مجتبی جباری استقلالی‌ها دقیقاً کجاست؟

  علی مغانی   تابستان 94، لیگ چهاردهم به شکل کابوس‌واری برای استقلال تمام شده بود. امیر قلعه‌نویی بعد از دو سال ناموفق جای خودش را به پرویز مظلومی داده بود و تیم ناکام سال گذشته نیاز به بازسازی داشت. سیدمهدی رحمتی سرشناس‌ترین مهره‌ای بود که در فصل نقل‌و‌انتقالات جذب شد. امین حاج‌محمدی، روزبه چشمی و میثم مجیدی مهره‌های جوانی بودند که برای تقویت خط دفاع جذب شدند. (استقلال فصل قبل 34 گل خورده بود، یعنی 5 گل بیشتر از پیکان سقوط‌کرده). کمی جلوتر جابر انصاری هم پیراهن آبی پوشید تا همراه با ریوالدو باربوسا و پروپئیچ، مردان تازه‌نفس استقلال در بخش تهاجمی باشند. در میان خریدهای تابستانی استقلال در سال 94، نام یک بازیکن کم‌نام‌و‌نشان هم دیده می‌شد؛ فرشید اسماعیلی. داستان پیوستن فرشید اسماعیلی با مجید صالح گره خورده. صالح که آن روزها دستیار پرویز مظلومی بود، فرشید را به سرمربی استقلال پیشنهاد کرد، چراکه پیش از پیوستن به استقلال، در تیم ملی امید مشغول به کار بود و همانجا بود که در جمع دوستانه‌ای گفته بود: «فرشید اسماعیلی، مجتبی جباری آینده فوتبال ایران است.» فرشید البته بازیکن «صفر کیلومتر» نبود و پیش از این انتقال بزرگ، علاوه بر اینکه در تمام رده‌های تیم‌های ملی پایه از نونهالان تا امید حضور داشت، سه فصل هم برای فجرسپاسی بازی کرده بود، اما در 21سالگی بمب نقل‌و‌انتقالاتی محسوب نمی‌شد. با این حال او آنقدر استعداد داشت که روی نیمکت ذخیره‌ها میخکوب نشود و بعد از یک فصل حضور گاه‌و‌بیگاه در زمین، از آغاز لیگ شانزدهم جایگاه ثابتی در ترکیب اصلی پیدا کند. فرشید اسماعیلی در تیم علیرضا منصوریان به‌تدریج تبدیل به مهره‌ای تأثیرگذار شد و پیراهن شماره 88 را با شماره 8 تعویض کرد.سال‌های 96 و 97 برای استقلال سال‌های پرافتخاری نبود و حاصل این دو سال فقط یک جام حذفی بود اما فرشید اسماعیلی راه خودش را پیدا کرده بود. وینفرد شفر معتقد بود او با این کیفیت می‌تواند حتی در بوندس‌لیگا بازی کند و کارلوس کی‌روش هم مجاب شده بود هافبک خوش‌تکنیک آبی‌ها را به اردوی تیم ملی دعوت کند. در روزهایی که مامه تیام تبدیل به ماشین گلزنی استقلال شده بود، یک تغذیه‌کننده اصلی داشت و آن هم کسی نبود به‌جز فرشید اسماعیلی. او در لیگ قهرمانان آسیا بیشتر از هر بازیکن دیگری پاس گل داد و در گروهی که الهلال، العین و الریان در آن حضور داشتند، یکی از عوامل اصلی صدرنشینی تیمش بود. فرشید حالا یکی از «کلیدی»های استقلال بود اما در حساس‌ترین بازی لیگ هجدهم، جایی که استقلال می‌توانست با پیروزی در دربی تهران به صدر جدول صعود کند، سرنوشت شماره 8 استقلال به یکباره زیر و رو شد؛ دقیقه 45، خطای پنالتی و ضربه چیپی که به آسمان پرواز کرد. اسماعیلی با شعارهای تند هواداران و اتهام «بی‌مسئولیتی» روبه‌رو شد و با این پنالتی تقدیر وینفرد شفر را هم تغییر داد. استقلال بحران‌زده با سایپا مساوی کرد و به شهرخودرو باخت تا شفر در فاصله 4 هفته تا پایان لیگ، از کار برکنار شود. از پنالتی چیپ فرشید اسماعیلی 20 ماه گذشته. او در این مدت فشارهای زیادی را تحمل کرده و چندماهی را هم به‌خاطر مصدومیت از دست داده. اما در این واقعیت تغییری ایجاد نمی‌شود که او در همه این مدت به شرایطی که قبل از 10 فروردین 98 داشت، برنگشته. انگار دوران فوتبالی او به دو قسمت «قبل از پنالتی چیپ» و «بعد از پنالتی چیپ» تقسیم شده باشد. در سال پرماجرای استقلال، مربیان متعددی که روی نیمکت نشسته‌اند هیچ‌کدام فرشید اسماعیلی را نیمکت‌نشین نکرده‌اند. او همچنان جایگاه امنی در ترکیب اصلی دارد اما خودش بهتر از همه می‌داند که مدت‌هاست از اوج فاصله گرفته. آمار پاس گل، پاس کلیدی و حرکات مؤثرش هم به‌وضوح افت داشته. به‌جز چند بازی فصل گذشته که او نشانه‌هایی از دوران اوجش را بروز داد، فرشید مدت‌هاست «بهترین بازیکن زمین» نبوده. امروز در آستانه 27سالگی و در حالی که 150بار پیراهن استقلال را پوشیده، به‌سختی می‌توان او را با مجتبی جباری مقایسه کرد. شاید امسال آخرین فرصت برای بازگشت فرشید اسماعیلی به روزهای اوج باشد؛ روزهایی که از همیشه به تیم ملی نزدیک‌تر بود و نامش در میان بهترین‌های لیگ قهرمانان آسیا دیده می‌شد.