ناگفته های جهانگیری و صدسالگی زرین روزگاران


 
 
 


 
ناگفته های جهانگیری از دولت روحانی
«اشتباه من» شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ بود.روحانی قصد داشت، «عروس امام» را وزیر ارشاد کند، در نهایت نشد
 
«یکی ‌از ‌اشتباهات‌ زندگی‌ سیاسی‌اش، شرکت‌ در انتخابات‌ ریاست‌جمهوری سال ۱۳۹۶ است» این یکی از ناگفته‌های معاون اول رئیس‌جمهور سابق در گفت‌وگو با شماره جدید مجله «آگاهی نو» است؛ ناگفته‌هایی درباره ردصلاحیت آیت‌ا... هاشمی رفسنجانی در انتخابات ۹۲ و ردصلاحیت خودش در انتخابات ۱۴۰۰، ماجرای ارز ۴۲۰۰ تومانی که به ارز جهانگیری معروف شد، اداره کشور در دوره تحریم‌های ترامپ و نقش او در دولت‌های یازدهم و دوازدهم و روابطش با حسن روحانی. او به نامه‌هایی که پس از پایان دولت دوازدهم برای ابراهیم رئیسی نوشت، اشاره کرد و گفت: آقای ‌رئیسی ‌برخلاف‌ تبلیغات ‌انجام شده، گرچه سابقه ‌چهل‌ساله‌ای در دستگاه قضا دارد، اما با دستگاه و کارهای اجرایی کاملا بیگانه است. آقای رئیسی در دوره انتخابات متوجه نشد که مشکلات اصلی کشور کجاست و کجا باید متمرکز شود. به گزارش تابناک، جهانگیری معتقد است که با تبلیغات منفی در دو، سه سال آخر دولت دوازدهم شانس رای آوردنش در انتخابات ۱۴۰۰ بسیار پایین بود و افزود: به چند دلیل فکر می‌کردم باید حتما حضور پیدا کنم و حتی آن حضور می‌توانست به دولت بعدی که اگر دولت آقای رئیسی هم باشد جهت بدهد که کجاها باید متمرکز شود. جهانگیری در عین حال گفت:« یک بار به آقای روحانی گفتم اگر قرار باشد یکی از اشتباهات زندگی سیاسی خودم را بنویسم حتما شرکت من در انتخابات ۹۶ است.»  به گفته او یکی از دلایل ردصلاحیتش در انتخابات ۱۴۰۰، شرکت او در انتخابات ۹۶ بود و ادامه داد:« من از روز بعد انتخابات احساس کردم خیلی از سرمایه‌هایی که پشت سر خودم درست کرده بودم و می‌دانستم برای کشور مفید است، یکی یکی در حال تضعیف است. یکی از آن ها خود آقای روحانی بود. رابطه من با آقای روحانی در دوره دوم مثل دوره اول نبود.»جهانگیری به قصد خود برای کناره‌گیری از معاونت ریاست‌جمهوری پس از انتخابات ۹۶ اشاره کرد: «به آقای روحانی گفتم شما یک معاون اول دیگری بگذارید، من نمی‌خواهم معاون اولی را ادامه بدهم. ایشان هم به من گفت شما کم‌انگیزه شدید. در همان دو، سه ماه بعد از انتخابات تا آغاز دولت دوازدهم بحث معاون اول شد و اقداماتی شد که خود ایشان هم دید من دیگر آن جهانگیری انگیزه‌دار نیستم.» او به تفاوت‌های دولت اول و دوم روحانی به طور مفصل پرداخته و همچنین به موانع چیدمان کابینه اشاره کرده است: آقای روحانی [در دوره اول] مایل بود خانم فاطمه طباطبایی، عروس امام خمینی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی شوند و من با ایشان گفت‌وگو کردم که در نهایت نشد. در دوره دوم، هم ما دچار اشتباه شدیم، هم نهادهای مقابل دولت دچار اشتباه شدند. اشتباه ما این بود که چیدمان تیم ما می‌توانست با تجربه چهار سال اول بهتر باشد. حالا بماند چقدر ما مقصر هستیم، چقدر ما می‌خواستیم افراد بهتری را بگذارید نگذاشتند، چون آقای روحانی می‌گوید ۱۴ نفر را برای وزیر علوم پیشنهاد کردم تا توانستم موافقت را برای چهاردهمین بگیرم تا از مجلس رای اعتماد بگیرد.           