13 آبان و مفهوم تاریخی «استکبارستیزی»

روز 13 آبان، در تقویم ما، یادآور سه رویداد مهم تاریخی است؛ تبعید حضرت امام(ره) به ترکیه در سال 1343 و پس از اعتراض شدیداللحن ایشان به تصویب لایحه کاپیتولاسیون، به‌شهادت‌رسیدن جمع کثیری از دانش‌آموزان و دانشجویان در مقابل دانشگاه تهران در سال 1357 به دست عوامل رژیم پهلوی و تسخیر لانه جاسوسی آمریکا توسط دانشجویان پیرو خط امام(ره) در سال 1358؛ سه‌رویدادی که مجموع و چکیده آن‌ها را باید در کلمه «استکبارستیزی» ببینیم و درک کنیم. استعمارگران از نخستین سال‌های آغاز تکاپوهای استعماری، وجهی قالب از تفکر خود را به جهانیان عرضه کردند و آن، خودبرتربینی و حقیر انگاشتن دیگر ملت‌ها بود. این دیدگاه، چنان در تار و پود اندیشه غربی‌ها ریشه دوانده‌است که نمی‌توان آن را از ذات تفکر غربی جدا کرد؛ حتی اگر بر آن همه توحش و استکبار، ردای فریبنده ادعای حقوق بشر را پوشانده باشند. 13 آبان برای همه نسل‌ها و عصرها یک تلنگر است؛ تلنگری که ما را نسبت به ماهیت ادعاهای غرب، با تردیدهای جدی روبه‌رو می‌کند و نشان می‌دهد که برای رسیدن به استقلال و آزادی، تنها راه عبور، تقابل با استکبار و از میدان به‌درکردن مستکبر است. این است که در اندیشه رهبر فقید و بنیانگذار جمهوری اسلامی و ملت مسلمان ایران، مسئله استکبارستیزی از جایگاه مهمی برخوردار بوده و هست. 13 آبان را باید زمان تجدیدعهدی دوباره با این آرمان پاینده بدانیم؛ زمانی برای یادآوری خون‌هایی که پای درخت تناور انقلاب ما ریخته شد؛ شهدای والامقامی که در پرتو فداکاری‌های مثال‌زدنی آن‌ها، نه فقط ایرانیان، که جهانیان نیز با استکبارستیزان هم‌صدا شده و می‌شوند و به‌رغم خیانت حکومت‌های مرتجع منطقه به این آرمان والا، گام‌های استوار خود را در این مسیر برداشته و برمی‌دارند.