ای کاش اینهمه «من»، «ما» شود

نزدیک به چهار دهه از پایه‌گذاری جامعه جراحان ایران می‌گذرد. رشد علمی و تخصصی و توسعه آموزش پزشکی یکی از ابعاد مهم مورد توجه در سال‌های اخیر بوده که به‌طور پیوسته درکنگره‌های اصلی سالیانه و همایش‌های مختلف که توسط شاخه‌های استانی برگزار می‌شود مورد پیگیری جامعه جراحان قرار گرفته است. این گردهمایی‌ها را می‌توان به عنوان تنها منشا نشر علم و ارتقای دانش جراحی در مرحله پست گرجوایت (پس از فارغ‌التحصیلی) دانست. در اصل این یکی از وظایف مهم وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی است که جامعه جراحان به عهده گرفته است. از نظر جامعه شناسی باید همه ما «باهم بودن» را به‌طور خاص فرا بگیریم. متاسفانه به کار‌های فردی عادت کرده‌ایم این در شرایطی است که در بسیاری از نقاط دنیا انجام کارهای گروهی بسیار مورد توجه واستقبال است؛ این نکته در رشته جراحی می‌تواند پیامدهای خوبی داشته و به پیشرفت و موفقیت کارها کمک فراوانی کند. باید عادت کنیم که چند جراح در یک کار تیمی با همکاری و بهره‌گیری از دانش گروهی خود نتیجه بهتری برای درمان بیمار خود حاصل کنیم. یکی از اهداف جامعه جراحان و بسیاری از انجمن‌ها توجه به این موضوع و با هم بودن زیر یک سقف در ایام برگزاری کنگره‌ها و همایش‌های مختلف است‌. متاسفانه یکی از حرکات ضد ارزشی، رشته رشته کردن طنابی است که بافته‌ایم. با ایجاد رشته‌های فوق تخصص هر قسمت بدن را به یک فوق تخصص جداگانه تبدیل کردیم. زیر تخصص را به فوق تخصص تبدیل کردیم و این باعث گمراهی مردم و بیماران جهت پیگیری و درمان خود است. «فوق تخصص» بلای مملکت است و باید سامان داده تا به جایگاه اصلی خود باز گردانده شود. هر قسمت از جراحی عمومی با عنوان یک فوق تخصص مجزا مطرح شده. کولورکتال یک قسمت از جراحی عمومی است، معده و روده... همین‌طور ولی همه بخش‌های مختلف بدن مدعی جداگانه‌ای در درمان پیدا کرده است. در این میان جایگاه جراح عمومی مشخص نیست. نه جراح می‌داند و نه بیمار... تفرق در رشته جراحی خوب نیست و باید تلاش شود همه جراحان با اتحاد زیر یک سقف و زیر درخت دانش گردهم جمع شوند. بی‌شک نتیجه این همدلی، درمان به موقع، دقیق و موثر بیماران و گیرندگان خدمت است.
* رئیس جامعه جراحان ایران