حلالی: هافبک های پرسپولیس خلاقیت ندارند

 به نظرم هرچه جلوتر می‌رویم جای خالی بشار به‌صورت کامل خودش را نشان می‌دهد. بشار بازیکنی فوق‌العاده باهوش و خلاق است، اما هافبک‌های فعلی ما همه‌شان به‌نوعی با توپ کلنجار می‌روند و با زور بازی می‌کنند در حالی که هافبک خلاق در یک لحظه می‌تواند یک کار خاص انجام دهد. ما بشار یا مهدی ترابی را از تیم گرفتیم و طبیعتاً کار سخت می‌شود. از طرفی مهاجم هم نداریم. وحید امیری مهاجم نیست. نوراللهی هم که در خط حمله بازی کرد مهاجم نیست. باید در نظر بگیرید که هم حرکت مهاجم مهم است و هم نوع پاس دادن هافبک. ما دو موقعیت گل داشتیم؛ یکی از آنها با پاسی به دست آمد که از زمین خودمان ارسال شد. در این صحنه دفاع وسط آنها جا ماند و پاس آنقدر خوب بود که موقعیت ایجاد شد؛ منتهی از این پاس‌ها نباید یکی باشد و از پای‌مان دربرود. وقتی تعداد این پاس‌ها کم شده و به یکی دوتا رسیده یعنی خلاقیت در تیم‌مان کم شده و تیم حالت ماشینی پیدا کرده. وقتی حالت ماشینی ایجاد می‌شود، حریفان شناسایی می‌کنند و مثل ماشینی که گیج می‌شود، بازیکنان نمی‌دانند چه کار کنند و در این شرایط فقط خلاقیت است که به کمک تیم می‌آید. احسان پهلوان بازیکن خلاقی است ولی او را در پست هافبک راست بازی دادند که البته بعداً جایش را با عالیشاه عوض کرد، اما نه او نه عالیشاه هیچ‌کدام هافبک راست نیستند و در سمت چپ خلاق‌ترند چون به داخل می‌زنند. اما مشکل اصلی ما این است که مهاجم خلاق نداریم. رمضانی که اصلاً به سبک باشگاه ما نمی‌خورد و بیشتر به سبک تیم‌های امیر قلعه‌نویی می‌خورد. یحیی همیشه با پرس از جلو، بازی در عمق و مالکانه کار می‌کند که هیچ‌کدام از این خصوصیات در رمضانی نیست. شاید در کل بازی‌های‌مان دوتا سانتر نکنیم. در کل باید بگویم مشکلات در این تیم وجود دارد؛ مثلاً همین سیستم بازی سپاهان معیوب بود یا برخی بازیکنان در مقطعی اصلاً بازی نمی‌کردند اما الان خیلی زیاد بازی می‌کنند.  سرلک، کمال و احمد نوراللهی خوب نبودند. می‌دانید چرا برخی بازیکنان تحت فشار هستند؟ وقتی تیم برنده می‌شود بازیکن خود به خود اعتماد به نفس پیدا کرده و با احساس راحتی بازی می‌کند و هر چیز غلطی درست می‌شود، اما وقتی تیم به کما می‌رود تازه عیار فوتبالیست مشخص می‌شود. بعضی از این بازیکنان در شرایطی که تیم دو سه‌تا مساوی آورده و هفته بعد دربی هم هست چنین شرایطی پیدا کرده‌اند در صورتی که اگر بازی مقابل نساجی و ذوب‌آهن را برده بودیم به‌راحتی سپاهان را هم شکست می‌دادیم. ما غیر از همان مهدی عبدی مهاجم دیگری نداریم. باز او مهاجمی است که از تک‌موقعیت‌ها استفاده می‌کند و اگر توپی گیرش بیاید می‌زند. همین توپی که نصیب پهلوان شد را عبدی گل می‌کرد. او در لیگ قهرمانان دوتا گل زد که هیچ‌کدام موقعیت گل صددرصد نبود.  مشکلی که من با این بازیکن داشتم این بود که هوازی‌کار نیست. من می‌گفتم بیا یک روز 15 دقیقه کار هوازی انجام بده، روز بعد 20 دقیقه و همینطور برو بالا، اما در این کار تنبلی می‌کند. البته واقعاً ضربه آخرها را خوب می‌زند اما واقعیت این است که پاس خوبی هم به او داده نمی‌شود.  یکی از معضلات تیم ما این است که بازیکنان به خط عرضی زمین نمی‌رسند. شما در بازی مقابل پاختاکور دیدید که یک‌بار سعید آقایی و یک‌بار هم سیامک نعمتی تا خط عرضی زمین پیش رفتند و پاس دادند که آل‌کثیر گل زد اما در بیشتر اوقات مثلاً می‌بینید سعید آقایی به‌محض اینکه از خط نیمه عبور می‌کند به‌دنبال ارسال است در حالی که هرچه به خط عرضی نزدیکتر شوید و پاس بدهید کار زننده ضربه بسیار راحت‌تر می‌شود و احتمال گل شدن توپ هم بالاتر می‌رود. شما ببینید مهرداد میناوند در بازی ایران-کویت جام ملت‌ها یک پاس گل به علی دایی داد که الان علی دایی 24 سال است دارد فیزیوتراپی می‌کند (به حالت شوخی) در حالی که اگر مهرداد تا لب خط عرضی پیش می‌رفت و پاس می‌داد علی با بند کفشش آن توپ را گل می‌کرد.  این فشار و استرس هرچه جلوتر برویم بیشتر می‌شود و فقط با برد از روی تیم برداشته خواهد شد. الان همه روی تیم فشار می‌آورند و جوی راه افتاده که پرسپولیس بعد از سه مساوی حتماً باید دربی را ببرد که این هم فشار را بیشتر می‌کند. این فشار رفته‌رفته بیشتر می‌شود اما اگر دربی را ببریم کاملاً برعکس  و همه چیز مثبت می‌شود؛ یعنی هم به جدول برمی‌گردیم و هم بازیکنان شرایط متفاوتی پیدا می‌کنند اما اگر خدای نکرده ببازیم عکس این قضیه هم می‌تواند اتفاق بیفتد.