معمای رفتن ستاری، پایان عصر آقای خاص و هیجان اتومبیلرانی در ۱۹ سالگی


 
 
 


انتشار خبرهایی درباره استعفای معاون علمی رئیس جمهور؛ سورنا ستاری می ماند؟    طی دو روز گذشته، موضوع استعفای سورنا ستاری معاون علمی رئیس جمهور و تنها باقی‌مانده از کابینه دولت پیشین، در برخی رسانه‌ها مطرح شد که البته حضور وی در جلسه دیروز چهارشنبه هیئت دولت، حاکی از این است که استعفای احتمالی وی هنوز در دستور کار رئیس جمهور قرار نگرفته است. این خبر حاکی است، سورنا ستاری معاون علمی و فناوری دولت‌های یازدهم و دوازدهم که در آبان ماه 92 و مردادماه 96 حکم خود را از حسن روحانی دریافت کرده بود، حال و پس از یک سال فعالیت در همین جایگاه برای دولت سیزدهم، گفته می‌شود استعفای خود را تقدیم دولت کرده است. تسنیم در این باره دیروز نوشت: «برخی مسئولان دولتی در شورای اطلاع رسانی دولت و همچنین روابط عمومی دفتر رئیس جمهور در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم،  این موضوع را نه تأیید کردند و نه تکذیب. به نظر می‌رسد دلیل این مسئله می‌تواند این باشد که در صورت تقدیم استعفا در انتظار این باشند که نظر رئیس جمهور در این رابطه اخذ شود و پس از آن خبر رسمی مبنی بر پذیرش یا رد استعفا اعلام شود.» در عین حال موضوع رفتن یا ماندن ستاری از ابتدای دولت سیزدهم کم و بیش مطرح بود و حتی در مقطعی گمانه‌زنی‌هایی درباره جایگزین وی نیز در رسانه‌ها منتشر می‌شد. یکی از خبرنگاران فعال در توئیتر دیروز این‌طور نوشت: «موضوع کناره‌گیری سورنا ستاری از دولت رئیسی یا انتخاب جایگزین او در معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، بارها مطرح شده بود و آخرین بار در خردادماه امسال، نام محمدرضا حسنی آهنگر فرمانده دانشگاه امام حسین(ع) به عنوان گزینه جایگزین او مطرح بود و حالا این فرد جزو گزینه‌های احتمالی است.» با این حال با توجه به بررسی‌هایی که ما پیش از این داشته و در گزارش هایی آن را منتشر کرده‌ایم، به نظر می رسد، عملکرد ستاری به ویژه در حوزه دانش‌بنیان‌ها شاخص های رشد را نشان می دهد. اگرچه انتخاب معاونان و وزرا  از اولین اختیارات دولت‌هاست اما باید توجه داشت که تعلل و بلاتکلیفی برای یک «مدیر» احتمالا مسیر کار او را با کندی همراه می‌کند و چه خوب است تکلیف این معاونت مهم و راهبردی را هرچه زودتر تعیین کنند تا «معاون» هم تکلیف خودش را بداند.             حسرت قهرمانی جهان و خداحافظی واتس‌اپی محمد بنا با شاگردانش پایان عصرآقای خاص در کشتی فرنگی ایران؟   سارا اصلانی/ کشتی فرنگی ایران که با رویای فتح سکوی قهرمانی در غیاب روس‌ها راهی بلگراد شده بود، با دست خالی از طلا و با کوله‌باری از حسرت و توشه 2 نقره و یک برنز برخواهد گشت. تیمی که مربی قدری همچون محمد بنا در راس کادرفنی خود داشته در عرصه‌ای به بزرگی قهرمانی جهان، آن تیم همیشگی که لرزه بر اندام حریف می‌انداخت نبود و حتی دستش هم به سکوی تیمی نرسید.
فرنگی‌کاران ایران که سال گذشته در مسابقات جهانی ۲۰۲۱ نروژ در رقابتی تنگاتنگ با تیم قدرتمند روسیه موفق شده بودند با 4 طلا و ۲ برنز نایب قهرمان جهان شوند این بار لقبی جز ناکام بزرگ با خود یدک نکشیدند. عنوان چهارمی محمد بنا و شاگردانش در رقابت های جهانی امسال در حالی رقم خورد که خاطرمان هست پیشتر و هرگاه که سکان هدایت این تیم در دستان معجزه‌گر آقای خاص بود، جز افتخارآفرینی چیزی عاید ایران نشده بود و کمتر ایرانی است که با هت‌تریک طلایی بنا در المپیک تاریخی 2012 لندن به آب و خاکش ننازد و به ایرانی بودنش افتخار نکند.
