شیپور را از سر گشادش ندمید

رضا علی ولی‪-‬ جلوس اصولگرایان بر بیش از دوسوم کرسی‌های مجلس، به یمن عدمِ حضورِ طرف‌دارانِ جناح اصلاح‌طلب در پای صندوق‌های رای در دوم اسفند98، به دلیل نارضایتی از عملکرد رئیس جمهورِ برآمده از حمایت اصلاح‌طلبان از یک‌سو و ناکارآمدی و بی‌تفاوتی نمایندگان مجلس دهم نسبت به عدم عمل به وعده‌های داده‌شده رئیس‌جمهور از سوی دیگر، سبب شده است تا برخی از نمایندگان که بارها و بارها تجارب سخت و شکننده کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری و نمایندگی مجلس را در کارنامه خود دارند، مشعوف و سرخوش از ورود به مجلس یازدهم، خود را پیروزِ نبردی سخت و سهمگین تصور و تلقی کنند و خوابیده در جوِ غرورِ حاصل از این تصور، بدون توجه به وعده‌های داده شده به اقلیت مردمی که مجوزِ حضور آن‌ها در نهاد قانون‌گذاری را داده‌اند، نه‌تنها مجلس را چون رینگ بوکس در بدر کردنِ حریف از آن در نظر گرفته‌اند که برای ناک اوت کردن سایر رقبا و حریفان در 1400 از هر گفتار و عملی دریغ نمی‌ورزند. آنان که وعده حل مشکلات اقتصادی را در تبلیغات انتخاباتی به‌عنوان اولویت کاری خود داده، بر طبلِ وحدت برای این مهم کوبیده و در همین راستا مجلس یازدهم را مجلسی انقلابی نام‌گذاری کرده‌اند، اکنون اما، با ورود به مجلس گویا دچار آلزایمر زودهنگام شده مجلس را به مجلسی شعاری و صحن آن را به میدانی برای انتقام‌جویی و سکوی پرشی برای در دست گرفتن انتخابات ریاست جمهوری 1400 تبدیل نموده‌اند غافل از آنکه ریاست جمهوری آینده به ضرس قاطع از آن آنان خواهد بود؛ روزی تمام همِ خود را
بر رد اعتبارنامه نماینده‌ای متمرکز می‌کنند که فیلتر تایید صلاحیت شورای نگهبان را پشت سر گذاشته تا بدین طریق از حضور اقلیت اصلاح‌طلب در مجلس بکاهند حتی اگر در حد یک تن. روز و روزهای دیگر به جای پرداختن به مسائلِ اقتصادیِ امروز، ناشی از تحریم، که گلوی بسیاری از طبقات متوسط و پایین جامعه را فشرده و شیوع ویروس کرونا به مدد آن آمده و عرصه را بر مردم تنگ‌تر نموده است، به فیلتر شدن اینستاگرام اندیشیده و پرداخته، شبکه‌های این‌چنین را اسباب انحراف، نفوذ بیگانگان و دشمنان، فساد و... می‌انگارند درحالی‌که قریب به بیش از نود درصدشان صفحه ای در اینستاگرام داشته یا مجلس و سایر تریبون‌های در اختیار را ناکافی دانسته، سر در توئیتر فرو برده حرف و اهداف و... خود را در چنین شبکه‌هایی ابراز داشته و نشر می‌دهند؛ رطب خوردگانی که منع رطب می‌کنند. روزی وزیر امور خارجه را به مجلس فرا می‌خوانند تا علیه او شعار بدهند؛ روز دیگر عملکرد رئیس جمهور را چون نفوذیان می‌نامند و سرانجام همه مشکلات موجود را مربوط به دولت فعلی دانسته بدون این‌که بخواهند از حقیقت تحریم‌ها
و قطع روابط با جهان در دنیایی که به سوی جهانی شدن پیش می‌رود، توجهی داشته باشند (و صد البته ناکارآمدی مدیریت دولت در وضعیت ایجاد شده فعلی غیرقابل کتمان می باشد) و امروز با پیش کشیدن موضوع استیضاح رئیس جمهور تلاش می‌کنند که در ادامه حرکت‌های شعاری، خود را انقلابی، دلسوز و مردمی نشان دهند بدون این‌که کوچک‌ترین اشاره‌ای به برنامه‌های در دست اقدام خود داشته و حداقل، موکلانی که آنها را در راهیابی به مجلس یاریگربوده‌اند از نتایج عملکرد خود، با قول رسیدن بدانها،آگاه سازند. اما به نظر می رسد با چنین رویکرد و عملکردی نه تنها امیدی به بهبودی وضیت معیشتی مردم نمی رود که باید منتظر فروپاشی بیشتر اجتماعی ناشی از برونداد آن در سالهای آینده بود چرا که چنین رفتارهایی دمیدن در شیپور از سر گشادش است.