تریدینگ فایندر

پيچ بودجه‎

به نظر مي‌رسد نمايندگان مجلس به نقطه عطفي رسيده‌اند. امسال از يك سو زمان انتخابات است و از سویی زمان تصويب بودجه. ‏از آنجا كه نمايندگان ايران حزبي نيستند و ابتدا مسائل را درون حزب خود حل‌وفصل نمي‌كنند تا نتيجه نهايي را درون مجلس به ‏رأي بگذارند، در نتيجه ما با 290 حزب تك نفره سروكار داريم كه به‌طور طبيعي به دنبال حداكثر كردن منافع حوزه انتخابی خودشان هستند و ‏كاري به 289 نماينده ديگر ندارند. بنابراين رفتار آنان در اغلب موارد در تحليل و تصويب بودجه نيم‌نگاهي به منافع نمايندگي ‏و امكان انتخاب شدن مجدد در مجلس دارد. منظور اين نيست كه همه بودجه تحت‌تأثير اين گرايش است. به‌طور قطع بيش از ‏‏60 تا 70‌درصد بودجه تحت تأثير ضرورت‌ها است و كسي نمي‌تواند تغييري در آنها دهد، مثل حقوق و دستمزدها، بودجه ‏صندوق‌هاي بازنشستگي و... ولي تصويب كارآمد همان 30‌درصد باقيمانده بسيار مهم است. دو نكته در اين زمينه اولويت دارد. ‏اول حذف رديف‌هاي بي‌فايده و غير ضرور. بودجه‌سال آينده به‌طور قطع انقباضي خواهد بود. حتی بودجه امسال نيز همچنان ‏دچار مشكل است، چه رسد به بودجه‌سال آينده كه به‌طور قطع با كسري‌هاي شديدي مواجه خواهد شد. بنابراين بايد آن را كم ‏كرد. ولي نمايندگان هر كدام در پي حفظ رديف‌هايي از بودجه خواهند بود كه به انتخاب دوباره و حاميان آنان كمك مي‌كند. ‏براي اين منظور نوعي بده‌بستان آغاز خواهد شد. به اين معنا كه هر كدام در ازاي رأي دادن برخي ديگر از نمايندگان به يك ‏رديف بودجه، متقابلا جبران تعهد مي‌كنند و او نيز به رديف ديگري كه مورد درخواست نماينده اول است رأي خواهد داد‎.‎
اين رفتار قطعاً بر ضد منافع عمومي است. در بودجه سال‌های گذشته و هنگام وفور درآمدهاي نفتي خاصه‌خرجی‌ها و ‏رديف‌هايی  تصويب شد و همچنان باقي مانده است. اينها در همان زمان هم زايد بودند چه برسد به الان كه به كلي اضافي ‏هستند و هيچ پولي براي پرداخت به آنان وجود ندارد. نمايندگان مجلس اگر مي‌خواهند اقدام مفيدي انجام دهند، بهتر است همه اين ‏رديف‌ها را شفاف اعلام و حذف کنند.
نكته دوم در رديف بودجه عمراني است. از همان زماني كه درآمدهاي نفتي فراوان بود نمايندگان مي‌كوشيدند براي حوزه ‏انتخابي خود طرح‌هايي را تعريف کنند و بودجه بگيرند، طرح‌هايي كه هيچ توجيه اقتصادي نداشته است. بسياري از بيمارستان‌ها در ‏جاهايي احداث شد كه به اندازه كافي بيمار يا پزشك ندارد و در نهايت هزينه نگهداري آن بسيار زياد است و مقرون به ‏صرفه بود كه دولت بيمار را با هزينه خود به بيمارستان ديگري ببرد. از اين طرح‌ها فراوان است. در هر بخشي مي‌خواهند فولاد ‏و پتروشيمي راه می‌اندازند و اين جز اتلاف منابع نيست. كارخانجاتي كه بايد بزرگ و بزرگ‌تر شود، كوچك و كوچك‌تر مي‌شود ‏و كالاي آن گران و گران‌تر.
بنابراين بايد منتظر بود و ديد آيا نمايندگان از پيچ بودجه به سلامت عبور مي‌كنند يا همچنان در پي حداكثر كردن رديف‌هاي ‏بودجه منطقه‌اي خود هستند؟
تریدینگ فایندر