اما آن‌ چه طی چند روز گذشته در بلگراد رقم خورد، گویا نمایشی ضعیف از سایه یک قهرمان بود و خیلی‌ها دلیل این اتفاق را انتصابات و تصمیمات شخصی به جای اعتماد به نتایج انتخابی‌ها دانستند و خیلی‌ها هم به بدن‌های بی‌رمق و ناآماده کشتی‌گیران اشاره کردند تا از بدنسازی غلط یا شاید هم تمرین بیش از حد تیم پیش از اعزام به مسابقات ایراد بگیرند.
در هر صورت آن‌ چه مشخص است این که دلایل ناکامی تیم ملی کشتی فرنگی ایران باید هرچه زودتر کارشناسی شود چون امسال در غیاب روس‌های مدعی نه تنها دستمان به طلا نرسید، بلکه  از سکوی تیمی هم محروم شدیم تا زنگ خطر به صدا درآید که ایران سال آینده و در فاصله یک سال مانده به المپیک پاریس، کار بسیار سختی در قهرمانی جهان خواهد داشت و شاید این رقابت و متعاقب آن المپیک پاریس هم کابوس‌وار برایمان تمام شود. در رقابت‌های بلگراد محمدرضا گرایی(در وزن 67) و امین میرزازاده(در وزن 130) 2 مدال نقره گرفتند و محمدهادی ساروی هم به برنز وزن 97 کیلوگرم بسنده کرد تا ایران با کسب مجموع 81 امتیاز از رفتن روی سکو محروم بماند آن هم در شرایطی که ترکیه با ۲ طلا و ۳ برنز و مجموع ۱۲۵ امتیاز قهرمان مسابقات و آذربایجان با یک طلا، یک نقره و ۳ برنز و مجموع ۱۱۸ امتیاز نایب قهرمان شد. از دست رفتن سکوی قهرمانی جهان که پیشتر در سال 2014 با سرمربیگری احد پازاج برای ایران به دست آمده بود، شائبه برکناری بنا را گوش به گوش کرد و در شرایطی که برخی حتی فهرست جانشینان احتمالی او را منتشر کرده بودند، محمد بنا در گروه واتس‌اپی تیم ملی ضمن حلالیت طلبیدن از شاگردانش، با آن‌ها خداحافظی کرد و به نظر می‌رسد این به معنای خداحافظی بنا با تیم ملی فرنگی باشد.
این اتفاق درحالی رخ داد که بنا تا المپیک 2024 پاریس به عنوان سرمربی با فدراسیون کشتی قرارداد دارد اما با توجه به جو منفی راه‌ افتاده علیه او، به نظر می‌رسد آقای خاص تمایلی به ادامه کار ندارد و حتی گفته شده با توجه به مشکلات شخصی که پیش از قهرمانی جهان بنا با آن درگیر بود و حتی یک بار نیز منجر شد تا او اردوی تیم ملی را ترک کند، آقای خاص قصد داشته فارغ از هر نتیجه‌ای که در بلگراد رقم بخورد، به کار خود در تیم ملی خاتمه دهد.
حال باید دید آیا این خداحافظی واتس‌اپی در واقع پایان عصر آقای خاص در کشتی فرنگی ایران است؟         مسیر ترکیب هیجان، خطر و لذت      آشنایی با حرفه اتومبیلرانی در گفت وگو با راننده 19ساله ای که سابقه حضور در رقابت های بین المللی دارد الهه توانا|  روزنامه نگار   من کی‌ام؟
 مهربد شاملی هستم، 19ساله و متولد اهواز. 9ساله که بودم، ازطریق کارتینگ رنتال [پیست‌های رنتال برای استفاده تفریحی عموم مردم است] با رشته اتومبیلرانی آشنا شدم. راندن در این پیست آن‌قدر احساس خوبی داشت که از همان موقع تا الان تمرکزم را گذاشتم روی این رشته. یعنی دوره‌های آموزشی گذراندم، گواهی نامه مخصوص مسابقات گرفتم و از سال 93 که وارد رقابت‌های حرفه‌ای شدم، چندین مقام قهرمانی کسب کردم؛ مقام سوم سال در کلاس جونیور [نوجوانان] (سال 94)، مقام اول سال جونیور (سال 95)، مقام اول سال جونیور و همزمان دوم سینیور [بزرگ سالان] در سال 96، دوم سال در کلاس سینیور در مسابقات خاورمیانه (سال 97) و... .

