دفاع استراتژیک یمن و پاتک به آرامکو

امین جمشیدزاده*- دیروز خبری فوری بر روی رسانه‏های جهان به نقل از رسانه‏های عرب‏زبان خاورمیانه نشست مبنی بر حمله ۱۰پهپاد انصار‏الله یمن به پالایشگاه‏های نفتی بقیق و خریص در شرق عربستان ‏‏که به گفته یمنی‏ها «توازن بازدارنده شماره۲» نام داشت. این عملیات یکی از بزرگ‏ترین عملیات‏های نیروهای یمنی در عمق خاک عربستان سعودی بود که در این خصوص محمد‏‏بن‏سلمان که چاره‏ای جز تسلیم و استیصال نداشت به وزیر دفاع خود ماموریتی ویژه برای خواباندن غائله ایجاد‏شده داد و وزیر دفاع هم معاون خویش را به دیدار رئیس‏جمهوری مستعفی یمنی‏ها در ریاض فرستاد و از وی راه چاره و مصالحه با طرف یمنی خواست که هنوز از این دیدار در لفافه و پشت پرده چیزی در اختیار رسانه‏ها قرار نگرفته است. حمله پهپادی انصار‏الله یمن به عمق خاک عربستان و‏ به مراکز نفتی این کشور «آرامکو» در جنوب شرق ریاض خبری فوری بود که سریع بر روی تلکس خبرگزاری‏های جهان و به‏ویژه خاورمیانه قرار گرفت و اتحادیه عرب را که پس از بهار عربی در انفعال و انزوا قرار داده در شوک عجیبی فرو برد. اتحادیه عرب پس از این استراتژی راهبردی یمن شاید از خواب عربی‏اش بیدار شود و طرحی نو ‏‏بیندیشد.
همان گونه که از نامش پیداست سازمانی است بین‏المللی که به برقراری صلح و ثبات بین کشورهای عربی کمک می‏کند. در گستره جغرافیایی خاورمیانه؛ بدان گونه که تاریخ ثبت کرده است جنگ‏های جهانی اول و دوم زمینه‏ساز به وجود آمدن سازمان‏ها و نهادهایی بودند که هرکدام به نوعی تلاش کردند تا به برقراری صلح و آرامش در منطقه حساس و استراتژیک خاورمیانه کمک کنند. بارزترین سازمان بین‏المللی از این دست که در محدوده جغرافیایی مشرق اروپا در سرتاسر خاورمیانه گسترده شد و اکنون تمامی کشورهای عرب را «به استثنای سوریه» ‏در بر می‏گیرد، اتحادیه عرب است. از جمله اهداف این اتحادیه؛ تقویت روابط میان کشورهای عربی و گسترش همکاری‏ها در حوزه‏های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی است. در واقع اتحادیه عرب نخستین سازمان بین‏المللی است که بین کشورهای عربی اسلامی و در سال۱۹۴۵ به ابتکار مصر تاسیس شد. طرح‏ پیشنهادی مصر در اولین کنگره عربی از طرف اعضای حاضر یعنی مصر، عربستان، عراق، سوریه، لبنان، یمن و اردن امضا و تایید شد و به تصویب مقامات داخلی این دولت‏ها رسید. از آنجا که قرارداد تشکیل اتحادیه، الحاق سایر دول عرب را نیز به اتحادیه پیش‏بینی کرده و برای آن تمهیداتی منظور کرده بود، دیگر دولت‏های عرب که به بعد از جنگ جهانی دوم به استقلال رسیدند نیز یکی بعد از دیگری بدان پیوستند. در حال حاضر اتحادیه عرب تمام کشورهای عرب‏زبان شامل «۲۱کشور از آسیا و آفریقا و سازمان آزادی‏بخش فلسطین» را در بر می‏گیرد و مشهور‏ترین سازمان بین‏المللی خاورمیانه است که ۲۲کشور عضو در این اتحادیه جمعیتی حدود۳۲۰میلیون نفر داشته و همچنین میانگین تولید ناخالص داخلی آنها۷/۸۹۰ دلار برای هر فرد که از هر کشور به کشور دیگر متفاوت است، دارند. مساحت کشورهای عضو اتحادیه حدود۱۳/۵میلیون متر‏مربع است. در بعد جغرافیایی کرانه غربی آن رو به اقیانوس اطلس دارد و در شمال نیز به دریای مدیترانه منتهی می‏شود. در شرق هم، مجاور خلیج فارس و دریای عمان، دریای عرب و اقیانوس است. در یک بررسی اجمالی و شمای کلی می‏توان گفت که در هفت دهه سپری شده از تاسیس اتحادیه عرب، تصمیمات و رویکرد‏های نه‏چندان موثر و کارآمد این نهاد تابعی از توازن قدرت و رقابت اعضا و سمت‏گیری‏های کشورهایی به نسبت قدرتمند عضو آن بوده است. در کنار چالش‏ها و رقابت‏های تاریخی، منطقه‏ای و سیاسی میان کشورهای عضو اتحادیه، مسائلی همچون پراکندگی جغرافیایی، سطح متفاوت توسعه‏یافتگی اقتصادی و سیاسی، سمت‏گیری‏های متفاوت به سوی دو اردوگاه در دوران جنگ سرد و فقدان دموکراسی و ضعف جامعه مدنی در خود کشورهای عربی از دلایل عمده ناکامی‏های اتحادیه عرب به شمار می‏روند. منشور تاسیس اتحادیه عرب که هرگونه موضع‏گیری درباره روندهای داخلی کشورهای عضو را قدغن کرده و نحوه دشوار تصمیم‏گیری و اجرای تصمیم‏ها در این اتحادیه نیز دیگر از دلایل عدم موفقیت آن تلقی می‏شوند.
هرچند بحث پیرامون یک ساختار منسجم برای اتحادیه عرب، چگونگی تعامل کشورهای عربی و بررسی راهکارهای کمک به ملت فلسطین مهم‏ترین بخش برنامه کاری سران عرب در اتحادیه بوده است، اما تا کنون گام عملی مهمی که این اتحادیه توانسته باشد در ارائه راه حل برای این مسائل بردارد مشاهده نشده که مثال ملموس و بارز آن نیز منفعل بودن این اتحادیه در قبال بهار عربی و خیزش‏های جهان عرب و جهت‏گیری‏ها و مواضع پارادوکس آن در ادامه این سبک و سیاق اتحادیه است.
* فعال سیاسی و روزنامه‏نگار اصلاح‏طلب
سایر اخبار این روزنامه