلامی تقدیم شده است دقیق و صحیح باشد، موضوع درخور تامل خواهد بود. اصول143 به بعد قانون اساسی، حدود وظایف نيروهاي مسلح را به طور کلی ترسیم و روشن کرده است؛ از بررسی این وظایف و اختیارات این نتیجه حاصل می‌شود که این نیرو مامور به انجام اموری هستند که نظامی است. امور نظامی ویژگی‌های خاص خود را دارد و خشونت، اطاعت از دستور و موارد دیگری از این قبیل جزو ذاتی آن در تمام ارتش‌های جهان است. واضح است که نیروهای مسلح آنجا که مسائلی مربوط به امنیت داخلی و خارجی و لاجرم داخل در وظایف‌شان باشد، در همه جنبه‌های سیاسی، اجتماعی و موارد دیگر تحت فرماندهی فرماندهان‌شان امعان نظر می‌کنند و حضور خواهند داشت؛ ليکن این ورود با هماهنگی نهادها و تشکیلاتی باید باشد که وظیفه طبیعی آن‌ها چنین اقتضاهاتی دارد. به عبارت دیگر ممکن است نیروهای مسلح در صورت لزوم در بعضی از موارد با وزارت اطلاعات، دارایی، کشاورزی و قوه قضاییه در موارد و مسائلی هماهنگی و همکاری کنند اما آنچه را که داخل در وظایف و اختیارات ذاتی این وزاتخانه و وزاتخانه‌های دیگر است، نمی‌توانند انجام بدهند. توجه شود که درگیرکردن نیروهای مسلح در بعضی از مسائل ازجمله مدیریت گذرگاه اینترنت بین‌المللی لطفی به آن‌ها محسوب نمی‌شود و آن‌ها را در موضوعاتی وارد می‌کند که از نظر اجتماعی آسیب‌پذیر می‌شوند زیرا مسائلی مانند لزوم آزادی‌های فردی و اجتماعی به شرح قانون اساسی، قانون گردش آزاد اطلاعات و منشور حقوق شهروندی به طور ناخواسته در مقولاتی قرار می‌گیرد که اگر خدشه‌دار شود، نیروهای مسلح در مظان اتهام قرار می‌گیرند؛ حال آنکه تحمیل چنین چیزی به آن‌ها روا نیست. در حسن نیت و قصد خیر طراحان طرح اخیر در مجلس تردیدی نیست اما این از مواردی است که وقتی بعضی از کتب را مطالعه می‌کنیم، در آن‌ها به کلمه «فتأمّن» برخورد می‌کنیم.