  راننده حرفه‌ای چه ویژگی‌هایی دارد؟
یک راننده حرفه‌ای باید قوای جسمانی بسیار بالا داشته‌باشد و تمرینات خیلی سخت را به جان بخرد. قدرت تمرکز در این رشته خیلی مهم است و تمرکز درحد هزارم‌ثانیه هم نباید ازدست برود. راننده فرمولا درطول مسابقه حدود سه تا پنج کیلو وزن کم می‌کند، فشار گرانش بالایی را تحمل می‌کند و در سرعت‌های بالای 300کیلومتر باید بتواند بدون هیچ خطایی تصمیم‌گیری کند.

  نوجوان‌های علاقه‌مند به اتومبیلرانی چطور می‌توانند وارد این رشته بشوند؟
علاقه‌مندان به رانندگی باید از کارتینگ شروع کنند چون هم پایه تمام شاخه‌های اتومبیلرانی است، هم تا پیش از رسیدن به سن قانونی و گواهی نامه گرفتن، تنها کارتینگ است که فرصت راندن را فراهم می‌کند. به‌علاوه به شما این امکان را می‌دهد که استعدادتان را شناسایی کنید و اگر به ادامه دادن این مسیر مطمئن شدید، زیرنظر مربیان حرفه‌ای ادامه بدهید. بعد از کارتینگ، هر راننده به سمت رشته موردعلاقه خود می‌رود؛ فرمولا، رالی، سالن‌کار، دریفت و... . در این رشته باید تا جایی که شرایط اجازه می‌دهد در مسابقات کشوری و برون‌مرزی حاضر شوید.

  شرایط سنی و آموزشی راننده مسابقه‌ شدن چیست؟
علاقه‌مندان به اتومبیلرانی در دنیا از پنج‌سالگی وارد آکادمی می‌شوند و بعد از گذراندن آموزش‌های اولیه سالانه در حدود 30 مسابقه شرکت می‌کنند. در این مدت استعدادیاب‌ها آن‌ها را زیرنظر دارند و افراد مستعد ازسوی تیم‌های بزرگ، تحت‌پوشش قرار می‌گیرند و شانس پیشرفت‌شان بالا می‌رود. از آن‌جایی‌که این رشته بسیار پرهزینه است، این حمایت کردن نقش تأثیرگذاری دارد. همین الان در بالاترین سطح اتومبیلرانی یعنی فرمول یک، دست‌کم هفت نفر هستند که وضعیت مالی ضعیفی داشته‌اند و با پوشش تیم‌ها به جایگاه فعلی رسیده‌اند. خب باید بگویم که در کشور ما متأسفانه این حمایت‌ها و استعدادیابی‌ها چندان وجود ندارد و کار برای علاقه‌مندان، سخت می‌شود. علاقه‌مندان به اتومبیلرانی در ایران از 10سالگی می‌توانند به‌طور حرفه‌ای کارشان را شروع کنند چون کارت [ماشین کارتینگ] میکرو و مینی وجود ندارد که بچه‌های کم‌سن‌تر بتوانند سوار شوند.
  چه آینده‌ای پیش روی یک راننده حرفه‌ای قرار دارد؟
در سطح حرفه‌ای، چند راننده فرمول یک، جزو پردرآمدترین ورزشکارهای جهان هستند اما نکته مهم این است که راننده چه میزان پشتیبانی ازسوی کشورش دریافت می‌کند. چون در سطح بالا، راننده‌ها خیلی ازنظر حرفه‌ای به‌هم نزدیک هستند و شانس با راننده‌ای خواهدبود که ازنظر مالی و شرایط بیرونی از حمایت بهتری برخوردار باشد. البته این رشته خطرات خودش را هم دارد؛ ضربان قلب بسیار بالا، احتمال تصادف‌های وحشتناک و اشتباهات کوچک غیرقابل جبران، چیزهایی است که این رشته را بسیار سخت می‌کند اما من لذت و هیجان رانندگی را با هیچ‌چیزی عوض نمی‌کنم.