وقتی نقره المپیک میلیونی می‌ارزد و فوتبالی بودن میلیاردی!

در روز‌هایی که شنیدن خبر قرارداد‌های چندین میلیاردی بازیکنان فوتبال به‌رغم تأکید‌های قبلی سازمان بازرسی کل کشور و تعهدات فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در جلوگیری از عقد چنین قرارداد‌هایی باعث تعجب همگان از جمله برخی مدیران و سرمربیان فوتبال شده، شنیدن خبر پاداش اعطای ۵۴ میلیونی به تنها مدال‌آور وزنه‌برداری در المپیک توکیو بسیار دردآور و قابل تأمل بود.
در حالی که می‌بینیم در سایر کشور‌ها چگونه از مدال‌آوران‌شان تقدیر و چگونه برای‌شان خرج می‌کنند و حتی شاهد هستیم که برخی فدراسیون‌های خودمان نیز با تمام توان در زمینه پرداخت پاداش اقدام کرده‌اند، اینگونه برخورد و اعطای این میزان پاداش، آن هم بعد از کسر مالیات به دارنده مدال نقره المپیک بیشتر از آنکه نشان‌دهنده قدردانی باشد نوعی توهین و تحقیر محسوب می‌شود. علی داوودی، وزنه‌بردار شایسته کشورمان البته اولین ورزشکاری نیست که با چنین برخوردی روبه‌رو می‌شود و طبعاً هم آخرین آن‌ها نخواهد بود. حتماً هم فدراسیون وزنه‌برداری در پاسخ به انتقادات از منابع کم مالی و عدم دریافت بودجه سخن خواهد گفت، اما تمام این حرف‌ها و دلایل نمی‌تواند باعث انجام این عمل شود.
اقدام فدراسیون وزنه‌برداری در حالی صورت گرفته که با توجه به تغییر دولت به نظر می‌رسد مدال‌آوران المپیک برای دریافت پاداش تعیین شده از سوی وزارت باید صبر کنند و معلوم نیست این اتفاق چه زمانی رخ دهد و درست همین مسئله است که وظیفه فدراسیون‌ها در خصوص مدال‌آوران و قهرمانان‌شان را دوچندان می‌کند. وظیفه‌ای که ظاهراً دو فدراسیون کشتی و کاراته توانسته‌اند از عهده انجام آن به خوبی برآیند. هرچند بر این باوریم که تلاش‌ها و افتخارآفرینی‌های ورزشکاران المپیکی کشورمان بسیار بیشتر از این‌ها می‌ارزد، اما فدراسیون وزنه‌برداری حتی همین را هم درست انجام نداده و با پرداخت این مبلغ به مرد نقره‌ای ایران در وزنه‌برداری المپیک در انجام وظیفه خود کوتاهی و تنها رفع تکلیف کرده است.
پاداش ۵۴ میلیونی در حالی به داودی پرداخت شده که رئیس فدراسیون وزنه‌برداری بعد از موفقیت وزنه‌بردار کشورمان با ژستی پیروزمندانه در برنامه‌های ورزشی حاضر شد و به عملکرد خود نمره خوب داد. چنین برخورد دوگانه‌ای این سؤال را در ذهن ایجاد می‌کند که آیا تک‌مدال ارزشمند داودی برای وزنه‌برداری که باعث چنین شادی وصف‌ناپذیری برای علی مرادی شد و او و فدراسیونش را نجات داد، فقط به اندازه ۵۴میلیون تومان ارزش داشت؟! بدون تردید چنین برخوردی با یک قهرمان جوان و جویای نام می‌تواند ضربات روحی جبران‌ناپذیری به او وارد کند، مگر اینکه فدراسیون و شخص رئیس آن تغییری در عملکرد و نگاه خود ایجاد کنند و پیش از آنکه دیر شود نسبت به اصلاح این اشتباه بزرگ اقدام کنند.
باید افسوس خورد به حال ورزشی که حتی طلای المپیکش هم درصدی از قرارداد فوتبالی‌هایش نیست. این روز‌ها فوتبالی‌ها خوب پول می‌گیرند برای لگد زدن به توپ، میلیارد‌میلیارد پول می‌گیرند تا بروند و در شب تاسوعا عیاشی کنند، اما دردآور است که نقره المپیک در کشور ما فقط ۵۴ میلیون تومان می‌ارزد.