186 دقیقه بازی برای قضاوت کافی نیست

  گزارش محمدقراگزلو       روز اولی که مشخص شد آرمان رمضانی یکی از خریدهای تازه پرسپولیس خواهد بود، نوشتیم او با خصوصیاتی که دارد به کار این تیم با این مدل بازی نخواهد آمد. او در سایپا و تیم‌های متوسطی که بازی مستقیم را خوب بلدند و از آن به عنوان حربه اصلی برای رسیدن به گل استفاده می‌کنند، عنصر مفیدی است و حتی می‌تواند کاپیتان هم باشد اما در تیم یحیی با علاقه‌مندی‌های او در حوزه بازی مالکانه و کارهای ترکیبی، بعید است جایی پیدا کند چرا که اصلاً مدل فوتبال رمضانی به این نوع بازی نمی‌خورد. آن روز و در فاصله کوتاه تا شروع بازی‌های آسیایی انتقادها از این خرید در همان سطح اولیه باقی ماند ضمن اینکه در شرایط منصفانه باید اجازه می‌دادیم تا این مهاجم گیلانی اولین بازی‌هایش در دوحه و لیگ برتر را برگزار کند و بعداً قضاوت صحیح‌تری در خصوص کارآیی‌اش در این تیم پرسپولیس داشته باشیم. در دوحه دیگر خریدهای یحیی آنقدر خوب کار کردند که کسی زیاد به ناکارآمدی رمضانی کاری نداشتند ضمن اینکه او در کنار علی شجاعی کمتر از بقیه بازیکنان تازه‌وارد به میدان رفتند و فقط دقایقی کوتاه در زمین بودند و موفقیت تیم در آن تورنمنت آنقدر بزرگ و استثنایی بود که باز هم رمضانی از تیغ تیز انتقادها قسر در رفت. با شروع فصل تازه لیگ برتر و محروم ماندن آل کثیر، وقتی مهدی عبدی هم در گلزنی ناکام ماند، آرمان رمضانی به عنوان یک خرید تازه بیشتر از قبل نقد شد و تنها بعد از اولین بازی‌اش در ترکیب اصلی با ثبت ناکارآمدی‌اش در گلزنی کاری کرد تا نگاه‌های منتقدانه بیشتر به او معطوف شود. رمضانی مقابل شهرخودرو در ترکیب اصلی قرار گرفت و با وجود نمایش مؤثر در کار تیمی در گلزنی ناموفق نشان داد تا با وجود برد پرگل تیمش سیبل قرار بگیرد.   واقعیت با این حمایت‌ها همراه نمی‌شود برای فرار از شدت گرفتن انتقادها، یحیی گل‌محمدی خیلی زود و در همان کنفرانس بعد از بازی به رمضانی امیدواری داد. معمولاً مربیان در چنین موقعیت‌هایی درصدد روحیه دادن و امید بخشیدن به بازیکنان ناکارآمدشان برمی‌آیند تا آن اندک کارآمدی‌های‌شان را هم با تخریب روحیه بازیکن مورد نظر از بین نبرند. همچنین گروهی از هم‌تیمی‌های رمضانی هم در فضای مجازی به او امید دادند تا بخشی از هواداران را در جهت حمایت از این بازیکن و روحیه دادن به او برای احیا در روزهای آینده ترغیب کنند. اما واقعیت نه با استوری‌های بازیکنان پرسپولیس، نه دلداری‌های دوستانه آنها و نه همراه شدن گروهی از هواداران با این موج همراه نخواهد شد. شاید رمضانی بازیکن بی‌کیفیتی نباشد اما واقعیت اینکه، بعید است با این فرم از بازی پرسپولیس به کار این تیم بیاید. آمار رمضانی در مصاف با شهرخودرو نشان از کارآمدی‌اش در جریان بازی دارد اما پرسپولیس از این بازیکن چه می‌خواهد؟ گل، گل و فقط گل. مهاجم شماره 36 پرسپولیس در دوئل‌های تن به تن میانه زمین، زمین حریف و زمین خودی کاملاً موفق بوده، پاس اشتباه خیلی کم داشته، در توپ‌گیری و گرفتن خطا تا حدودی موفق عمل کرده و به صورت کلی می‌توان به نمایش او در قالب کار تیمی نمره قبولی داد اما آن دو موقعیت  صد درصدی که این مهاجم هدر داد، کاری کرد تا بعد از اولین بازی جلوی اسمش عنوان «گل‌نزن» ثبت شود و همه از ناکارآمدی‌اش بگویند. امروز احتمالاً بیشتر آنهایی که به خاطر شرایط فعلی تیم در صدد روحیه دادن به رمضانی هستند، خوب می‌دانند از این مهاجم برای پرسپولیس گلزن در نمی‌آید اما واقعیت این است که باید باز هم به او فرصت داد و تخریب این مهاجم در موقعیت حساس کنونی، گرهی از کار پرسپولیس نمی‌گشاید.   