نگاه سابریست‌ها به یک مدال ویژه

سرمقاله وصال روحانی     اظهارات جدید رئیس‌ فدراسیون شمشیربازی نشانگر شکل‌گیری احتمالی یکی از بزرگترین موفقیت‌های تاریخچه حضور ایران در بازی‌های المپیک تابستانی است. فضل‌الله باقرزاده تأکید کرده است که ملی‌پوشان شمشیربازی ایران تشنه حضور مجدد در مسابقات رسمی داخلی و البته خارجی و ایجاد استمرار در چنین زمینه‌ای هستند زیرا از ماه‌ها رکود و کم‌تحرکی اجباری برخاسته از رواج کرونا بسیار خسته شده‌اند و اگر این اتفاق بیفتد، ثمرات بزرگی در بر خواهد داشت. اشاره مرد اول اجرایی شمشیربازی کشور البته به ورزشکاران رشته سابر است که گل‌های سرسبد شمشیربازی در سال‌های اخیر بوده‌اند و مواد اپه و فلوره را در بر نمی‌گیرد که به هر دلیل موجه یا ناموجهی اصلاً به ‌اندازه سابر اوج نگرفته‌اند. تیم ملی اسلحه سابر ایران اواخر سال 1398 مجوز شرکت در بازی‌های المپیک توکیو را گرفت و چون فقط هشت تیم برتر فیفا صاحب چنین سهمیه‌ای می‌شوند و سابریست‌های ایران در 9-8 سال اخیر دست به‌کارهای بزرگی زده و بسیاری از رقبای ارشد جهانی‌شان را ناکام کرده‌اند، اینک این «حسن و احتمال» وجود دارد که آنها می‌توانند مردادماه 1400 در المپیک به تأخیر افتاده توکیو یکی از سکوهای سه‌گانه را فتح کنند و پس ‌از کار بزرگ احسان حدادی در دوومیدانی المپیک 2012 لندن، به یکی از معدود رشته‌های «غیر کشتی، وزنه‌برداری و رزمی‌ها» تبدیل شوند که مدال المپیک را برای کشورمان تصاحب کرده‌اند. درست است که 7 تیم دیگر راه یافته به رشته سابر المپیک توکیو نیز همگی از بهترین‌های این ورزش‌اند اما پشتوانه روحی نمایندگان ما این نکته مهم و حساس است که در سال‌های اخیر بارها غول‌های آلمان، ایتالیا و فرانسه مقابل ما لرزیده و حتی متحمل شکست شده‌اند و هیچ دلیل قاطعی وجود ندارد که حاکی از عدم صلاحیت ما برای تکرار آن رویداد در توکیو باشد. تأخیر یکساله در برگزاری المپیک کرونا زده توکیو چه تأثیری بر نحوه و نتایج حضور سابریست‌ها در آن میدانگاه خواهد داشت؟ در پاسخ باید گفت چندی پیش که اعلام شد، هر چهار عضو تیم ملی سابر ایران دچار کرونا شده‌اند تصور می‌رفت تأخیر مذکور مضر بوده و در سیر پیشرفت و تثبیت مردان ما خللی انداخته اما واقعیت این است که آنها از این واقعه منفی نیز بهره‌های روحی بزرگی را برای خود اندوختند. اولاً که تست‌ها نشان داد ابتلای محمد رهبری، علی پاکدامن و محمد فتوحی به این بیماری سطحی بوده و مثبت بودن تست کرونای آنها لزوماً به معنای جدی و خطیر بودن وضعیت آنان نبود و حتی مجتبی عابدینی که کاپیتان تیم سابر است، به سبب مصدومیتی که در آن زمان داشت و به تمرینات گروهی نمی‌رفت از چنان موجی مصون ماند، از طرف دیگر مقاومت جسمانی عالی شمشیربازان ما مقابل این بیماری و بازگشت سریع‌شان به شرایط عالی گویای این نکته بود که شمشیربازان ایران مهیا هستند در توکیو از سدهای بزرگی هم عبور کنند و از هیچ امر ناملایمی نمی‌هراسند. خیلی‌ها معتقدند اگر پیمان فخری نبود تا با سکاندار شدن در رشته سابر مردان این رشته را از هیچ به همه‌ چیز برساند، کسب مدال المپیک اینک نیز برای ما فقط یک آرزوی بزرگ و خام و غیر قابل دستیابی بود اما هرگونه نتیجه‌گیری و فرجامی را بر رنسانس عظیم سابریست‌های خود قائل باشیم، پیشرفت قدم به قدم شمشیربازان ما در دهه اخیر ریشه در کاری طولانی‌مدت و تلاشی عظیم برای رسیدن به بالاترین سطوح این رشته در عین نداشتن امکانات لازم و حتی ملزومات اولیه داشته است. رشته شمشیربازی در المپیک فقط به‌صورت تیمی برگزار می‌شود ولی عابدینی که در مسابقه‌های جهانی 2018 مدال برنز سابر انفرادی را صید کرد و اولین و تنها مدال جهانی تاریخ این رشته را برای کشورمان به ارمغان آورد و در المپیک قبلی (2016 ریودوژانیرو) هم تا مرز تصاحب مدال برنز پیش رفته (و سرانجام چهارم شده بود) می‌تواند در فرمول فعلی نیز بهترین یاور و لیدر برای سه سابریست دیگر ما باشد و ایران با مربیگری فخری به قله‌ای در این رشته ورزشی برسد که به درستی بتوان آن را همپا با کار حدادی در المپیک لندن یکی از بزرگترین دستاوردهای ایران در المپیک‌ها و بالاتر از ماحصل تلاش ما در سایر رشته‌ها و بخصوص کشتی، وزنه‌برداری و رزمی‌ها تلقی کرد. در این ورزش‌ها، ما همیشه خوب و از بزرگان سنتی آنها به ‌حساب آمده‌ایم. حال آنکه شمشیربازی به‌ خاطر قیمت فوق‌العاده زیاد وسایل آن و نداشتن ریشه مردمی و بذل توجه اندک رسانه‌ها به آن هرگز از حمایت لازم برخوردار نبوده و بودجه‌اش یک‌ بیستم چیزی است که باید باشد. اگر فخری و مردانش شش‌ماه بعد از سکوی المپیک توکیو بالا بروند کاری تاریخی خواهند کرد که به بیداری سایر «رشته‌های فاقد افتخار در المپیک» منجر شده و فضای باشکوه و بسیار بهتر و ناب‌تری را به کل ورزش‌های ما خواهد بخشید.