عادل جهان‌آرای بعضی نماینده‌ترند

داستان نمایندگی مجلس در کشور ما، شاید متفاوت‌تر با برخی کشورهای دیگر باشد. براساس قانون اساسی جمهوری اسلامی، نمایندگان در مجلس وظایف متعددی دارند که در اصول 71 تا 99بر آن تصریح شده است. اتفاقا یکی از مواد قانون اساسی بر اختیار نمایندگان برای بیان عقاید و نظرات خود تاکید دارد. در اصل 86 قانون اساسی آمده است:«نمایندگان مجلس در مقام ایفای وظایف نمایندگی در اظهار نظر و رای خود کاملاً آزادند و نمی‌توان آنها را به سبب نظراتی که در مجلس اظهار کرده‌اند یا آرایی که در مقام ایفای وظایف نمایندگی خود داده‌اند تعقیب یا توقیف کرد.»
هفته گذشته «پروانه سلحشور» نماینده اصلاح‌طلب تهران، بعد از مدت‌ها که اغلب نمایندگان اصلاح‌طلب سر در لاک خاموشی نهادند و نسبت به مسائل و مشکلات عدیده‌ای که در ماه‌های اخیر کشور را در نوردیده و مهم‌ترین بازتاب آن فشار به اقشار مختلف مردم، خصوصا قشر پایین جامعه بود، واکنش درخوری از خود نشان نداده‌اند، سعی کرد که حداقل بخشی از وظایف نمایندگی‌اش را انجام دهد و زبان موکلان خود در مجلس دهم باشد.
سخنان سلحشور، سوا از آنکه به بوته عمل درآید و بتواند روزنه‌ای از امید را باز کند، ابتدا در همان مجلس با واکنش برخی نماینده‌های منتسب به اصول‌گرا روبه‌رو شد. نمایندگانی که اتفاقا خود هر وقت هر چیزی را که بخواهند در مجلس می‌گویند و حتی دلگویه‌های خود را گاه در قالب سخنرانی در صحن علنی مجلس بیان می‌کنند. برای آنها فرقی نمی‌کند که روبه‌رویشان محمدجواد ظریف باشد، علی ربیعی باشد یا حتی علی مطهری. مهم این است که برخی از نماینده‌ها از شنیدن سخن نماینده دیگر که شاید موافق دیدگاه آنها نباشد، برمی‌آشوبند و زمین و زمان را به مبارزه می‌طلبند و نماینده‌ای را که «در مقام ایفای وظایف نمایندگی» خود سخنرانی می‌کند، حتی شاید توهین و تهدید کنند و چه بسا در فکر پرونده‌سازی برای او برآیند.
رفتار برخی نمایندگان مجلس در روز استیضاح وزیر سابق کار یا حتی استیضاح وزیر امور اقتصادی و دارایی موید این نظر است که گویا هر چیزی را که آنها می‌پسندند باید گفت و مجلس یا نمایندگان فقط منادی تفکر خاص آنها باشند. اگر نماینده مجلس نتواند در مجلس به صورت آزادانه سخن بگوید، پس کدام نقطه امنی برای آنها وجود دارد که بخشی از وظایف نمایندگی خود را انجام دهد. وقتی نماینده‌ای بعد از سخنرانی باید منتظر واکنش سخت و البته سلبی همکاران خود در صحن مجلس باشد، در آن صورت او چگونه می‌تواند وظایف خود را نسبت به موکلان خود عملی کند. این‌که چرا برخی نمایندگان آنقدر حاشیه امن حقوقی و امنیتی دارند که می‌توانند هر چیزی دلشان خواست بگویند و در همان حال نمایندگان دیگر از آن حاشیه امن برخوردار نیستند، پرسشی است که چه بسا ذهن خیلی‌ها را درگیر خود کند. آیا این نمایندگان نسبت به نماینده‌های دیگر نماینده‌ترند یا قدرت آنها بیشتر از نمایندگان دیگر است. یقینا قانون گستره وظایف همه نمایندگان را به یک شکل تعریف کرده است، مگر آنکه برخی نمایندگان بخواهند طبق روابطی که دارند برای خود قانون جدید و گستره وظایفی به مراتب بالاتر از قانون تعریف کنند. اساسا نماینده‌های خیلی اصول‌گرا! در طول ده دوره مجلس نشان داده‌اند که همیشه سعی کرده‌اند به صورتی صدای مخالف دیدگاه‌های خود را ابتدا به ساکن در همان مجلس با چالش روبه‌رو سازند. حال بر اصلاح‌طلبان است که با صدای اعتراض و فریاد نماینده‌ طیف منتسب به اصول‌گرا عقب‌نشینی نکنند و رفتار این روزهای دولت را به صورت علمی و کارشناسانه به چالش بکشند، زیرا به نظر نمی‎‌رسد که اصلاح‌طلبان بخواهند بار همه ناکامی‌های دولت روحانی را به دوش بکشند؛ چیزی که اتفاقا اصول‌گراهای تندرو می‌خواهند مسئولیت مشکلات دولت دوازدهم را متوجه اصلاح‌طلبان سازند و حتی در اعتراض نماینده‌های اصول‌گرا در بیرون و درون مجلس به سخنان پروانه سلحشور این موضوع به وضوح بیان شده است.
در پایان انتظار می‌رود که نماینده‌های محترم مجلس از هر طیف آنقدر سعه صدر داشته باشند تا نظر مخالف خود را بشنوند و شان جایگاه خود و مجلس را با احترام به آرای همدیگر حفظ کنند تا حداقل بازخورد بیرونی رفتار آنها به ضدشان تبدیل نشود.