روزنامه خراسان

دفاع تمام قد برادر «اوس‌ موسی» از مجری گری بازیگران

یکی از جدیدترین بازیگرانی که وارد عرصه اجرا شده، علی عامل‌ هاشمی است که امسال اجرای سری جدید مسابقه «شوتبال» را در شبکه نسیم برعهده گرفته و برای اولین‌ بار اجرا را تجربه کرده است. او در مسابقه میزبان قهرمانان ورزشی است و مسابقه مربوط به آقایان را اجرا می‌کند. این بازیگر تا به حال با سریال‌هایی مانند «شب عید» ساخته سعید آقاخانی و «کامیون» کاری از مسعود اطیابی در تلویزیون و با مجموعه «سال‌های دور از خانه» ساخته مجید صالحی و «سیاوش» به کارگردانی سروش محمدزاده در نمایش خانگی حضور داشته است. به بهانه اجرای مسابقه «شوتبال» با علی عامل هاشمی گفت‌وگویی داشتیم.   چطور اجرای «شوتبال» به شما پیشنهاد شد؟ من رابطه بسیار خوبی با شبکه نسیم دارم و این شبکه را خیلی دوست دارم. در مسابقه‌های «خندوانه» شرکت کرده بودم و همراه برادرانم هادی و هدایت مهمان این برنامه شده بودیم. شبکه نسیم همیشه به من لطف داشته و زمانی که اجرای این مسابقه را پیشنهاد دادند چون تجربه جدیدی بود و بدم نمی‌آمد اجرا کنم، برایم جالب بود.   «شوتبال» را دیده بودید و با فضای آن آشنایی داشتید؟ زمانی که آقای حامد آهنگی مجری بود، من و جواد خواجوی به عنوان میزبان در برنامه عید حضور داشتیم.   اجرای این مسابقه چه جذابیت ‌هایی برایتان داشت؟ اجرا یک شاخه دیگری از کار اجراگری است. در تئاتر هم اجرا و مستقیم برای مخاطب بازی می‌کنیم، این جا هم با دوربین که همان مخاطب است صحبت می‌کنیم و برایم جذاب بود. برنامه عید که در آن اولین ‌بار اجرا کردم خیلی به من کمک کرد، چون اکثر هنرمندان و بازیگرانی که به مسابقه دعوت شده بودند دوستان من بودند و راحت می‌توانستم با آنان ارتباط برقرار کنم. برای شروع، اتفاق خوبی بود که با بازیگرانی که با هم دوست هستیم وارد مسابقه شدیم. جذابیت لیگ که الان داریم پیش می‌بریم این است که مسابقه را با قهرمان‌های ملی‌مان اجرا می‌کنم و قهرمان‌های ملی کلا جذاب هستند. مثلا پیمان حسینی که دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ساحلی ایران است و دستکش طلا دارد، سجاد مردانی تکواندوکار در المپیک مدال آورده و از پیروزی آن‌ها بسیار خوشحال شدیم، حالا من از نزدیک این‌ها را می‌بینم و در مسابقه کنار یکدیگر هستیم. دیدن چنین قهرمان‌هایی برایم جذاب است. مسابقه هم برایم هیجان دارد، وقتی می‌خواهیم ویدئوچک کنیم، خودم هم به واحد ضبط می‌روم و نگاه می‌کنم ببینم چه اتفاقی افتاده است.   پیش از این هم به اجرا فکر کرده بودید؟ به نظر من کلا کسی که در عرصه بازیگری فعالیت می‌کند، هرکاری که انجام می‌دهد تجربه جدیدی برای اوست. مثلا اگر نقش یک معتاد را به من پیشنهاد بدهند چون قبلا معتاد نبودم، بر اساس تجربه و تکنیک‌هایی که می‌شناسم و تمرینات، نقش را پیدا و بازی می‌کنم. برای من اجرا هم بی‌شباهت به این اتفاق نیست. یک نقش و کار جدیدی است که انگار آن را بازی می‌کنم.   یعنی در «شوتبال» نقش مجری را بازی می‌کنید یا خود واقعی‌تان هستید؟ سخت‌ترین مدل بازیگری این است که نقش خودت را بازی کنی و به واقعیت نزدیک باشی. همان اول مسابقه اعلام می‌کنم من «علی عامل هاشمی» هستم. در اجرا چون خودت هستی، این بیشتر به تو کمک می‌کند که به خود واقعی‌ات نزدیک تر باشی. هرچه سعی کنی خودت باشی، آن‌ طور که همیشه در زندگی هستی، جذاب‌تر و دوست ‌داشتنی‌تر است.   عده‌ای می‌گویند اجرا یک تخصص جداست و مخالف ورود بازیگران به این عرصه هستند، نظر شما چیست؟ مجریان برنامه‌های مجری‌ محور پربیننده ما بازیگر هستند. مثلا آقای مدیری «دورهمی» و رامبد جوان «خندوانه» را اجرا می‌کند. فردی که دانش بازیگری دارد و درسش را خوانده باشد، خواه ناخواه یک سری تکنیک‌ها را می‌شناسد و تجربه‌اش را هم به دست می‌آورد. من هم در روزهای اول اجرا بسیاری از چیزها را نمی‌دانستم. ما در بازیگری همیشه باید به دوربین نگاه نکنیم، اما این جا باید دایما حواسمان باشد که به دوربین نگاه کنیم! این تفاوت عمده بازیگری و اجراست. آدم به مرور تجربه به دست می‌آورد، من هم در یکی، دو اجرای اول توانستم به کمک کارگردان مسابقه، کارگردان تلویزیونی و تهیه‌ کننده تجربه‌اش را پیدا کنم.   حالا که مدتی از اجرای «شوتبال» گذشته و واکنش‌ها را دیده‌اید، از این تجربه راضی هستید؟ من خیلی کم نظر منفی داشتم، مثلا نشنیدم کسی بگوید «تو برو همان بازیگری‌ات را انجام بده، چرا آمدی مجری شدی». خدا را شکر برادرانم و پدرم همه در همین عرصه کار می‌کنند، پدر نویسنده و کارگردان صداوسیمای خراسان است، هدایت بازیگر و هادی بازیگر، کارگردان و نویسنده است، هم بسیار از آن‌ها راهنمایی می‌گیرم، هم منتقدان خوبی هستند، یعنی اگر پیشنهادی می‌دهند پیشنهاد سازنده‌ای است. خیلی زود توانستم نظر بگیرم که چه کنم کارم بهتر شود و چه کاری را انجام ندهم، بسیار به من کمک کردند.   یعنی برای شما نظر خانواده‌تان تا اندازه‌ای تعیین‌ کننده است که اگر بگویند کاری را نپذیرید، قبول نکنید؟ صد درصد. در حرفه ما مشورت کردن بسیار مهم است. گاهی آدم‌ها اندازه‌های خودشان را گم می‌کنند. به عنوان مثال اگر در این سن و سالی که هستم با این میزان تجربه، آقای دکتر علی رفیعی بگوید می‌خواهم «هملت» را کارگردانی کنم و تو نقش «هملت» را بازی کن، قطعا می‌گویم نه، چون نه سنم به آن می‌خورد، نه اندازه آن نقش الان برای من درست است، یا شاید نقشی باشد که سنش بالاتر باشد و نتوانم از پس آن برآیم. این مشورت‌ها خیلی به من کمک می‌کند. برای کاری که پیشنهاد می‌شود شاید با 10 نفر مشورت می‌کنم و بعد تصمیم می‌گیرم. تجربه هدایت، پدر و هادی برادر بزرگ‌مان از من بیشتر و حرف‌شان برایم سند است.   بعد از مسابقه «شوتبال» اگر باز هم تجربه اجرا داشته باشید ،می‌پذیرید؟ بستگی دارد چه برنامه‌ای، با چه ساختاری باشد. من تلویزیون را خیلی دوست دارم. همیشه زمانی که خانه هستم تلویزیون را روشن می‌کنم، چه تماشا کنم چه نه، شبکه‌ها را بالا و پایین می‌کنم. هنوز که هنوز است مخاطب تلویزیون بیشتر و وسیع‌تر است. اگر در این روزگار که مردم حال خوبی ندارند، بتوانم در تلویزیون ذره‌ای حال شان را خوب کنم، خیلی خوشحال می‌شوم و خیلی دوست دارم بتوانم حال آنان را خوب کنم، این بزرگ ترین رسالتی است که همیشه به آن فکر می‌کنم.   و به همین دلیل از کارهای کمدی بیشتر استقبال می‌کنید؟ کارهای کمدی سخت‌تر است. در شرایط فعلی برای درآوردن اشک مردم کار خیلی سختی در پیش ندارید، اما خنداندن مردم در این شرایط کار بسیار سختی است. کارهای کمدی را دوست دارم، چون رسالتی که الان بر دوش ماست این است که حال مردم را خوب کنیم. یاد بگیریم هرکدام‌ کار خودمان را انجام دهیم، بازیگر، بازیگری‌اش را انجام دهد، راننده رانندگی‌اش را بکند، هر کدام‌مان مفسر سیاسی و نظریه‌پرداز نشویم، قضاوت نکنیم و اجازه بدهیم هرکس کار خودش را انجام بدهد، کسی که کارش را بلد نیست هم روسیاهی‌اش به زغال می‌ماند.   وقتی بازیگری مانند شما خانواده هنرمندی دارد، با این قضاوت که به واسطه آن‌ها وارد عرصه هنر شده مواجه می‌شود. شما چقدر با این قضاوت‌ها مواجه شدید و چه واکنشی در مقابل آن‌ها داشتید؟ همیشه درباره هرکسی که خانوادگی در حرفه‌ای فعالیت می‌کنند، این صحبت وجود دارد. من هم مانند هادی، هدایت و پدرم، از دبیرستان بازیگری و سینما خواندم. دوره دبیرستان در مشهد بازیگری سینما خواندم، فوق دیپلم نویسندگی و لیسانس بازیگری گرفتم، از سال 1380 به صورت مداوم در تهران تئاتر کار می‌کردم و تا سال های سال تئاتری بودم، همان طور که مثلا هدایت، امیر جعفری، رامبد جوان و سعید آقاخانی تئاتر کار می‌کردند و کم‌کم به مدیوم تصویر و سینما وارد شدند. به نظر من همه این‌ها یکی است و خیلی چیز عجیب و غریبی نیست. مدیوم تلویزیون، نمایش خانگی یا سینما فرقی ندارد، بالاخره فرمت بازیگری است دیگر.   منظورتان این است که از راه درست وارد این حرفه شدید. دقیقا همین است. بازیگری به دلیل شهرتی که فرد به دست می‌آورد، برای مردم خیلی جذاب است. من خودم از ابتدا شاید به دلیل شرایط خانوادگی، همیشه به چشم یک شغل به آن نگاه می‌کردم که قرار است از طریق آن ارتزاق کنم، باید تلاش کنم، هرچه آدم باسوادتری باشم و تجربه‌ام بیشتر باشد، بیشتر به من کمک می‌کند. همیشه در جواب مردم که لطف دارند یا کسانی که تازه‌کار هستند و می‌گویند من را می‌بری در تئاترت بازی کنم؟ می‌گویم چرا؟ می‌گویند خیلی استعداد دارم! بعد می‌پرسم من هم خیلی در پزشکی استعداد دارم، اگر خدای نکرده قلبت به مشکل خورد می‌آیی من عمل کنم؟ می‌گوید نه آقا، تخصص می‌خواهد! جواب می‌دهم باور کن این کار هم تخصص لازم دارد، سال‌هایی که در دانشگاه درسش را می‌خوانی همین تخصص را کسب می‌کنی. بله، شهرت دارد، اما مانند پزشکی، مهندسی و مکانیکی شغل است، باید درسش را بخوانی و از راه درستش وارد شوی. مسئله قضاوت هم همیشه وجود دارد و نمی‌شود کاری کرد.   آخرین ‌بار با سریال «سیاوش» در نمایش خانگی دیده شدید، خبری از ساخت فصل دوم این مجموعه نیست؟ ما برای فصل دوم سیاوش صحبت کردیم و حتی قراردادی هم نوشتیم، اما احساسم این است که وقتی صدور مجوزهای پلتفرم‌ها تغییر کرد، یک مقدار مشکلاتی به وجود آمد. البته اطلاعات دقیقی ندارم، ولی تا جایی که می دانم مجید صالحی، میلاد کی‌مرام و بازیگرانی که باید در فصل دوم حضور داشته باشند، مشغول کارهای دیگری هستند و نمی‌دانم چه زمانی کارشان تمام می‌شود یا تصمیمی برای ساخت فصل دوم سریال وجود دارد؟ مثلا درباره سریال «می‌خواهم زنده بمانم »اعلام شد که دیگر ساخته نمی‌شود، اما درباره «سیاوش» خبری اعلام نشده است. تا جایی که اطلاع دارم ، تاریخ قراردادی که برای فصل دوم نوشتیم گذشته و الان دیگر قراردادی وجود ندارد.   مخاطبان منتظر فصل دوم «سیاوش» هستند. «سیاوش» سریال بسیار بی‌ادعایی بود. وقتی سریالی از دل خانواده‌هایی نزدیک به مردم ساخته می‌شود، به دل می‌نشیند. معمولا سریال‌هایی که در آن‌ها آدم‌ها خانواده دوست هستند و خانواده برایشان مهم است سریال‌های جذابی هستند، مانند کارهای آقای عطاران.   هم اکنون مشغول چه کاری هستید؟ یک نمایش نامه نوشتم به نام «خانواده آقای هاشمی» که تئاترش را اجرا کردیم و به صورت کتاب چاپ و منتشر شده است. در حال نگارش نمایش نامه جدیدی هستم و قرار است یک تئاتر هم کار کنم.  
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
اسراييل‌ضربه راهبردي خورده است (اعتماد) افتتاح ابرپروژه سد و نیروگاه ایرانی در سریلانکا (جوان) اخبار ویژه (کيهان) عیارسنجی طرح مالیات بر عایدی سرمایه (تجارت)
سایر اخبار این روزنامه
مطالبه دارویی رئیس جمهور پس از گزارش خراسان هیچ راهی غیر از صندوق رای نداریم گرانی یا گران فروشی؟! دفاع تمام قد برادر «اوس‌ موسی» از مجری گری بازیگران قتل عام 19 کودک دبستانی در تگزاس آقای میرکاظمی، اصلاحات ساختاری بودجه چه شد؟! مجلس انقلابی تعبیری حقیقی است شهادت امام صادق (ع) را تسلیت می گوییم یک تکه از خوزستان در مشهد سهم خانوارها از تسهیلات بانکی؛ فقط 8 درصد ! فدراسیون و اسکوچیچ در خواب ناز! 8 مقصرهوای آلوده زیر تیغ عدلیه