مقاومت ؛ هم مردم ، هم مسئولان

مقاومت، جامعه را به کدام نقطه می‌رساند؟ آیا تصویر و تصور روشنی از مقاومت برای جامعه امروز ایران ذهنیت‌سازی شده است؟ اینکه پیوسته در برابر فشارهای بیرونی و همین طور روند طبیعی حرکت جامعه مقاومت صورت بپذیرد آیا نشان از دست پُر دارد! یا نشان از این است که در مواجهه با ادبیات نظم بین‌الملل دچار فوبیا شده‌ایم؟ سال‌هاست که برخی تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران با روش و منش تکراری به دنبال ایجاد رضایت عمومی هستند اما با وجود این ذهنیت، به اعتماد و باور عمومی خدشه وارد آمده! و این خدشه باعث افزایش فاصله ملت-دولت شده است! انواع و اقسام حماسه‌سازی‌ها و تهییج احساسات انباشت شده عمومی صورت پذیرفته و بهره‌برداری هم شده است اما به دلیل برخی عملکردهای اقتصادی و عدم شفافیت و صداقت دیگری تیری در چله کمان باقی نمانده که با آن بتوان احساسات عمومی را در راستای منافع سیاست‌های کلان ترغیب کرد! بنابراین لازم است که حکومت به مانند مردم در فضای واقعیت‌ها زیست داشته باشد! استنادات تاریخی هم بر این اصل استوار است که نمی‌توان جامعه را به صورت پیوسته در یک فضا نگه داشت و مراقبت کرد! اما نکته مهم اینکه جامعه امروز تحت تاثیر فناوری و تکنولوژی قرار دارد و به نوعی داده‌های محلی و جهانی در برابر دیدگان جامعه قابل قیاس شده است! و محصولات هر دو داده، حاکی از پشتوانه منطق و واقعیت انگاری دو دیدگاه محلی و جهانی است! به عنوان مثال غرب ستیزی و غرب دوستی توامان برخی مسئولان و آقازاده که نه! بچه‌هایشان چه پیامی را به مردم انعکاس داده است؟ در فضایی که احساس ناسیونالیستی به جامعه تزریق می‌شود مرغ همسایه برای برخی مسئولان و بچه‌هایشان غاز بوده است! و اکنون این سوال برای ملت ایجاد شده که نکند شعارها و شعارسازی‌ها فریبی بیش نبوده است؟ برخی مسئولان و بچه‌هایشان با شبیه‌سازی کمی و کیفی خود از لحاظ مادی به «غنی»‌سازی ۹۹ درصد رسیده‌اند! و این «غنی»‌سازی‌شان تبدیل به تهدید جدی برای منافع ملی شده است چرا که یکی از آداب منافع ملی اعتماد و باور عمومی هم معنی و مفهوم دارد! وقتی برخی مسئولان و بچه‌هایشان در قبال زیست‌شان نسبت به شرع و آینده جامعه احساس مسئولیت نداشته‌اند اکنون تبدیل به عناصر تهدیدآمیز امنیت روانی جامعه شده‌اند! آیا روش و منش‌های تکراری می‌تواند نتایج متفاوت بیافریند؟ قاعدتا پاسخ منفی است! پس چرا نباید به صورت شکلی و ماهوی پوست اندازی سیاسی صورت پذیرد؟ وقتی نظر برخی موثرین اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی بر این است که فساد تا حدودی سیستمی شده است این سوال مطرح است که چه نوع ادبیاتی چنین سیستمی را به وجود آورده است؟ اگر قرار است که روش و منش‌های تکراری گذشته کماکان نقش‌آفرینی داشته باشند چه نیازی است که با صرف هزینه‌های بسیار انتخابات مجلس، شورا و ریاست جمهوری صورت بپذیرد؟ بنابراین زمانی مقاومت، جامعه را به سر منزل مقصود می‌رساند که برخی مسئولان و فرزندانشان نسبت به جامعه متعهد و احساس مسئولیت داشته باشند؛ اینکه مردم مقاومت کنند و برخی از مسئولان سود ببرند زیبنده یک نظام سیاسی عدالت محور نیست!
* روزنامه‌نگار