روزنامه وطن امروز
1399/09/20
پنتاگون در مسیر دور از کرانه
رضا عدالتی‌پور: جو بایدن، رئیس‌جمهور منتخب آمریکا با معرفی «لوید آستین» ژنرال بازنشسته ارتش برای ریاست پنتاگون علاوه بر اینکه دست به انتخاب متفاوتی برای این جایگاه در تاریخ ایالات متحده زده است، به نظر می‌رسد این انتخاب - که با انتقادات قابل توجهی در پنتاگون و کنگره مواجه شده - رویکردی است که برآمده از راهبرد «موازنه دور از کرانه» در عرصه سیاست نظامی آمریکاست. در سوابق این ژنرال 4 ستاره که از سال 2016 عملا بازنشسته تلقی میشود، آمده است: وی نخستین نظامی آفریقایی‌تبار آمریکایی است که به فرماندهی سنتکام منصوب شده و اکنون شانس این را دارد که در صورت تایید از سوی کنگره نخستین وزیر دفاع آفریقایی‌تبار آمریکا باشد. اما انتخاب بایدن از این جهت متفاوت است که ژنرال آستین مانند جیمز متیس (وزیر دفاع اول دولت ترامپ) به دلیل بازنشستگی در شمار نظامیان آمریکایی قرار نمی‌گیرد و این مسأله در سازمانی نظامی مثل پنتاگون که مملو از ژنرال‌های پرمدعا برای کسب این جایگاه است، چالش مهمی تلقی میشود. علاوه بر این عضویت آستین در کمپانی تولید تسلیحات نظامی «ریتون» سبب شده ملاحظاتی پیرامون تعارض منافع از سوی نمایندگان کنگره و برخی مقامات امنیتی مطرح شود. با این حال اما به نظر می‌رسد انتخاب بایدن برای گزینه ریاست پنتاگون، نهایی است. اما آنچه درباره تاکید بایدن بر انتخاب آستین می‌توان برشمرد ناشی از 2 وجه سابقه همکاری مشترک و نگاه همسو به مسائل راهبردی و سیاست‌های نظامی آمریکاست. سابقه همکاری بایدن- آستین در دوره ریاست‌جمهوری اوباما و همچنین درک مشترک آستین- بایدن از راهبرد مورد نیاز آمریکا در عرصه سیاست خارجی سبب شده بایدن با قبول فشارهای آتی و چالش‌های آن، بر انتخاب خود اصرار کند. نگاهی به نقطه‌نظرات آستین در رابطه با راهبرد نظامی مطلوب آمریکا که بر وجود «تهدیدهای مرکب» علیه منافع آمریکا و لزوم کنترل تنش‌ها در «مناطق خاکستری» از طریق ایجاد ائتلاف‌ها و اتحادهای منطقه‌ای صحبت می‌کند، نشان‌دهنده این امر است که او به رویکرد «نئورئالیسم تهاجمی» در قالب راهبرد «موازنه دور از کرانه» باور دارد؛ راهبردی که از سوی «جان مرشایمر» و «استفان والت» مطرح و در سال‌های پایانی دولت اوباما به عنوان دکترین نظامی وی بشدت دنبال شد. از این رو است که انتظار می‌رود در دولت بایدن علاوه بر کاهش هزینه‌های نظامی شاهد کاهش نقش‌آفرینی مستقیم آمریکا در مناطق پرتنش باشیم. هر چند این کاهش حضور به منزله عدم حضور و چشم‌پوشی از منافع نخواهد بود.