186 دقیقه و تنها یک پاس گل رمضانی در دوحه و در چهار بازی مرحله گروهی به عنوان بازیکن ذخیره به میدان رفت و 71 دقیقه در مجموع بازی کرد اما مقابل السد و پاختاکور در مراحل حذفی به میدان نرفت. او در وقت‌های اضافه بازی با النصر در نیمه نهایی هم24 دقیقه در میدان بود و در مجموع این دقایق یک پاس گل مقابل شارجه برای عبدی ساخت و ضربه‌ای به سوی دروازه حریفان نداشت که در خاطرمان مانده باشد. بعد از گل‌نزدن‌های رمضانی در ترکیب پرسپولیس، خیلی از هواداران این تیم یاد مهاجمان ناکارآمد خارجی و داخلی سال‌های اخیر افتادند. آخرین نمونه‌هایش جونیور براندائو برزیلی و کریستین اوساگونا بودند که انصافاً رمضانی یک سر و گردن از آنها بالاتر است و حداقل اینکه در کار تیمی عنصر مفیدی به حساب می‌آید پس شاید بهتر باشد حداقل به اندازه آن برزیلی عجیب و غریب که انگار قبل از حضور در ایران در هیچ تیم حرفه‌ای بازی نکرده بود به رمضانی هم زمان داد. براندائو بعد از کلی جست‌وجو و کنکاش در شروع فصل گذشته به پرسپولیس آمد و در فاصله هفته دوم تا هفته هفتم لیگ 272 دقیقه در لیگ و 74 دقیقه در جام حذفی (در مجموع346 دقیقه ) بازی کرد اما شاید بعد از همان چند دقیقه کوتاهی که مقابل تراکتور در تبریز بازی کرد، می‌شد پی برد که او به کار پرسپولیس نمی‌آید و در حد نیمکت این تیم هم نیست. در مورد رمضانی هم شاید با همان بازی‌های کوتاه در دوحه می‌شد، چنین قضاوتی داشت و خیلی زود اظهار ناامیدی کرد اما شاید منصفانه باشد که به او هم اندازه براندائو زمان بدهیم. رمضانی در شروع لیگ ابتدا مقابل تیم سابقش سایپا 23 دقیقه بازی کرد اما مقابل صنعت نفت به میدان نرفت. رمضانی 11 دقیقه مقابل نفت مسجدسلیمان بازی کرد و در دیدار با شهرخودرو در ترکیب اصلی قرار گرفت و 67 دقیقه در میدان بود که دو موقعیت گل اصلی را در شرایط بسیار خوب از دست داد.  رمضانی در مجموع و تا اینجای فصل در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا 186 دقیقه در میدان بوده که با در نظر گرفتن دقایق تلف شده بازی‌ها، شاید زمان بازی کردنش به 200 دقیقه هم برسد اما واقعیت اینکه برای صدور رأی قاطع در خصوص ناکارآمدی این بازیکن در خط حمله، این زمان کافی نیست و باز هم باید به پای او نشست تا به خودش بیاید و با رها شدن از زیر بار فشار روانی، به خودش بقبولاند که پرسپولیس از او چیزی بیشتر از موفقیت در دوئل‌های هوایی می‌خواهد.   یحیی تعارف ندارد فارغ از اینکه چقدر از این گل‌نزدن‌های رمضانی در اولین بازی به عنوان مهره اصلی به مسائل روانی این بازیکن مربوط می‌شود یا حاکی از ضعف فنی اوست، به نظر می‌رسد باید به او هم حداقل به اندازه براندائو یا اوساگونا زمان داد اما واقعیت اینکه پرسپولیس به عنوان مدافع عنوان قهرمانی لیگ و تیمی که جای بهترین‌هاست و همواره باید کارهای بزرگ انجام دهد با هیچ بازیکنی تعارف نخواهد داشت و این حمایت‌های دوستانه و امید بخشیدن‌ها تا جایی ادامه دارد. یحیی در طول دوران حضورش به عنوان سرمربی پرسپولیس نشان داده، با وجود حمایت از بازیکنانش و همراه شدن با آنها در بسیاری از امور، موفقیت خودش را بیشتر از هر چیزی دوست دارد و طبیعتاً اگر ناکارآمدی رمضانی در گلزنی تداوم داشته باشد – حالا چه او در این مدت بتواند از فشار روانی حضور در پرسپولیس بیرون بیاید یا نه – زمستان و پنجره بعدی نقل و انتقالات فرصت مناسبی خواهد بود تا رمضانی را کنار بگذارد و دنبال مهاجم دیگری باشد که با این سیستم و مدل بازی پرسپولیس بتواند کارآیی بیشتری داشته باشد.