آرین احمدی کنسرت‌های هله هوله‌ای

چند سال پس از اینکه موسیقی پاپ در کشور عمومیت یافت، حواشی ریز و درشت و مهم و بی‌‌اهمیت نیز آغاز شدند. در دهه هفتاد که موسیقی پاپ و البته پاپ کلاسیک با آن همه ساز و نوازنده به مدد تلاش خوانندگان و آهنگسازان جای خود را در دیگر سبک‌ها پیدا کرد، هیچ کس گمان نمی‌کرد برگزاری کنسرت پاپ تا این حد مورد توجه مردم قرار گیرد تا آنجا که این رویه به یکی از بخش‌های ثابت موسیقی کشور تبدیل شود. البته اینکه برگزاری کنسرت‌های متعدد به یکی از اتفاقات مرسوم و ثابت تبدیل شده، به خودی خود اتفاق خوبی است اما نباید از کیفیت کنسرت‌ها و رعایت استانداردهای هنری غافل شد، اتفاقی که این روزها کمتر در کنسرت‌ها شاهدش هستیم. از اجرای‌ پلی‌بک یا همان‌ لب‌خوانی گرفته تا حرف‌های توهین‌آمیز خواننده بر روی سن، همه نشان دهنده پایین آمدن کیفیت و عدم رعایت استانداردهای حداقلی اغلب کنسرت‌های این روزهاست.
یکی از اتفاقاتی که طی چند سال اخیر کم و بیش وجود داشته مسئله پلی‌‌بک کردن خوانندگان در اجراهای زنده است، آن هم در حالی که مخاطبان و علاقه‌مندان موسیقی پاپ برای دیدن کنسرت خواننده مورد علاقه‌شان چندصد هزار تومان پول می‌دهند. طی چند سال گذشته اخبار و فیلم‌های متعددی دراین‌باره در رسانه‌ها منتشر شده اما واکنشی نه از سوی برگزارکنندگان داشته و نه مدیران ارشاد برای آن چاره‌ای اندیشیده‌اند و درنهایت این گروه از خوانندگان همچنان به فعالیت ادامه می‌دهند و همین عدم نظارت کافی باعث شده به تازگی برخی خوانندگان متهم به استفاده از پلی‌بک در کنسرت‌ها، به جای عذرخواهی از طرفداران خود، در برابر انتقاد تماشاگران به بیان مطالب توهین‌آمیزی بپردازند که نمونه‌اش را کمتر می‌توان در جهان یافت. طرفداری که با این شرایط سخت اقتصادی حاضر می‌شود چند صد هزار تومان هزینه کند تا بلکه از موسیقی مورد علاقه‌اش لذت ببرد و آرامش پیدا کند، شایسته نیست با چنین سطحی از اجرا و البته ادبیات مواجه شود.
اما پرسش اساسی این است اصولا چه نوع نظارتی بر نحوه اجرای خوانندگان بر روی سن وجود دارد؟ و اینکه چه تفاوت آشکاری میان کسانی که تا کنون مجوز کنسرت گرفته‌اند با کسانی که هرگز به آنها اجازه فعالیت خوانندگی و برگزاری کنسرت داده نشده وجود دارد؟ چرا که بعضا متن ترانه‌ها، نوع خواندن، نوع پوشش و رفتار مجوزدارها بسیار عجیب تر و البته ضعیف و مبتذل تر از بدون مجوزهاست!
متاسفانه این رویه برخی خوانندگان همچنان ادامه دارد و هر روز هم به تعدادشان افزوده می‌شود و این دسته از موزیسین‌ها همچنان به کار خود ادامه می‌دهند بی‌ آنکه به نهاد یا مدیر و مسئولی توضیح دهند یا بابت آن جریمه و توبیخ شوند! شاید وقت آن رسیده که مسئولان وزارت ارشاد و معاونت هنری تمهیدی بیاندیشند و با نظارت جدی‌تر و تخصصی‌تر بر نحوه فعالیت اهالی پاپ، کیفیت کنسرت‌ها را ارتقا بخشند.