روزنامه آرمان امروز

گاه باید بدون شانس برد

جمله اولی که باید نوشت و شروع کرد این است که باید همه به پرسپولیس تبریک بگوییم که به فینال جام باشگاه‌های آسیا رسید. در اینجا یک قدم بلند در فوتبال ایران برداشته شد، در این جهت که فوتبال باشگاهی ما می‌تواند- اگر بگویم در حد تیم ملی، کوتاهی کرده‌ام- باید بگویم که فوتبال باشگاهی ما نشان داد که با همه بی‌مهری‌ها قدم بلندتری از تیم ملی‌مان برداشته که جای خوشحالی دارد. با نگاه به صفحه تلویزیون، یکصد هزار تماشاچی را می‌دیدیم که فوتبال ایران درچه شور و شعفی است ولی آیا این کفایت می‌کند؟ یعنی مزد فوتبال ایران رفتن به فینال است یا بردن جام ؟ می‌دانیم کشورهای دیگر چندین و چند برابر فوتبال ایران خرج می‌کنند. ما می‌دانیم که فوتبال باشگاهی کشورهای دیگر چقدر از بازیکنان خارجی باکیفیت استفاده می‌کنند. دیشب نمونه‌اش را دیدیم؛ ژاوی که هنوز سرپاست و پاس‌های خوبی می‌دهد و شوت‌ها و سرهای خوبی می‌زند و می‌تواند در پایان، گل پیروزی بخش تیمش را به ما بزند، اما ما علیرضا بیرانوند را در دروازه داشتیم که ضربه سر ژاوی را خنثی کرد. وقتی یکصد هزار تماشاگر را می‌بینم و می‌توانم حدس بزنم که در بازی فینال هم همین تعداد تماشاگر را خواهیم داشت و به فوتبال جهان نشان خواهیم داد که فرهنگ فوتبالی بالایی داریم، واقعا افتخار می‌کنم، اما صحبتم با فوتبال این است که اگر عادلانه نگاه کنیم، السد فینالیست بهتری می‌توانست باشد. هرچند پرسپولیسی‌ها و فوتبالی‌ها می‌توانند خرده بگیرند که بعد از این پیروزی چرا باز هم انتقاد می‌کنم! مثالی هست که می‌گویند پایه‌های پیشرفت، انتقاد روشنفکران جامعه است. از فوتبالی‌ها، از خود پرسپولیسی‌ها و کادر فنی این تیم تقاضا می‌کنم که بازی را بارها ببینند، البته احتیاج به تقاضا نیست و آنها به مراتب بیشتر این بازی را خواهند دید و آن را تجزیه و تحلیل خواهند کرد. نیمه اول نه جنگی، نه دفاعی، نه حفظ توپی و نه حمله‌ای! 45 دقیقه فقط ترس، 45 دقیقه فقط ترسوبازی کردن. ما در مقابل یکصد هزار تماشاگر خودی با استرس بازی می‌کنیم که نتیجه‌اش حتی یک پاس دقیق و درست نیست و تیم مقابل با خونسردی خوب دفاع می‌کند، خوب می‌جنگد، خوب حفظ توپ می‌کند و خوب حمله می‌کند با پوششی از خونسردی تمام که نتیجه‌اش یک گل به نفع السد بود. نیمه دوم در پی فقط چند پاس دقیق به گل مساوی می‌رسیم ولی باز هم مثل یک برنده ظاهر نمی‌شویم. فکر می‌کنید دلیل چیست؟ دلیلش عدم توجه به فوتبال پایه کشور است. فوتبال پایه کشور فوتبال وِل است. فوتبالی که هیچ الگوی داخلی ندارد. فوتبالی که علی پروین آن را فوتبال علی اصغری یا «بزن زیرش» نام نهاده. این پرسپولیس روزگاری وقتی علی پروین کاپیتان بود و بازی می‌کرد، نترس‌ترین تیم باشگاهی ایران و نترس‌ترین فوتبال ایران را به نمایش می‌گذاشت. برای اینکه بازیکنانی داشت که دل شیر داشتند و توانایی فنی بالا. در پایان بازی همه در تلویزیون دست زدند چون برای همه رسیدن به فینال کافی است در حالی که فوتبال ما از حالا باید برای بردن فینال قدم بردارد. از تک تک بازیکنان پرسپولیس بپرسید در بازی‌های تیم پایه برای بردن چه چیزهایی یاد گرفته‌اند؟ در تیم‌های پایه کشورمان فقط یک کد وجود دارد: بُردن با فوتبال علی اصغری و بزن زیرش! من می‌گویم برای اینکه فوتبال‌مان ببرد باید فینال بین شرق و غرب آسیا را ببریم و برای این کار باید با شجاعت بازی کنیم. برانکو باید نیمه اول این بازی را 10 بار در مقابل چشمان بازیکنانش بگذارد تا خودشان نگاه کنند چه کردند. هواداران و تماشاگران 90 دقیقه تمام وجودشان را برای بردن در اختیار تیم پرسپولیس گذاشتند. ولی 20 دقیقه قبل از پایان بازی شایان مصلح از تماشاگران می‌خواهد که فعال شوند درحالی که خودشان یک بازی انتقالی را نشان می‌دادند. پرسپولیس دو بازی گذشته را برد برای اینکه درمقابل نساجی و سپیدرود شجاعانه و با شهامت دفاع کرد، جنگید، حفظ توپ و حمله کرد. ما گفتیم اگر پرسپولیس این‌طوری بازی کند به فینال خواهد رفت. نتیجه اش 3-1 در مقابل الدوحیل بود و یک- هیچ در مقابل السد. ولی این بازی را من به عنوان یک مربی فوتبال و کارشناس از پرسپولیس قبول نمی‌کنم. این بازی نمایانگر برد جام نیست. امیدوارم که پرسپولیسی‌ها از این بازی درس بگیرند و معمولا بعد از بردن می‌شود از بازیکنان انتقاد کرد. به نتیجه بازی 3-1 بارک ا... گفتیم و سیدجلال بهترین بود و نقطه عطف سیدجلال است ولی الان می‌خواهم بگویم با حضور ضعیفی که سیدجلال در برنامه تلویزیونی داشت، به همان شکل هم بازی کرد. نقطه ضعف پرسپولیس روی دفاع میانی این تیم بود. این تیم برنده هنوز افتخاری برای فوتبال ما نیافریده چون 5 سال دیگر نمی‌توانیم بگوییم با پرسپولیس رفته‌ایم فینال. ما از امسال تا 5 سال آینده باید بگویم که ما با پرسپولیس قهرمان جام قهرمانان آسیا شدیم، این یعنی افتخار. پرسپولیسی‌ها خیلی ممنون، متشکریم که فوتبال ما را به فینال جام قهرمانان آسیا رساندید، ولی انتظار ما بردن جام است و این حق ماست. ما سال‌هاست که از افتخار بردن جام در آسیا محروم بوده‌ایم. تیم امیدمان به المپیک نرفته و اصلا قابل قبول نیست. ما بهترین بازیکنان آسیا را داریم. درست است که ژاوی خطرآفرین بود برای اینکه ما ترسو بازی کردیم. امیدوارم که زبان تلخ مرا برای یک شیرینی بزرگ بپذیرید. من با شما هستم و با شما به افتخارمان فکر می‌کنم. دیشب 90 دقیقه لرزیدم و ترسیدم از بازی‌ای که انجام شد. همیشه آدم شانس نمی‌آورد و گاه باید بدون شانس ببرد.
* کارشناس فوتبال
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
به امید دیدارِ «یسنا» (شهروند)پرونده‌ای که باز است (اعتماد)افزایش ۳۵ درصدی حقوق بازنشستگان تأمین اجتماعی (خراسان) آمریکا با آتش بازی نکند؛ سلاح‌هایی در اختیار داریم که فکرش را هم نمی‌کنید (کيهان)
سایر اخبار این روزنامه
صعود با دست خالي تا قاچاق جمع نشود همین است شكايت فاطمه و فائزه هاشمي از دانشگاه آزاد ماهیت دلواپسان شنود گذار لو رفت ايستگاه خواب‌ها در شب‌هاي تهران پرواز بی ‌بازگشت دستگیری ۳ تیم تروریستی در خوزستان دستیابی فولاد مبارکه به سطح زرین جایزه جهانی بنیاد مدیریت کیفیت اروپا EFQM یاد د اشـت‌‌هـای اخـتصـاصـی بهانه‌های شرعی به جهت وجود برخی نگاه‌ها نگرش به تحریم‌ها ایجاد فرصت باشد گاه باید بدون شانس برد سود نامشروع ۱۳میلیارد تومانی نوع ارتباط رئیس جمهور با اصلاح طلبان ۶کشته و ۸ زخمی در تصادف جاده هرمزگان