روزنامه همدلی
1397/03/24
هرمز شریفیان «آتزوری‌ها»، غایب بزرگ جام 2018
سال‌های 1934، 1938، 1982 و 2006 سال‌های حکمرانی‌ها ایتالیایی‌ها در جام‌های جهانی بود و اگر دو نایب قهرمانی در سال‌ها 1970 و 1994 و یک مقام سومی در سال 1990 و یک عنوان چهارمی در 1978 را به ویترین لاجوردی پوشان اضافه کنیم، با یکی از پر افتخارترین تیم‌های ادوار جام‌های جهانی روبرو می‌شویم.در 1982، تیم ملی ایتالیا با رهبری «انزو بیرزوت» فقید راهی جام جهانی شد. سیستم «پیچ‌ومهره‌ای» یا همان «کاتاناچیو» در مقابل سه حریف لهستان، کامرون و پرو، جواب نداد و بازیکنان سرزمین چکمه با سه مساوی و انتقادهای فراوان به عنوان تیم دوم از گروه صعود کردند.
در دور دوم نخست در مقابل آرژانتین و ستاره درخشانشان یعنی «دیگو مارادونا» قرار گرفتند و «کلودیو جنتیله» مدافع سخت‌گیر و یارگیر خود را مامور مهار او کردند و به این شکل نابغه آرژانتینی در آن دیدار محو شد. اما این پایان کار نبود چون «آنتونیو کبرینی» و «مارکو تاردلی» با دو گل خود در مقابل تک گل کاپیتان آرژانتین، «دانیل پاسارلا» به پیروزی رسیدند.
در این گروه که هر سه تیم آن قهرمان جهان بودند بازی‌هایش به مرگ و زندگی بیشتر شباهت داشت. آرژانتین در دومین دیدار روبروی برزیل بزرگ ایستاد تا «زیکو»، «سرجینیو» و «جونیور» با سه گل آرژانتین را حذف کنند؛ برزیلی که علاوه‌بر این ۳، دکتر «سوکراتس»، «ادر» و چندین ستاره دیگر را با خود داشت و به گفته بسیاری، «تله سانتانا» سرمربی برزیل بهترین تیم تاریخ این کشور را راهی اسپانیا کرده بود، حتی بهتر از تیم قهرمان جهان با «پله» در سال 1970.
نبرد بزرگ بین ایتالیا و برزیل بود. ایتالیا 2بریک و برزیل3بر یک آرژانتین را شکست داده بودند، بنابراین تیم زیبای برزیل تنها با یک مساوی به دلیل گل زده بیشتر در میان 4 تیم پایانی قرار می‌گرفت.
«دینو زوف» کاپیتان و دروازه‌بان افسانه‌ای ایتالیا و دیگر یارانش اما نگذاشتند الهه‌های برزیل قهرمانی‌شان را 4 باره کنند. «زوف»، «گراتزیانی»، «تاردلی»، «کبرینی»، «جنتیله»، «کونتی»، «آلتوبلی» و... دست به دست هم دادند تا برزیل را حذف کنند اما آنکه برزیل را با سه گل خود به زانو در آورد «پائولو روسی» فوروارد یوونتوسی ایتالیا بود.
لاجوردی‌های مدیترانه به دور بعدی صعود کردند و قربانی بعدی‌شان لهستان و ستاره بی مهارشان «زیبیگنیو بونی‌یک» بود که او هم مانند مارادونا در تله جنتیله محو شد و باز هم پائولو روسی با دو گل، عامل اصلی پیروزی گلادیاتورها شد.
فینال جام جهانی 1982 در «سانتیاگو برنابئو» ورزشگاه اختصاصی رئال مادرید و در حضور نزدیک به صدهزار تماشاگر برگزار شد و کسی که باز گل اول ایتالیایی‌ها را زد، روسی بود. تاردلی و آلتوبلی گل‌های دوم و سوم را زدند تا تک گل ژرمن‌ها از روی نقطه پنالتی توسط «پل برایتنر»، تاثیری روی قهرمانی آتزوری‌ها نگذارد تا در پایان بازی دینو زوف کاپیتان ایتالیایی‌ها غیرممکن را ممکن کند و جام جهانی را بالای سر و سپس به خانه ببرد.
ایتالیا از 1970 و هر 12 سال به فینال جام جهانی رسید و یکی در میان باخت. در 1970 فینال را 4 بر یک به پله و یارانش باخت. در همین سال 1982 یعنی 12 سال بعد، آلمان‌غربی را شکست داد و قهرمان شد. 12 سال بعد در سال 1994 در فینال دوباره با برزیل روبرو شد و در ضربات مرگبار پنالتی باخت آن‌هم در دوران بودای کوچک، «روبرتو باجو». 12 سال بعد از 1994 و در سال 2006 آلمان، باز به فینال رفت و این بار نوبت پیروزی بود. «زیدان» با سر به سینه «ماتاراتزی» کوبید و اخراج شد تا ایتالیایی‌ها در ضربات پنالتی این بار پیروز شوند و چهارمین قهرمانی جهان را جشن بگیرند.
خرافاتی‌ها منظر بودند تا پس از 2006 و پس از 12 سال یعنی در 2018، آتزوری‌ها دوباره به فینال برسند اما نخ خرافات پاره شد و بازیکنان سرزمین چکمه برای دومین‌بار در جام جهانی غایب شدند تا جای خالی‌شان به‌شدت احساس شود.