صدسالگی زرین  روزگاران    درباره زنده یاد استاد دکتر عبدالحسین زرین‌کوب، ادیب، مترجم  تاریخ‌پژوه و نویسنده آثاری کم نظیر که آیین نکوداشت او به تازگی  در دانشگاه تهران  و با پیام وزیر ارشاد برگزار شد    الهه آرانیان calture@khorasannews.com   «از کوچه رندان»، «بحر در کوزه»، «دیدار با کعبه جان»، «با کاروان حلّه»، «پلّه پلّه تا ملاقات خدا» و...؛ نام هرکدام از این کتاب‌ها، از دل شعرهای کهن فارسی بیرون کشیده شده‌اند. این کتاب‌ها را کسی نوشته  که نامش تا ایران و ادب و فرهنگش زنده‌است، ماندگار و زرّین خواهد بود. دکتر عبدالحسین زرین‌کوب، استاد فرهنگ، ادب و تاریخ معاصر ایران است که آثارش جایگاه والایی در میان اهل ادب و اندیشه دارد. او در  اسفند 1301 به دنیا آمد و در 24 شهریور 1378 دیده از جهان فروبست.  9 اسفند ماه امسال، آیین نکوداشت زنده‌یاد دکتر عبدالحسین زرین‌کوب به مناسبت صدمین سالروز تولد او در تالار فردوسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران برگزار شد. در این مراسم از تمبر و سردیس استاد زرین‌کوب هم رونمایی شد و محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در پیامی به این مراسم نوشت: «خاک گوهرخیز ایران اسلامی و جغرافیای پر رمز و راز این سرزمین الهی در دامان پر مهر خود مرواریدهای درخشانی را پرورانده است که جملگی عشق به وطن و نگاهبانی و نگاهداری از مواریث گران بهای این سرزمین کهن را وظیفه ذاتی خویش دانسته‌اند. استاد فرزانه «دکتر عبدالحسین زرین کوب» تاریخ‌نگار، عرفان‌پژوه، ادیب و مترجم نامدار ایران‌زمین در زمره این مرواریدهای درخشان است که با قلمی استوار و نثری روان آثاری ماندگار از خود به یادگار گذاشته است. ایشان شخصیتی از دیار بروجرد و لرستان قهرمان است که با دلی سرشار از عشق به ایران و ایرانی با تعمق ناب خود در باب ادب و عرفان و گام نهادن در هزارتوی تاریخ، ساختار دیوار تاریخ ادبی و معرفتی ما را تکمیل می‌کند.»   جایگاه زرین‌کوب در ادبیات فارسی  یکی از جنبه‌های مهمِ تأثیرگذاری دکتر زرین‌کوب، نقد ادبی و تحلیل آثار کلاسیک ادب فارسی است. کتاب‌های او در این زمینه، مرجع و راهنمای خوبی برای دانشجویان و علاقه‌مندان به ادبیات فارسی است؛ کتاب «با کاروان حله» چند مقاله درباره شخصیت‌های برجسته ادب کلاسیک فارسی از جمله رودکی، خیام، حافظ و ابن‌یمین فریومدی پیش روی مخاطب می‌گذارد. کتاب «دیدار با کعبه جان»، یکی از کتاب‌های خوش‌خوان درباره خاقانی شروانی، شاعر پیچیده‌گوی قرن ششم هجری است. «بحر در کوزه» درباره اندیشه مولانا بحث می‌کند و تعدادی از تمثیل‌ها و حکایت‌های مولانا در مثنوی معنوی را شرح