روز معلم و خواسته‌های بحق معلمان

به حد کافی و وافي به اهمیت آموزش در جوامع و نقش معلمان در تربیت نسلی آگاه، متعهد و اندیشمند پرداخته شده است و  در بخش کثیری از پژوهش‌های داخلی و خارجی بر این جنبه موفقیت در توسعه، حکم تایید زده شده است. بنابراین جهان در نقطه کنونی خود آگاه به تاثیرگذاری معلمان و آموزش‌هاي وي  در زمینه‌های مختلف پیشرفت و توسعه است. حال در این شرایط برخی از جوامع توانستند با برنامه‌ریزی جامع به اهداف و آرمان‌های خود دست پیدا کنند و برخی دیگر به دلیل عدم اولویت به آموزش و پرورش از مسیر دستیابی به توسعه و رفاه جا ماندند. بی‌شک روز دوازدهم اردیبهشت ماه و گرامیداشت مقام معلم می‌تواند فرصت بسیار مغتنمی برای مسئولان امر باشد که از نتایج تحلیلِ کرده‌ها و نکرده‌های خود در این حوزه مطلع شوند و پیگیر تداوم نقاط قوت و حذف ضعف‌ها و کاستی‌ها باشند. آنچه در این یادداشت گفتنی است، پرداختن به حق و حقوق اعتراضات معلمان است که با مهارت‌هاي شغلي خود دست به ساختن آینده هر کشوری می‌توانند بزنند و اعتراض و اعتصابات آنها در مسير حرفه‌اي‌شان، امري پذيرفتني و چارچوب‌دار خواهد بود.
چند وقتی است در سخنرانی‌های رسمی که مربوط به آموزش و پرورش است از تفکر انتقادی، رفتار مطالبه گری و کردار پرسشگری در بین دانش آموزان بسیار سخن به میان می‌آید و آنچنان رگ غیرت برآمده از این نوع تربیت در مدارس و نظام آموزشی صحبت می‌شود که گمان می‌رود، مه و خورشید و فلک در کارند تا خروجی نظام آموزشی، فارغ التحصیلانی باشند که در کنار آموزه‌های علمی و مهارت‌های تجربی دارای روحیه پرسشگری و مطالبه‌گری باشند. فارغ از اینکه در همین کش و قوس‌های تربیتی، معلمانی که قانونا و حقا به دنبال مطالبات معیشتی و تحولی هستند با مشکلات و ناخوشایندی‌های بسیاری مواجه می‌شوند. باید پرسید در کدام قاموس و قانونی معلم را به جرم حق‌طلبی متهم می‌کنند؟ اعتراض، اعتصاب، راهپیمایی، بیانیه نویسی، بیانیه خوانی و... از ابتدایی‌ترین و محق‌ترین اموری است که هر صنفی از جامعه می‌تواند داشته باشد تا از ورای آن بخشی از مشکلات موجود در آن حرفه و شغل را اعلام کند و از دولت در حل مسائل کمک بخواهد. از طرف دیگر در هر کشوری رعایت قوانین و باید و نبایدهای دولتی از طرف مردم خط قرمز مشخص شده‌ای است که برای برقراری امنیت و آسایش لازمه جوامع است. اما اینکه هر تجمع، تحصن، گردهمایی و نشستی را نشانی از برهم زدن امنیت خواند و با برگزار کنندگان آن دور از شأن اجتماعی داشت، تصمیم تلخ و نادرستی است که متاسفانه با برخی از معلمان در سال‌های اخیر اتفاق افتاده است. وقتی معلم نتواند مطالبه‌گر حقوق خود و پرسشگر چرایی عدم کارایی نظام آموزشی باشد از وی نمی‌توان انتظار تربیت دانش آموزان مطالبه‌گر و پرسشگر داشت. دانش آموزی که شاهد دستگیری بی‌دلیل معلم خود (در چارچوب ذهنی  یک دانش‌آموز) بوده و از وی جز آموزش و خیرخواهی چیزی به یاد نمی‌آورد، نه تنها امین پیشرفت و توسعه کشورش نخواهد بود، بلکه بدون شک با دیدن برخورد قهرآمیز با سرمایه اجتماعی جامعه، در مسیر دور شدن از آرمان‌های کشور می‌افتد.
به عنوان یک معلم بايد يادآوري كنم آنچه در این وااسفای ناکارآمدی نظام آموزشی و عدم حمایت از حقوق معلمان، ذهن را بيش از پيش می‌آزارد، حضور معلمان حق طلبی است که متاسفانه تنها به خاطر فعالیت‌های صنفی دچار ناملایمات بسیار شده‌اند و سال‌های ارزشمندی از عمرشان به هدر  رفته است؛  سال‌هایی که می‌توانستیم با حضور آنان در مسیر بالندگی، دانش آموزان بهتری تربیت کنیم. چه خوب خواهد بود كه  بخشي از عفو‌ها و تخفيف‌هايي كه در مناسبت‌هاي مختلف مذهبي و ملي شامل حال زندانيان مي‌شود، به معلمان آزادمنشي تعلق بگيرد كه به سبب حمايت از حق و حقوق صنفي معلمان و همكاران خود گرفتار هستند.