سیاست رفتن تا «لبه پرتـگاه» ترامپ

 دولت دونالد ترامپ سیاست " فشار حداکثری " را بر ایران در پیش گرفته ، رویکردی که در مقایسه با سیاست دولت های پیشین آمریکا، شدیدتر و تهاجمی تر است. اتخاذ چنین رویکردی از سوی دولت ترامپ دو دلیل عمده دارد : 1 – دولت ترامپ، دولت " اول آمریکا " است ؛ در حالی که دولت های قبلی، حتی دولت جورج دبلیو بوش به بین الملل گرایی توجه داشتند و در پی ایجاد ائتلاف های بزرگ برای حل بحران های جهانی بودند. در دولت های بین الملل گرا، واشنگتن اقدامی انجام نمی داد که منافع متحدانش به خطر بیفتد. از این رو، دولت های قبلی در آمریکا اکراه داشتند که فروش نفت ایران را به یک باره به صفر برسانند و با این اقدام برای متحدانشان دردسر درست کنند اما دولت ترامپ نه فقط دغدغه لطمه خوردن منافع متحدان واشنگتن از سیاست سختگیرانه آمریکا علیه ایران را ندارد؛ بلکه هم اکنون با همین متحدان در جنگ تجاری قرار دارد. 2 – تصور می شود دولت ترامپ ریسک درگیری احتمالی با ایران را پذیرفته است در حالی که حداقل دولت اوباما به شدت نگران  این برخورد  بود و به همین دلیل برای آغاز مذاکرات هسته ای، شرایط ایران مبنی بر پذیرش حق هسته ای را پذیرفت اما ترامپ به راهبرد " لبه پرتگاه " اعتقاد دارد به این معنی که بحران ها حل نمی شود مگر این که دو طرف درگیر در لبه سقوط به دره جنگ قرار گیرند. این راهبرد هم اکنون در قبال کره شمالی تا حدی جواب داده و زمینه دیدار سران دو کشور را فراهم کرده است . ترامپ امیدوار است با طی این مسیر، ایران را به در پیش گرفتن راه کره شمالی وادار کند.