نقش مدیریت شهری در وضعیت هشدار

این روزها با پیگیری اخبار، آنچه بیش از پیش نمود پیدا می‌کند ، چالش‌ها و بحران اقتصادی موجود در کشور است؛بحرانی که کارشناسان مختلف از هر جریان سیاسی با تحلیل های علمی و آکادمیک خود هر کدام از منظری به ریشه‌یابی این اتفاقات می‌پردازند.اما واقعیت جامعه امروز ایران چیزی نیست جز نگرانی و دغدغه نسبت به اتفاقاتی که در آینده رخ خواهد داد. بروز پررنگ بحران«ارتباطات بین المللی» و تکرار هدفمند «بدعهدی های امریکا » و همچنین تلاش برخی همسایگان ایران جهت تحریک قدرت‌های اقتصادی جهانی علیه حاکمیت جملگی می‌تواند بستر ساز نارضایتی‌های عمومی در کشور باشد. همصداوهمراه شدن نابسامانی‌های اقتصادی و به گوش رسیدن اخبار تایید شده درباره فسادهای گسترده مالی میان برخی مسئولان و همچنین وجود اختلاف طبقاتی ملموس در کشور میان طبقات اجتماعی مختلف می‌تواند به تشدید فشارهای اقتصادی به صورت نا آرامی منجر شود.شایدیکی از راه‌های برون رفت اجتماعی از معضلات احتمالی شرایط موجود را باید در نحوه«خدمات رسانی شهری و نقش مدیریت شهری در شرایط هشدار»جست‌وجو کرد.بدون قصدورود به چرایی بروز پر رنگ معضلات اجتماعی می‌توان راهکارهایی را جهت نحوه ورود مدیران شهری به معضلات اجتماعی برشمرد.پیش ازورود به بحث فوق الذکرلازم است پیش‌زمینه راهکارهای مدنظردریک جمله وبازهم بدون ورودتحلیلی به آن عنوان شود.پیش زمینه لازم را باید درهم افزایی حاکمیتی جهت افزایش سطح تحمل اجتماعی حکومت جست‌وجو كرد. یکی از بارزترین اتفاقاتی که در شرایط وجود فشارهای اقتصادی در حیطه اجتماعی واقع می‌شود، افزایش بروز عصبانیت های فردی در محدوده روابط اجتماعی است؛عصبیت‌هایی که ریشه در عدم امکان مدیریت اقتصادی فرد و خانواده دارد. می‌توان به جرات ادعا کرد که در زمان وجود بحران‌های آنی و با توجه به وجود روابط اجتماعی پیچیده میان افراد یک جامعه نیمه مدرن ، یکی از مولفه‌های تاثیرگذار در نحوه و شدت بروز عصبیت های اجتماعی را می‌توان در«چگونگی مدیریت شهری و فضاسازی‌های هدفمند شهری» جست‌وجو كرد. نحوه استفاده از ظرفیت های شهری برای افراد منتفع از ارتباطات عمومی در حیطه زندگی اجتماعی نه تنها یک هنر مدیریتی است بلکه در شرایط خاص بدل به یک الزام امنیتی هم می شود.به این معنا که بسترسازی اجتماعی جهت سامان دهی عدم توازن احتمالی افراد در جایگاه‌های اجتماعی می‌تواند نسبت به مهار کردن بسیاری از اتفاقات احتمالی موفق باشد.از به کارگیری رنگ های مفرح در مبلمان شهری و مشارکت دادن افراد جامعه در اجرا و یا ایجاد احساس تاثیرگذاری در نحوه هزینه‌کرد اموال عمومی جهت انجام خدمات شهری تا شادی آفرینی‌های موضعی مویرگی در سطوح عمومی و قابل رویت شهری کم هزینه ترین و در دسترس ترین رفتار سازمانی یک مدیریت شهری هوشمند خواهد بود.در شرایطی که اخبار ناگوار از هر سو ذهن جامعه را مورد هجوم قرار می‌دهد چه بهتر که در سطح معابر عمومی شهر صدای موسیقی و نمود بیرونی آرامش اجتماعی به چشم بیاید تا تصویر یک مامور حفظ نظم اجتماعی.شاید در همین جا رمزگشایی از طرح جایگزینی«لبخند با مامور برقراری نظم اجتماعی»لازم باشد.شاید بتوان گفت که در روابط اجتماعی میان حاکمیت و مردم هیچ چیز نمی‌تواند جای چیز دیگر را بگیرد. یعنی ورود به حیطه یک رفتار و آفرینش رفتار دیگر در برابر آن یک تلاش بیهوده سیاسی و اجتماعی است.
در بهترین شرایط می‌توان میزان نمود و بروز رفتارهای سازمانی را در جامعه بر مبنای نیاز لحظه ای و البته با لحاظ کردن اهداف دراز مدت تنظیم کرد.همین نیاز سنجی اجتماعی که بر مبنای داده‌های امنیتی، سیاسی و اقتصادی و فرهنگی صورت می‌گیرد می‌تواند منجر به پیچیدن درست یا نادرست یک نسخه مدیریتی شود.به عنوان مثال درشرایط فعلی جامعه که بزرگ‌ترین چالش پیش روی حکومت را می‌توان در«ایجاد هم افزایی مسئولانه در سطح جامعه و در بین مردم»جست‌وجو کرد، تدارک فضاهای شاد شهری با کمرنگ کردن جنبه امنیتی محسوس که بتواند برای لحظاتی شرایطی متفاوت را برای شهروندان ایجاد نماید، کمکی بزرگ برای دستیابی به هدف «زایش هم افزایی اجتماعی»خواهد بود. بازگرداندن اعتماد به روال‌های مدیریتی شهری و ارائه و افزایش خدمات مستقیم شهری به شهروندان در کنار استفاده از ظرفیت های هنری ستاره های موسیقی و سینما و همه گیر کردن خدمات فرهنگی بدون پرداختن به فلسفه و ایدئولوژی های خاص سیاسی در تمام سطوح جامعه به‌صورت عمومی می‌تواند کم هزینه ترین سلاح برای مقابله با«اپیدمی نا امیدی»باشد. آنچه در این میان نباید فراموش شود تاکید بر«شادی عمومی و گروهی» خواهد بود؛ به گونه ای که مردم در شرایط مشابه قبل از منظر فیزیکی با اتفاقی جدید و مفرح و بدون اطلاع قبلی مواجه شوند و در عمل با لبخند و شادی در کنار هم بودن را با شرایط متفاوت تجربه كنند.کوتاه سخن اینکه«شادی عمومی»راه را بر بسیاری از ناهنجاری های سیاسی و اجتماعی در شرایط خاص خواهد بست و وسيله اعتمادسازی عمومی به نهادهای مدیریتی حاکمیتی را فراهم‌می‌آورد.