دکتر علیرضا صالحی

استاد دانشگاه

با شیوع بیماری کرونا و افزایش بهره برداری از فضای مجازی، در زمینه های گوناگون آموزشی، اداری و خانوادگی، گروه های مختلفی تشکیل گردید و برای نخستین بار آثار قلمی برخی از دوستان بیشتر از پیش به نمایش در آمد. آنچه در این عرصه بسیار چشم خراشی میکرد، وجود غلطهای املایی و انشایی فاحش و وحشتناک در نوشته های برخی از عزیزان وهمکاران بود. غلطهایی که دیگر نام اشتباه تایپی، که بهانه بسیاری از دوستان است نمیشود بر آن گذاشت. خواستم با این مقدمه، به همه استادان، دانشجویان، مسوولان و مدیران عزیز، این نکته را گوشزد کنم که به کاربردن یک کلمه غلط در گفتار ونوشتار، گاهی میتواند همه حیثیث علمی، اداری و اجتماعی ما را زیر سؤال ببرد. باید مراقب باشیم که هرگز از کلمهها و اصطلاحاتی که از صورت درست گفتاری و نوشتاری آن آگاهی نداریم، استفاده نکنیم. شوربختانه بسیاری از استادان، دانشجویان، تحصیل کردهها و سایر قشرهای جامعه در زمینه مهارتهای گفتاری و نوشتاری ضعف دارند و ناتوانند و در جهت رفع آن نیز تلاشی نمیکنند. شاید هم از پیامدهای جبران ناپذیر غلط گویی و غلط نویسی آگاهی ندارند و به همین خاطر قدمی در راه افزایش دانش زبانی و ادبی خود بر نمیدارند. همه ما باید بدانیم که کسب دانش زبانی و ادبی فقط محدود به دوره دبستان و دبیرستان نمیشود و تا پایان عمر در این مسیر باید بکوشیم و در محضر اهل زبان و ادب، متواضعانه زانو زنیم و درس بگیریم. در این زمینه جای آن دارد که از مسوولان محترم گذشته و حال وزرات آموزش و پرورش نیز بپرسیم که با نظام آموزش و پرورش و تعلیم تربیت این سرزمین، چه کردهاید که امروز اگر از بسیاری از استادان، مدیران و دانش آموختگان، امتحان املا و انشا بگیریم، متاسفانه نمره قابل قبولی به دست نمیآورند. سطح سواد عمومی و مهارتهای بنیادین گفتاری و نوشتاری به شدت کاهش یافته و این امر زیبنده مردمان سرزمین بزرگی که فرزانگانی چون فردوسی، مولوی، سعدی و حافظ و هزاران شاعر و نویسنده صاحب نام را در دامان خود پروریده است نیست.