روزنامه بهار
1396/05/29
توهم لاعلاج
باز هم احمدی نژاد سخن گفته است و باز هم این پرسش را فرا روی ناظران عرصه سیاست قرار داده است که فردی با چنین نگاهی چگونه هشت سال بر مقدرات این مملکت تسلط یافته بود؟با دقت در آن چه رئيس‌جمهور پیشین می‌گوید باید خداوند را صدها هزار مرتبه شکر گفت که بلایایی که دولت‌های نهم و دهم بر سر ایران آورده‌اند در همین حدی بود که در تابستان92 باعث حیرت رئيس‌جمهور بعد از او شد و کار به جاهای باریک‌تر نکشید. او می‌گوید که اگر اجازه داشت تمامی منابع مالی کشور را در آن هشت سال بین مردم تقسیم کرده بود. تفکری که پشت این سخن است را می‌توان بر اساس همان ضرب المثل قدیمی ایرانی فهم کرد که‌طرف تنها نوک بینی اش را می‌بیند.
احمدی نژاد در دوران حضورش به عنوان ریاست دولت‌های نهم و دهم هم چنین فکر می‌کرد وتصورش نسبت به موضوعات در حوزه‌های گوناگون همینقدر ساده انگارانه و بر اساس توهم بود. در نگاه او مردم توده‌ای بي‌شکلند که دست نیازشان به سمت دولت است و دولت باید با استفاده از منابع بین نسلی در اختیارش برای هر ایرانی یک مقرری تعیین کند. شعارهای مضحکی همچون هر ایرانی یک خانه، یک میلیون تومان برای هر نوزاد ایرانی، یارانه 250هزار تومانی و مانند این‌ها هم دقیقا از همین توهم لاعلاج نشات گرفته است که با پول نفتی می‌توان زیست مردم را بهبود بخشید.
چنین تصوری از اقتصاد سبب آن شد که در دوران حضور او در راس دولت شاهد آن بودیم که بیش از صددرصد منابع حاصل از هدفمندی یارانه‌ها در بین مردم توزیع می‌شد و همزمان هم تورم به عنوان مهمترین شاخص برای فهم چگونگی معیشت مردم هم روز به روز بالا می‌رفت تا حدی که در نهایت به بالاترین نرخ تورم در سطح جهان در آن سالها رسیدیم. حتی این رکورد شکنی و دیگر فجایع اقتصادی آن سالها هم نتوانسته است توهمِ دانستن را از احمدی نژاد دور کند و رئيس‌جمهور پیشین همچنان تصور می‌کند که مبانی علم اقتصاد شوخی است و می‌توان با چنین طرح‌های به ظاهر شیرینی که مشخص شد جز تلخی عایدی برای مردم نخواهد داشت زندگی مطلوبی را برای مردم ایجاد کرد.
آن چه از توهم اقتصادی خطرناک‌تر است توهم سیاسی است. با وجود آن که مردم در چند دوره انتخابات اخیر نشان داده‌اند که دیگر هیچ تمایلی به تفکرات نزدیک به احمدی نژاد ندارند ودورترین افراد و برنامه‌ها نسبت به ایده آل جریان منتسب به دولت سابق را برگزیده‌اند باز هم شاهد آن هستیم که او همچنان خود را نماینده و سخنگوی مردم می‌داند و از جانب آنان سخن می‌گوید.
حذف رئيس‌جمهور سابق از رقابت‌های انتخاباتی 96 تنها سبب تعمیق این توهم او شده است. به نظر می‌آید که اگر تصمیم گیران کشور اجازه حضور او در انتخابات را داده بودند و صلاحیتش تایید شده بود با واقعیات بهتر از گذشته آشنا می‌شد و حداقل ردای سخنگویی از جانب مردم را از تن به در می‌کرد و نظرات عجیب و غریبش را که حاصل آن را در عملکرد هشت ساله اش همه به خاطر دارند از طرف خود و با شناسنامه خودش می‌گفت نه از جانب ملت ایران.
سایر اخبار این روزنامه
رویکردم توسعه متوازن است
رسالت ما رقابتی کردن تولید است
انسانی و نه سیاسی
برای برجام، دست ظریف را می‌بوسم
تأکید بر وحدت مدیریت فرهنگی
مسکن مهرنباید ادامه پیدا کند
توهم لاعلاج
خاستگاه محافظه‌کارانه رحمانی فضلی
محسن هاشمی؛ رئیس شورای پنجم
اعتراف رپر معروف به قتل
توهم لاعلاج
انسانی و نه سیاسی
اعتراف رپر معروف به قتل پدر خوانده اش
مولاوردی، توان جلیل به دوش بردن بار امانت
