شکوری اهل کری نبود اما...

ابراهیم شکوری معاون اجرایی باشگاه پرسپولیس که البته تا همین 6-5 سال قبل فوتبال بازی می‌کرد دوشنبه شب ارتباطی تصویری را با برنامه فوتبال برتر داشت و همان ابتدای صحبت‌هایش کری سنگینی برای تیم رقیب خواند. شکوری گفت در حالی که پرسپولیسی‌ها دغدغه فینال آسیا را دارند برخی تیم‌ها آرزوی حضور در پلی‌آف لیگ قهرمانان را دارند که این مسأله با واکنش مجری برنامه همراه بود. بعد از آن بود که شکوری خیلی سریع از موضع خود عقب کشید و چند باری برای دیگر نمایندگان فوتبال ایران آرزوی موفقیت کرد تا به نوعی جو را به سود خودش تلطیف و تعدیل کرده باشد. این کری‌خوانی شکوری از سوی علیرضا منصوریان میهمان برنامه فوتبال برتر هم به نوعی با انتقاد همراه شد و منصوریان با فراموش کردن نام کوچک معاون باشگاه پرسپولیس که به نظر عمدی می‌رسید (گفت همیشه ابراهیم و هادی شکوری را قاطی می‌کند) سعی در این داشت تا به شکوری نشان دهد جایگاهش به عنوان بازیکن سابق پرسپولیس در اندازه‌ای نبوده که برای استقلال کری بخواند! شکوری اهل کری خواندن نبود و طی دو ماه گذشته که در قامت معاون اجرایی وارد بدنه مدیریت باشگاه پرسپولیس شده سعی کرده با همان ادبیات زمان حضورش در فدراسیون فوتبال پیش برود اما به نظر می‌رسد او هم بدش نمی‌آمد که در این فضای پر تب و تاب کری‌خوانی چیزی بگوید که حداقل برای لحظاتی محبوب هواداران پرسپولیس شود. اتفاق همین هم شد و ویدئوی آن بخش از صحبت‌های شکوری که به استقلال تاخته بود سریع وایرال شد و در صفحات هواداران پرسپولیس چرخید تا همه ببینند معاون اجرایی باشگاه یک پرسپولیسی دوآتشه است. موضع شکوری در قبال حمایت از پرسپولیس و حسادت‌هایی که به این تیم چه قبل و چه بعد از فینال شده و می‌شود درست بود و شاید انتظار می‌رفت مدیران تیم باشگاه پرسپولیس در خصوص این همه تمسخر و حمله و انتقادهای مخرب موضعی می‌گرفتند و چیزی می‌گفتند اما شکوری در مدل جواب دادن به این واکنش‌های منفی اشتباه استراتژیک داشت که ناشی از جوانی و سابقه اندکش در مدیریت می‌شد. شکوری کری‌خوانی را خیلی رو و واضح مطرح کرد اما بهتر بود برای پاسخ دادن به حسادت‌های اخیر در لفافه‌تر سخن می‌گفت و خودش را وارد بازی‌های رایج هواداری نمی‌کرد. او برای این کار زمان مناسبی را هم در نظر نگرفت و در همان دقیقه نخست مصاحبه‌اش حرفش را خیلی تند و صریح مطرح کرد در حالی که شاید بهتر بود با آرامش بیشتری جلو می‌آمد و در لابه‌لای حرف‌هایش پیرامون شرایط تیم و فینالی که از دست رفت به شکلی غیر مستقیم به این حسادت‌ها و واکنش‌های عجیب هواداران تیم‌های رقیب اشاره می‌کرد. شکوری اهل کری‌خوانی نبود اما در حین همین ارتباط زنده تلویزیونی به این نکته پی برد که برای موضع‌گیری مقابل جریان‌هایی که علیه تیم و باشگاهش صورت گرفت باید با تدبیر بهتر و مؤثرتری وارد این مصاحبه تلویزیونی می‌شد تا هم از حق باشگاهش دفاع کند هم جواب حسودان را بدهد. ناپختگی شکوری در این مصاحبه وقتی بیشتر ملموس شد که وقتی مجری برنامه از او انتقاد کرد که چرا روش هواداران را برای جواب دادن انتخاب کرده و وارد فضای کری‌خوانی شده جواب درست و قاطعی برای او نداشت و به نوعی خیلی زود در این مصاحبه شکست خورد تا نتواند در پاسخ به جریاناتی که بعد از شکست پرسپولیس در فینال دنبال تخریب این تیم و دستاوردهایش بودند چیز محکمی برای ارائه داشته باشد. شکوری یک مدیر جوان و پرسپولیسی بوده و مبادی آداب و اخلاق‌مدار است ضمن اینکه مناسبات فوتبالی را خوب می‌شناسد اما همین مصاحبه تلویزیونی در موقعیتی حساس و ویژه باعث شد درس بزرگی از حضور در رسانه جمعی بگیرد و حتی برای یک مصاحبه کوتاه چند دقیقه‌ای که به صورت زنده میلیون‌ها بیننده دارد و بخش‌هایی از آن میلیون‌ها بار در شبکه‌های اجتماعی رسانه‌ها پخش می‌شود باید استراتژی داشته باشد و با برنامه حرف بزند. شکوری باید یاد بگیرد هم حرفش را بزند و هر آنچه می‌خواهد بگوید هم از محدوده کلام مدیریتی و نماینده باشگاهی که تمام مسائلش با جزئیات رصد می‌شود خارج نشود.