راه‌های برون‌رفت از شرایط موجود

راه‌های برون‌رفت از شرایط موجود
کمال الدین پیرموذن
امروز فقط و فقط با شعار تبدیل سنت فاسد هزینه کردن به سنت تعهد و خدمت می‌توان ترقی ایران و تعالی ایرانی را کلید زد، آنچه مصلحت واقعی مردم است چیزی جز استقلال،استغنا و توسعه با نگاه به درون نیست. بی‌تردید در برابر فشارهای متعدد آمریکا، راهی جز این وجود ندارد که چشم امید از بازارهای جهانی برداریم و به استعدادهای طبیعی، مادی، انسانی و فرهنگی و جذب و بسیج داخلی بیندیشیم . تا زمانی که نتوانیم به خوداتکایی و استغنای اقتصادی و تکنولوژیک دست یابیم، دم زدن از رقابت با قدرت‌های جهان بیشتر به لاف زنی و رجزخوانی شباهت دارد . مشکل اصلی کشور نقدینگی متورم موجود در بخش خصوصی و رسوخ فساد در هزینه‌های دولتی و اقتصاد کشور می‌باشد .
هر نوع سیاست مقاومتی و دوام ملی در برابر فشارهای خارجی و تشدید محاصره اقتصادی بدون مشارکت سیاسی نیروهای مولد، مادی و معنوی، با ناکامی و شکست روبه‌رو خواهد شد .امروز امپریالیست سلطه جو، هم قدرت بلارقیب و یکه تاز یافته و هم به شدت تهاجمی و سرکوبگرانه عمل می‌کند . کشور و ملت ما، در این روزگار سخت ترین و تنگ‌ترین شرایط اقتصادی و اجتماعی را تجربه می‌کنند. تخریب‌های عظیمی در بنیه اقتصادی جامعه و منابع و ذخایر مالی و پولی و ارزی کشور وارد شده و همه چیز به صفر یا حداقل ظرفیت گراییده است .


تولید کالا و ثروت ملی که اساس هر نظام اقتصادی و اجتماعی است، تعطیل شده و کار و کوشش برای ایجاد کالا و سرمایه و رفاه جامعه جای خود را به کم کاری و ناکارآمدی داده است و تحت نام عدالت،همه چیز و همگان به صورت نان خورهای دولتی درآمده که تنها منبع درآمدش نفت است که آن هم روز  به روز با مشکل صادرات مواجه می‌شود و شرکت‌های تولیدی دولتی و خصولتی و خصوصی نیز اکثراً زیان ده و سربار جامعه شده‌اند.
احساس می‌کنم که این کل ایران و ایرانیت است که بیش از همه ، اقشار و طبقات و مناطق، خسارت دیده و چون قالب یخی شده که با گذشت زمان ،ذوب و با سرعت به هیچ و پوچ شدن می‌گراید .
 امروز اولویت با ایران و بازسازی اقتصاد آن است که اگر این امر مقدر و محقق شود، اسلام ودیانت و اخلاق هم در درون آن جایگاه مستحکمی می‌یابد .
توسعه اقتصادی، جز در متنی از توسعه و بهبود نظام سیاسی، از محالات است و توسعه سیاسی هم در فرهنگ علوم اجتماعی به نیل جامعه به یک سیستم باز، با تفاهم متقابل، پایبندی به قراردادها و تعهدات و مواثیق ملی و اجتماعی و بخصوص مجهز به یک سیستم نظارت و مراقبت وسیع و پیچیده از میان مردم، بستگی دارد. این همان جامعه مدنی است که بر مدار عقلانیت و رشد و تکامل حرکت می‌کند . مردم در استقرار و استمرار نظام بایستی احساس بهره‌مندی مادی و معنوی و ترقی و تعالی برای خود بنماید، تا نسبت به آن وفادار و پایبند بمانند . مدیریت جمعی با اشتراک ملت، یگانه راه معقولِ بقای وحدت ملی و پیشرفت کشور است.در این مدیریت فضای کشور بایستی به چند صدایی تحول یابد.حکمرانان باید به این واقعیت باور و اعتراف نمایند که جامعه ما، ذاتاً متنوع و متکثر است و عقاید و منافع و مصالح مختلفی در درون آن وجود دارد .
انتظار می‌رود حاکمیت راه توحید اجتماعی و انسجام ملی و پیوندهای عاطفی یا قراردادی بین اقشار و گروه بندی‌های اجتماعی در پیش گرفته و به جای منازعات سیاسی و تنگ نظری‌های قدرت گرایانه بر سر تصاحب و انحصار قدرت و سیطره این یا آن گروه، فکر بالابردن توان اقتصادی و تولیدی کشور، که تنها پشتوانه هر نظام مقتدر است، جایگزین گردد و به هرحال تکوین و تعالی اقتدار ملی هدف قرار گیرد .
انتظار می‌رود از رقابت با قدرت‌های نظامی و اقتصادی جهان و حضور در همه جای دنیا، تا دستیابی به یک ساختار اقتصادی و تولیدی خوداتکا و خلاق و مشارکت موثر تمام جامعه برای توسعه و تعالی ایران زمین،  خودداری کنیم که هزینه‌هایی بس سنگین و جبران ناپذیر برای منافع و مصالح ملی ما دارد و تاوان‌های عظیمی بر دوش ملت و میهن ما تحمیل می‌کند . درصورت حضور واقعی مردم با مبارزه موثر با فسادهای اقتصادی و رفع انحصارگری‌ها، می‌توان به استقلال اقتصادی با اعمال سیاست وفاق و اشتراک دست یازید. 
رضایت و همکاری و وحدت مردم و یگانگی آن‌ها با نظام را تنها و تنها از طریق احترام به کرامت و حیثیت و حقوق شهروندی آن‌ها و مشارکت دادن آن‌ها در چرخش امور مملکت می‌توان طلب کرد و این پند تاریخ است. اگر حقوق عموم شهروندان محترم و این فرصت کنونی مغتنم شمرده نشود،آینده را گرچه دهشتناک و فاجعه آمیز، به خوبی می‌توان دید و پیش‌بینی کرد . حاکمان باید به این واقعیت بی تردید توجه داشته باشند که اگر نسل جوان از یک حرکت سالم و قانونی اجتماعی سرخورده شود، با تمام انرژی و شوری که دارند یا به سوی واکنش‌های افراطی و انحرافی و یا به سوی بی تفاوتی و فساد روی خواهند کرد و راه ثالثی هم  وجود ندارد. 
 اگر همه آحاد ملت و حاکمان جامعه به وحدتی حول مقاومت، استغنا و نگاه به درون دست یابیم، می‌توان امیدوار باشیم که طوفان مجازات اقتصادی ایران توسط رئیس‌جمهور قلدر آمریکا نه تنها نمی‌تواند بنیان هستی ملی ما را براندازد بلکه موجب تقویت و تحکیم بیشتر آن نیز خواهد شد .