شورش در پاریسِ خاورمیانه!

امید مافی‪-‬ به ایستگاه بیروت رسیدیم. به جایی برای پرواز در کنار مدیترانه و نزدیک‌تر شدن به مقصد نهایی. حتی اگر با ذهنی مغشوش حاصل از خودزنی اسکوچیچ و طارمی قدم در میدان بگذاریم باز هم چاره‌ای نداریم جز آنکه با رخت سپید و با تنی سرشار از زندگی به فتح عروس خاورمیانه بیندیشیم و
دست بالا را بگیریم.
لبنان ۵ امتیازی بی‌شک تیم دست و پا بسته‌ای برابر توپچی‌های ما نخواهد بود. آن‌ها در این سال‌ها هر گاه به ملاقات ایران شتافتند سوهان بر اعصاب تیم ملی کشیدند و با نمایش‌های فانتزی راز نود دقیقه‌های مضطرب را در جنگیدن جستجو کردند و در قامت ارتشی سمج در پیچاپیچ نبردهای شانه به شانه طغیان کردند و خواب از چشم‌های بچه‌هایمان گرفتند.
حالا تیم ده امتیازی جدول برای آنکه به ترکتازی خود ادامه دهد و یک گام دیگر به دوحه نزدیک‌تر شود، قصد دارد در نقطه طلاقی مدیترانه و جهان عرب رویاهای میزبان را به تاراج ببرد و با صید سه امتیاز هیبت خود را به رخ فصل‌ها بکشد.


موسیو اسکوچیچ امروز برای رستگاری در خاستگاه فینیقی‌ها و ادامه نوار نباختن‌های خود باید از پسرانش بخواهد نود دقیقه بر روی آشیانه لبنانی‌ها آتش بریزند و از محافظه کاری
و احتیاط دست بردارند. یوزها در بیروت هر چقدر بی‌باک‌تر ظاهر شوند، بیشتر لرزه بر جسم حریفی که دوست ندارد در خانه زمین بخورد خواهند انداخت. اگر تیم ملی امروز مهدی طارمی را همراه خود ندارد در عوض با اتکا به مهاجمانی چون کریم انصاری فر، مهدی قایدی و حتی سامان قدوس می‌تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد و با تسخیر بیروت آژیر خطر را بار دیگر زیر گوش همه مدعیان تا بن دندان مسلح به صدا درآورد. برای گذر از زیتون زارهای سرزمین بلند و کوهستانی باید با ترس غریبه بود و بی‌استرس پل‌های رسیدن به قفس توری میزبان را ساخت. صد البته اتخاذ پلنی مناسب از سوی فرمانده‌ای که سربازانش را به تاکتیک ناپذیری متهم کرده (!) راه را هموار خواهد کرد و شور و شادی را در آفتاب بی‌جان پاریس خاورمیانه نصیب ستاره‌های ما خواهد کرد.
منتظر می‌مانیم تا ببینیم کهنه سواران اردوگاه تیم ملی چگونه در دوردست به سوی ماه بلند و مهتاب شب پاییزی فراسوی نبطیه‌خیز
برخواهند داشت و چگونه با دست پر منطقه حریصا را ترک خواهند کرد.