می‌دهد و «پله پله تا ملاقات خدا» هم از زندگی مولانا و تاریخ تصوف، به خواننده اطلاعاتی می‌دهد. اما یکی از آثار مهم ادبی دکتر زرین‌کوب که شاید کمتر به آن پرداخته‌شده، «حدیث خوش سعدی» است که تصویری از شیراز در روزگار سعدی از جمله طرز زندگی مردم شیراز، اخلاق حاکمان شیراز و حمله مغول‌ها به این شهر به دست می‌دهد و زندگی سعدی از کودکی تا بزرگ سالی را روایت می‌کند. «از کوچه رندان» هم کتاب مشهور استاد زرین‌کوب درباره حافظ شیرازی، زندگی و غزلیات اوست که جزو کتاب‌های پرفروش ادبی هم هست. از دیگر آثار ادبی زرین‌کوب می‌توان به کتاب «ازگذشته ادبی ایران» اشاره کرد که مروری بر نثر و شعر فارسی با نگاهی به ادبیات معاصر است. صادق خورشا، از مترجم‌های برجسته زبان عربی این کتاب را در سال 99 به عربی ترجمه کرد و موفق به کسب جایزه ادبی «بن حمد» در قطر شد. یکی از بخش‌های مهم کتاب «از گذشته ادبی ایران»، پرداختن به تأثیر و تأثر زبان فارسی و زبان عربی در بخش‌های مختلف است.   صبور و پرحوصله، اما بیزار از تعریفِ رودررو دانستن درباره زندگی شخصی انسان‌های بزرگ علاوه بر جذابیت، دربرگیرنده اطلاعات خوبی برای بیشتر شناختن آن شخصیت است. زنده‌یاد دکتر قمر آریان، همسر استاد زرین‌کوب، از نخستین دانش‌آموخته‌های دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و از نخستین استادان زن دانشگاه در ایران بود و به قول خودش 45سال از عمرش را در کنار استاد زرین‌کوب گذراند. دکتر آریان یک سال پیش از درگذشت استاد زرین‌کوب در متنی درباره ایشان نوشت: «بعد از چهل و پنج سال زندگی مشترک حالا هر دو پیر شده‌ایم. عبدی دیگر آن جوان سیه‌چرده باریک و نزار سال‌های دانشکده نیست، وزنش افزوده شده است، موهای سرش به سپیدی گراییده، دست و صورتش چروکیده و زیر چشم‌هایش پف کرده است. چقدر با آن دانشجوی شاد و سرزنده و سرشار از شوق زندگی که آن روزها وجود خود را زیر نقاب حجب و سکوت پنهان می‌کرد، تفاوت پیدا کرده‌است... وقتی در یک موضوع مشغول کار است، از تمام وسایل و تمام اوقات ممکن استفاده می‌کند. یک لحظه فراغت را هم که در بازگشت از کار به خانه برایش حاصل می‌شود، از دست نمی‌دهد. بارها اتفاق می‌افتد که میز چیده شده است، غذا آماده است، حتی مهمان کنار میز نشسته است و او در یک گوشه دیگر اتاق همچنان آخرین جمله‌ای را که زیر قلم دارد، دنبال می‌کند و انگار صدای مرا که برای چندمین بار او را صدا می‌زنم، نمی‌شنود. این استغراق باعث می‌شود که در کار خود کمتر دچار اشتباه یا شتاب‌زدگی شود... غالباً صبور و با حوصله و پر تحمل است. به‌ندرت از کسی می‌رنجد و تقریباً از هیچ‌کس کینه‌ای به دل نمی‌گیرد. با این حال یک چیز هست که تا یاد دارم، از همان سال‌های جوانی برایش تحمّل‌ناپذیر بوده است: این‌که رو در روی او از او تعریف کنند. از همین روست که او با شدت و قاطعیت تمام تقریباً به همه کسانی که از او تقاضای مصاحبه مطبوعاتی داشته‌اند، جواب منفی داده است.»