پایان ماه عسل عبدالمهدی

سیدعماد حسینی -این روزها عادل عبدالمهدی که شش ماه پیش با شبه اجماعی که از توافق مقتدی صدر و رایزنی های سید عمار حکیم، متبلور شد، با قدرت قابل توجهی بر صدر کابینه عراق نشست، باناکام ماندن  (اگر به شکل خوشبینانه ای آن را ناتوانی توصیف نکنیم) در پر کردن کرسی های کابینه علامت های سوال بسیاری را درخصوص کارایی اش در این زمینه و تاثیرپذیری هایش از جریان ها و احزابی خاص به وجود آورده است.به اعتقاد  شماری از قطب های  تاثیر گذار در صحنه سیاسی عراق قبضه شدن مواضع عبدالمهدی توسط چند جریان خاص، نخست وزیر عراق را از مهم ترین ویژگی اش در تصدی این کرسی یعنی فراجناحی و تکنوکرات بودن تهی کرده است.مخالفت با رویکرد نخست وزیر عراق حتی دو قطب رقیب و متضاد حزب الدعوه عراق یعنی نوری مالکی و حیدر العبادی را نیز در جایگاه مخالفان سیاسی دولت عبدالمهدی با یکدیگر همسو و سوار بر اتوبوس مخالفان کرده است.گفتنی است اگرچه در ابتدای انتخاب عادل عبدالمهدی وشکل گیری کابینه اش همواره بر فرا جناحی بودن آن تاکید شده بود اما ظاهرا عراق که از سال 2005 در چارچوب سهم بندی های مذهبی و قومیتی محصور مانده است نتوانسته خود را از چنگال آن چه به دموکراسی  توافقی شهرت یافته است نجات دهد.حال به اعتقاد کارشناسان در صورت شکل گیری  جریان مخالف واقعی این احتمال وجود دارد که نخست وزیر و وزیرانش مجبور شوند از بیم نگاه های انتقادآمیز جریان مخالف روندی تصحیحی را در پیش بگیرند به خصوص که شماری از جریان های سنی عراق نیز آمادگی خود را برای پیوستن به جریان مخالف دولت اعلام کرده اند تا عادل عبدالمهدی بیش از هر زمان دیگری  پایان یافتن ماه عسل دولت خود را با گوشت و پوستش احساس کند و منتظر چالش های بزرگی در این زمینه باشد.