درباره مشکل خود حرف بزنیم، فریاد نزنیم

محمدرضا قاسمی‪-‬ برای فریاد زدن همیشه نیازی نیست صدایمان واقعاً در آسمان بپیچد. شبکه‌های مجازی، فریادهای بی‌صدا را راحت کرده‌اند. در طول زمان، معنای واژه‌ها دگرگون می‌شود. در گذشته فریادها، واقعاً فریاد بود. اما امروزه الزاماً اینگونه نیست. امروزه فریاد می‌زنیم، اما بی‌صدا. در گذشته، فریادها اگر از چهاردیواری خانه بیرون می‌رفت، در حد چند همسایه شنیده می‌شد. یا حداکثر، بخشی از یک محله آن را می‌شنید. تازه آن هم فریادهای با صدایمان را. اما امروزه با آنکه فریادهای ما هیچ صدایی ندارد، اما صدای آن بلندتر از همیشه است. این روزها، علاوه بر همسایه‌ها، افراد دیگری در محله، شهر و حتی کشورهای دیگر نیز، فریادهای ما را می‌شنوند. فریادهایی که در کسری از ثانیه، از این سوی دنیا، به آن سوی دنیا می‌رسد. از عادت‌ها و رفتارهای این روزها، که با پیدایش شبکه‌های مجازی در بسیاری از ما شیوع پیدا کرده است، انتشار شادی‌ها و ناراحتی‌هایمان در فضای مجازی است. در رابطه با شادی‌ها حرفی ندارم. که صد البته مزایای به اشتراک‌گذاری شادی‌ها، از معایب آن بسیار بیشتر است. حرفم در رابطه با اشتراک‌گذاری ناراحتی‌ها، گلایه‌ها و کدورت‌هاست. بسترهای فضای مجازی، که امکان انتشار وضعیت (استاتوس) و توئیت‌های ما را فراهم نموده است، محلی برای انتشار تفکرات، شادی‌ها و ناراحتی‌های ما شده است. با همسرمان بحث می‌کنیم، از همکارمان ناراحت می‌شویم، با دوستمان به مشکل بر می‌خوریم، بلافاصله وضعیت خود در فضای مجازی را، متناسب با آن، تغییر می‌دهیم. جملاتی را مستقیم و یا کنایه‌وار در این فضا منتشر می‌کنیم. هدفمان این است که به طرف مقابل خود بفهمانیم که از او دلخوریم، ناراحتیم، عصبانی هستیم.
می‌خواهیم پیغامی به او بدهیم، اما ناخواسته ناراحتی‌مان را فریاد می‌زنیم، بسیاری از مخاطبان ما، وضعیت ما را می‌بینند، ناراحتی ما را می‌فهمند، مشکل ما را حدس می‌زنند. اما ما تمام فکر و ذکرمان این است که او هم ببیند. چه بسا طرفی که می‌خواستیم، ببیند و بفهمد، حتی آن را هم نگاه نکند. اما بسیاری دیگر نگاه می‌کنند. یادمان نداده‌اند، مشکلاتمان با حرف زدن حل می‌شود، نه فریاد زدن. یادمان نداده‌اند، وقتی با کسی مشکلی داریم، مشکلمان با خود او حل می‌شود، نه با دیگران. یادمان نداده‌اند، حرفمان را باید فقط به او بزنیم نه به دیگران. از همکارمان درخواستی داریم، او نمی‌تواند درخواستمان را اجابت کند، به همه می‌گوییم که از او ناراحتیم، جز به خود او. با همسرمان بحث می‌کنیم، به همه می‌گوییم که ناراحتیم، جز به خود او. اما از امروز یادمان باشد، مخاطب وضعیت‌هایمان یک نفر است، اما مشاهده‌کنندگان آن، بسیار.